Ποιος εκπλήσσεται από τη νεανική εγκληματικότητα;

Το «αυτός 1-0» είναι μια πολύ καλή απάντηση στην ερώτηση του τίτλου. Σίγουρα καλύτερη από την έκπληξη και το σοκ με τα οποία οι συμπολίτες αντιμετωπίζουν κάθε είδηση για δεκατετράχρονους και δεκαπεντάχρονους που σαπίζουν στο ξύλο άλλους δεκατετράχρονους και δεκαπεντάχρονους. Γιατί και εδώ καμία έκπληξη δεν δικαιολογείται.

Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς όρια και κανόνες, παιδιά που αφήνονται ελεύθερα να αλωνίζουν χωρίς ποτέ οι γονείς τους να μπαίνουν στον κόπο να τους μάθουν εγκαίρως (δηλαδή πριν αναλάβει η αστυνομία και ο εισαγγελέας) ότι οι πράξεις έχουν συνέπειες, παιδιά που ακούνε από μικρή ηλικία ηλιθιότητες του τύπου «μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις» και «ο κόσμος σού ανήκει» χωρίς κανείς να τους εξηγεί ότι τίποτα δεν τους ανήκει αν δεν προσπαθήσουν γι’ αυτό και ότι στην πραγματικότητα αυτά που μπορούν να γίνουν περιορίζονται από τις ικανότητές τους, το πόσο σκληρά είναι διατεθειμένα να δουλέψουν και την τύχη, παιδιά που μαθαίνουν ότι δικαιούνται τα πάντα χωρίς να έχουν καμία απολύτως υποχρέωση, παιδιά μεγαλωμένα από ανασφαλείς υπάρξεις που θέλοντας να γίνουν «φίλοι» με τα παιδιά τους τα αφήνουν χωρίς γονείς, παιδιά που συνηθίζουν το κάθε τους θέλημα να γίνεται διαταγή και πως σε κάθε τους δυσφορία η λύση είναι μια οθόνη στη μούρη για να τους αποσπάσει την προσοχή μέχρι να μην μπορούν να δώσουν προσοχή σε τίποτα… αυτά τα παιδιά γιατί να μη γίνουν μικροί εγκληματίες; Αφού έχουν μάθει να κάνουν ό,τι γουστάρουν, γιατί να μη δοκιμάσουν και κάνα έγκλημα;

Παιδιά που δεν ξέρουν τι είναι η πειθαρχία και η τιμωρία (είτε επειδή οι γονείς τους τις έχουν μπερδέψει με τον στρατό, είτε επειδή είναι πολύ απασχολημένοι για να μπουν στον κόπο να τις επιβάλουν), πώς είναι δυνατόν να μη γίνουν έρμαιο στις παρορμήσεις τους, ακόμα κι όταν αυτές είναι εγκληματικές;

Παιδιά που μαθαίνουν ότι μπορούν να κλείνουν το σχολείο τους όποτε γουστάρουν, ότι μπορούν να φερθούν σε δασκάλους και καθηγητές όπως γουστάρουν, γιατί να μην ανοίξουν και το κεφάλι ενός συμμαθητή τους άμα γουστάρουν;

Πώς είναι δυνατόν παιδιά που ακούνε από μικρά τα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» και βλέπουν τους γονείς τους να ζουν με το νταηλίκι και το «γιατί έτσι γουστάρω», να μη μιμηθούν τη μόνη συμπεριφορά που έμαθαν; Πώς είναι δυνατόν παιδιά μεγαλωμένα από γουρούνια να μη γίνουν κι αυτά γουρούνια; Πώς να γίνουν άνθρωποι παιδιά μεγαλωμένα από οθόνες;

Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μεγαλώνουν τα παιδιά τους λες και είναι άρχοντες ή προσπαθώντας σε αυτά να βρουν τους φίλους που ποτέ δεν απέκτησαν ή απλώς αδιαφορώντας. Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες, σε κάθε μαλακία των παιδιών τους, αποφαίνονται «παιδιά είναι» κάνοντας, βολικά, πως δεν καταλαβαίνουν ότι το «παιδιά είναι» εξηγεί την παιδική συμπεριφορά, αλλά δεν την επαινεί και ούτε δικαιολογεί την απραξία των τεμπέληδων ή φοβικών γονιών.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η έκπληξη για τα παιδιά εγκληματίες είναι όσο αδικαιολόγητη είναι η έκπληξη για ένα απεριποίητο χωράφι που γεμίζει αγριόχορτα. Είτε αρχίστε να τα ξεριζώνετε είτε καθίστε και απολαύστε τις δημιουργίες της ανεξέλεγκτης φύσης. Αλλά, σας παρακαλώ, μην κάνετε ότι εκπλήσσεστε. Είναι εκνευριστικό. Και μπράβο σας.