Ο γιος της πλύστρας που μάζεψε τα χαλιά που λέρωσαν οι καφέδες

Σεπτέμβρης, και μαζί με τα πρωτοβρόχια μάς βρήκαν οι δημόσιες κοτσάνες και οι απληστίες. Κι ενώ ο κόσμος καίγεται στην κυριολεξία στη Μέση Ανατολή, και κανείς δεν ξέρει πότε θα πάρει φωτιά και η δική του γούνα, εδώ βρήκαμε την ευκαιρία να σκάσει το χειλάκι μας μέσα στα sosial.

Χαλιά πάνε κι έρχονται στα ψηφιακά καφενεία (προσοδοφόρα καθώς λέχθηκε), και ενώ περιμένουμε το χρήμα να κουδουνίσει μόλις τα πατήσουν οι επενδυτές, μύριοι όσοι ποστάρουν τα δικά τους χαλιά που απέκτησαν κόβοντας τους καφέδες μετά από προτροπή αρθρογράφου μεγάλης εφημερίδας. Στο μεταξύ οι γιοι της πλύστρας ανακουφίστηκαν που την αχορτασιά τους δεν την προδιέγραψε ο Λένιν, αλλά μια ξανθιά κυρία, κι η κοινωνία ως γνωστόν ανέκαθεν έδινε άλλοθι στις ξανθιές (φρίξε πολιτική ορθότητα), το ίδιο και ένα κόμμα.

Και αυτό που αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά είναι πως δεν είναι καθόλου δύσκολο να αμολήσεις τη μπαλαφάρα σου άμα είσαι δημόσιο πρόσωπο ή να γλιστρήσεις στην αμετροέπεια άμα είσαι στην εξουσία, (αποτελούν άλλωστε και τα δυο ολισθηρά εδάφη). Κι ενώ νομίζεις πως μόνο λες ή μόνο αγοράζεις, ταυτόχρονα ανοίγεις το μέσα σου.

Είναι ρηχός όποιος δεν κρίνει από την επιφάνεια, έγραψε ο επιτήδειος των αφορισμών Όσκαρ Ουάιλντ, δίνοντας τη σκυτάλη σε μια γενιά που ναι μεν τρέχει να εξερευνήσει τα βάθη σε ψυχολόγους και λοιπούς σχετικούς, παρτάρει όμως σε κάθε επιφάνεια που της δίνει την αφορμή. Στην επιφάνεια άλλωστε κρίνεται το μείζον, αν σκεφτούμε πόσες φιλίες και γάμοι έχουν καταρρεύσει για μια κουβέντα και ότι η αυταρχικότητα ολόκληρων καθεστώτων έχει αποδοθεί σε μια μόνο φράση: «ας φάνε παντεσπάνι».

Κι αν ο κυνισμός παλαιότερα αποτελούσε προνόμιο αυτών που δια βίου περιβάλλονται από ασφάλεια (ο πλουσιότερος επιβάτης του Τιτανικού Τζον Τζέικομπ Αστορ, όταν ο Τιτανικός χτύπησε σε παγόβουνο είπε στο σερβιτόρο «ζήτησα πάγο αλλά αυτό παραπάει») τώρα αποτελεί το ισχυρότερο όπλο αυτών που περιβάλλονται από πλήρη ανασφάλεια.

Η κοινωνία πλέον έχει δομηθεί με τέτοιο τρόπο που έχει δημιουργήσει την πεποίθηση στους μη κατέχοντες ότι δεν πρόκειται εύκολα να αλλάξουν κοινωνική θέση, σε αντίθεση με τις προηγούμενες γενιές που η μεταπήδηση από την χαμηλή κοινωνική τάξη στην ανώτερη ήταν κανόνας. Τι άλλο μπορείς να γίνεις σε αυτή την περίπτωση εκτός από κυνικός, όντας απελπισμένος;

Σχετικό Άρθρο

Πολιτικη & Οικονομια Ακρίτα κατά Πολάκη για την τεκνοθεσία: «Ούτε καλημέρα»

Newsroom 08.09.2024, 15:14

Πώς να μην τρολλάρεις λοιπόν αυτόν που σου δίνει οδηγίες για επενδύσεις πάνω στο κεφάλαιο που θα χτίσεις κόβοντας τον καφέ (εσένα που παίρνεις ένα χιλιάρικο με πτυχίο και μεταπτυχιακό), ή αυτόν που προδιαγράφει την πορεία σου ως καταχραστή και αχόρταγου σε περίπτωση που καταφέρεις να σταθείς στη μεριά αυτών που κατέχουν, ή τα χαλιά που αντιστοιχούν στο δικό εισόδημα των δυο χρόνων (με πτυχίο και μεταπτυχιακό).

Πόση ψυχραιμία να δείξει πια και το ψηφιακό καφενείο. Άλλωστε τα καφενεία πάντα αποτελούσαν το βαρόμετρο της κοινής γνώμης, με το κάζο να αποτελεί τον καλύτερο τρόπο αποφόρτισης της κοινωνικής δυσαρέσκειας.

Οπότε ας αφήσουμε τα σόσιαλ να κάνουν τη δουλειά τους, ας υπερασπιστούμε την ψηφιακή μας «Διαύγεια», καθώς και τα δυο αποτελούν στοιχεία δημοκρατίας και χαράζουν το μέτρο.