Νίκος Κουρής - Έλενα Τοπαλίδου: Το ζευγάρι που μπέρδεψε τον κουτσομπολισμό

Ο Νίκος Κουρής και η Έλενα Τοπαλίδου δεν είναι από τα ζευγάρια που πετούν τη σκούφια τους να βρίσκονται στα πρωτοσέλιδα των πρωινάδικων, των σχολιαστών (της ζωής των άλλων) και των σάιτ του κουτσομπολισμού. Προσωπικά δεν γνωριζόμαστε αλλά μου φαίνονται άνθρωποι σώφρονες, που μάλλον βγάζουν φλύκταινες όταν βλέπουν την κρεβατοκάμαρά τους να κρεμιέται στα μανταλάκια του κιτρινισμού. Αυτή τη σωφροσύνη οι μέινστρίμερς του σχολιασμού θα την αντιμετωπίσουν σαν εναλλακτίκ άποψη για τη ζωή, καθώς διακαώς θα επιθυμούσαν όποιος διάσημος χωρίζει να μην είναι «εναλλακτικός» αλλά μέιν στριμ και να χωρίζει λάιβ, περιφέροντας δημοσίως στα πολυπληθή πάνελ τις διαφορές και τα εσώψυχά του. Και ενώ αυτό το ζευγάρι διόλου δεν πάει γυρεύοντας, να που ξαφνικά και από παντού μας βομβαρδίζουν τα μαντάτα του οίκου τους. Η λεκτική κοινοτοπία δεν αφήνει τις οθόνες μας να ησυχάσουν, το σκρολ έχει πάρει φωτιά από ευφυέστατες περιγραφές «Κρίση στον γάμο του ζευγαριού», «οι πρώτες δηλώσεις μετά το unfollow», «το ζεύγος βρίσκεται σε διάσταση», «ποια γυναίκα κρύβεται στο πλευρό του Κουρή μετά τις φήμες για κρίση στον γάμο τους», «η αινιγματική απάντηση για τον χωρισμό».

Το συμπαθές ζεύγος δεν είναι φυσικά από κείνα που θα βγουν να ξεκατινιαστούν στα παράθυρα εξηγώντας τα «πώς» και τα «γιατί», να «διαψεύσουν τις φήμες» ή να τις αποδεχτούν, όπως αρέσκονται να λένε οι απανταχού κουτσομπολιστές. Όμως, ακόμη και αν όλα αυτά είναι μια ανυπόστατη φούσκα, το οποίο και ολοψύχως εύχομαι, σίγουρα ο έρμος ο γάμος τους τούτες τις μέρες δεν αισθάνεται και πολύ καλά με τόση γλωσσοφαγιά, τέτοια δημοσιότητα (για τους λάθος λόγους) και τόσο νταβαντούρι.

Στο κάτω-κάτω, προσωπικά διόλου δεν με απασχολεί η προσωπική τους ζωή, απλά βρίσκω την ευκαιρία να καταθέσω κάτι που με έχει ενοχλήσει εδώ και καιρό, από τότε που τα μίντια ασχολούνταν μαζί τους κατά καιρούς επειδή γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδί, νοίκιασαν τριάρι στο Παγκράτι, βγήκαν για ψώνια στο σούπερ μάρκετ ή πήγαν για καφέ στην Ομόνοια. Ενίοτε, πίσω από την αναφορά στον έρωτά τους, ένιωθες μια υπόγεια έως και υπέργεια αιχμή για το πώς ο πεντάμορφος Κουρής διάλεξε την τερατίνα Έλενα, για να αντιστρέψουμε το μύθο της Γκαμπριέλ-Σουζάν-Μαρμπό ντε Βιλνέβ. Τώρα τι ακριβώς θα έπρεπε να είχε προτιμήσει ο Κουρής για να ικανοποιηθεί το κοινό αίσθημα περί καλλονής, δεν ξέρω. Την Ιωάννα Τούνη, την Κατερίνα Καινούριου, την Κωνσταντίνα Σπυροπούλου ή τη Δωροθέα Μερκούρη που είναι λιγάκι πιο εναλλακτικιά; Δεν λέω, ένα μεγάλο μέρος του Τύπου αντιμετωπίζει την Έλενα ως ωραία, αλλά είναι και κείνο που πάει και βρίσκει κάτι φωτογραφίες από κείνες που όλοι διαθέτουμε και πολύ θα θέλαμε να εξαφανιστούν με ένα μαγικό ντιλίτ, την πόζα της άτυχης στιγμής, εκείνη με το κακό φως, εκείνη που τραβήχτηκε τη μέρα που βγήκες χωρίς πούδρα και κονσίλερ, αυτή με την ατυχή γκριμάτσα και το λάθος βλέμμα. Τέτοιες διαθέτει σωρό ολόκληρο η παγκόσμια σόου-μπιζ, βούτυρο στο ψωμάκι των δημοσιογράφων που, για έναν περίεργο λόγο, την Τζένιφερ Λόπεζ τη θέλουν να εμφανίζεται τη Δευτέρα θεάρα και την Τρίτη κακομούτσουνη, με κυτταρίτιδες, γυαλιά μυωπίας και παντόφλες-αρκουδάκια. Κοντά στην καθήλωση και η αποκαθήλωση. Να ταυτιστεί ο θεατής-καταναλωτής εικόνας με το όνειρο αλλά να ταυτιστεί και με την σκληρή πραγματικότητα.

Για μένα, η Έλενα, μαζί με την Κόρα Καρβούνη είναι τα πιο όμορφα κορίτσια της εθνικής μας σόου μπιζ. Και είμαστε κάμποσοι της ίδιας άποψης αλλά είμαστε αυτοί ακριβώς οι κάμποσοι που δεν τους ρώτησαν ούτε θα τους ρωτήσουν ποτέ τα πρότυπα της μόδας, αυτά που καθορίζουν σε κάθε εποχή ποια είναι η ομορφιά και ποια η ασχήμια. Η Έλενα ανήκει στις δύσκολες ομορφιές, τις πιο εγκεφαλικές, στα κορίτσια νεράιδες ή παραμύθια, στα κορίτσια που όταν τα κοιτάζεις στρώνεις στο μυαλό σου σενάρια, μοιραία και παράξενα, κορίτσια που κατοίκησαν σε λογοτεχνικά βιβλία, ποιήματα και κινηματογραφικά σενάρια. Ομορφιά δύσπεπτη ίσως, αλλά κλασική και διαχρονική. Ομορφιά που τρομάζει τους μέινστρίμερς γιατί δεν ξέρουν πού να κατατάξουν μια γυναίκα που δεν έχει φτιαγμένο βυζί, χείλια ροφού, πέντε τόνους μέικ-απ πάνω από τα χαρακτηριστικά της, δεν πάει κομμωτήριο, δεν διαθέτει ένα χείμαρρο από ξανθή μπούκλα, δεν φοράει το χρώμα που είναι φέτος της μόδας, διαθέτει κορμοστασιά ανορεξική και χάρη μπαλαρίνας. Το θέμα ανεβάζει πίστα δυσκολίας όταν αυτή η γυναίκα διαθέτει επιπλέον και έναν λόγο παράξενο, εσωστρεφή, αυτοσαρκαστικό, ελαφρώς ντελιριώδη και ποιητικό, χιούμορ δικό της και όχι ξεπατικωμένο. Αρκεί να δεις την επική συνέντευξή της στο Cinobo, όπου μιλά για τις 5 αγαπημένες της ταινίες, για να καταστρώσεις μεμιάς  το τόταλ προφίλ για μια γυναίκα-ξωτικό. Φαντάζομαι πως όταν είναι να της πάρουν συνέντευξη οι δημοσιογράφοι του καθωσπρεπισμού θα ιδρώνουν μεγάλον ιδρώτα για το τι να τη ρωτήσουν και κυρίως για το τι θα τους απαντήσει.

Η Έλενα ανήκει σ’ αυτές τις μυθικές ομορφιές γυναικών που δεν γεννήθηκαν προτυπικά ωραίες αλλά που δεν θα πάψουμε ποτέ να θαυμάζουμε γιατί μας κάνουν να ονειρευόμαστε - όχι όλοι, να εξηγούμεθα, αλλά ας μιλήσουμε και εμείς του περιθωρίου μια φορά: η Κοκό Σανέλ, η Ινές ντε λα Φρεσάνζ, η Πίνα Μπάους, η Σαρλότ Γκενσμπούρ, η Γεωργία Σάνδη, η Μαρία Πολυδούρη, η Ουινόνα Ράιντερ, η Κριστίνα Ρίτσι, η Κλοέ Σεβινί. Ομορφιές άνευ. Κολλαγόνου, αισθητικών, πλαστικών και λοιπών παρεμβατισμών, χωρίς ούτε καν μια κομμώτρια, ένα όμπρε και ένα μπαλαγιάζ. Ομορφιές εύθραυστες μα ατσαλένιες, αφού είναι καμωμένες από ένα «μέσα» που συνυπάρχει αρμονικά με ένα «έξω» σε πλήρη συνεννόηση.

Στο γκάλοπ γύρω μου διαπιστώνω τον αντίλογο: καλές, σου λέει, είναι κι αυτές αλλά δεν ενδιαφέρουν καθόλου τους άντρες. Ο Κουρής ή ο Ιβάν Ατάλ της Γκενσμπούρ είναι πιο κατάλληλοι να απαντήσουν, όμως υπάρχουν και κάτι σκοτεινά αγόρια που μπορούν να αντιληφθούν εκείνη την ομορφιά που δεν εστιάζει στα χαρακτηριστικά, στα κιλά ή στο πλάκα-βυζί, αλλά στη γενικότερη αύρα, σ’ αυτή που δεν μοιάζει με καμία διπλανή και που είναι μια άλλη, εντελώς παρεξηγημένη στις μέρες μας, άποψη για την ομορφιά.