Ένας δρόμος «του κουτιού» πρόλαβε μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο να δείχνει σε ορισμένα σημεία ήδη άσχημος και γερασμένος από μερεμέτια και μπαλώματα, τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν αποφευχθεί
Πώς θα πρέπει να μοιάζει ένα κράτος με τους εκτελεστικούς του βραχίονες, που (ισχυρίζεται ότι) λειτουργεί επιτελικά
Μία ωραία πρωία, πέρυσι το καλοκαίρι, οι δρόμοι της περιοχής όπου κατοικώ γέμισαν από εργάτες, βαριά μηχανήματα και μικρά βουνά από υλικά ασφαλτόστρωσης. Δεν αιφνιδιάστηκα, αφού είχαμε ειδοποιηθεί σχετικά από ανακοινώσεις τις οποίες ο Δήμος είχε κρεμάσει λίγες ημέρες νωρίτερα επάνω σε κόκκινες κορδέλες -σαν σε CSI- κατά μήκος των δρόμων, με τις οποίες μας καλούσε ταυτόχρονα να απομακρύνουμε τα οχήματά μας για την καλύτερη επιτέλεση των έργων.
Παρά την αναστάτωση που προκλήθηκε από την έντονη και αδιάκοπη φασαρία των κομπρεσέρ, που ξεκινούσε σχεδόν αξημέρωτα, τις δυνατές φωνές των εργατών που αρέσκονταν να εκφράζονται σε «γηπεδική» διάλεκτο, την έντονη μυρωδιά πίσσας (τολμώ να που ότι μου άρεσε κάπως, όπως εξάλλου και της βενζίνης), τις πυκνές σκόνες, αλλά και την ολική κατάληψη του οδοστρώματος που μας ανάγκασε για κάμποσο καιρό όχι μόνο να αναζητούμε εναλλακτικές διαδρομές προς τη δουλειά μας, αλλά και να «συναγωνιζόμαστε» καθημερινά -στα όρια του άγχους- με τους γείτονες για μία θέση στάθμευσης στην ήδη επιβαρυμένη (λόγω έργων μετρό) περιοχή μας, όλοι επιδείξαμε υποδειγματικά, ως οφείλαμε, τη δέουσα υπομονή και κανείς δεν έβγαλε τον παραμικρό αναστεναγμό διαμαρτυρίας.
Βλέπετε, έργα ασφαλτόστρωσης σε τόσο μεγάλη κλίμακα είχαν να γίνουν χρόνια, σχεδόν απ’ όταν ήμουν ακόμα φοιτητής, και οι δρόμοι είχαν περιέλθει σε τόσο χάλια κατάσταση που ακόμα και με μετριοπάθεια κάποιος μπορούσε σωστά να τους χαρακτηρίσει ως «κατσικόδρομους»: Τα πολλά μπαλώματα θύμιζαν αποκριάτικη στολή Αρλεκίνου και κάθε φορά που τους διασχίζαμε οδηγώντας μάς χάριζαν μία αξεπέραστη εμπειρία… οδοντωτού σιδηρόδρομου. Αν μάλιστα έπεφτες από… τύχη και σε κάποια από τις διάσπαρτες ευμεγέθεις λακκούβες, τότε η απόλαυση άλλαζε κυριολεκτικά επίπεδο, σε σημείο να νιώθεις ότι τα χρήματα που θα δώσεις στο συνεργείο για την επισκευή των καταστραμμένων σου αμορτισέρ πιάνουν τόπο. Φθινόπωρο και χειμώνα, δε, οι πλημμύρες σε ύψος πάνω από τον αστράγαλο ήταν κανόνας, ακόμα και με λιγοστής διάρκειας και χαμηλής έντασης βροχή, καθιστώντας την εμπειρία ολοκληρωμένη. Όποιος θέλει μαθήματα σλάλομ, προσφέρονται δωρεάν από έμπειρο εκπαιδευτή…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η προσδοκία μας για ένα καλύτερο οδόστρωμα ήταν μεγαλύτερη κι από την ανυπομονησία πεντάχρονου για τα δώρα του Αϊ-Βασίλη! Εξάλλου, κάπως έτσι βλέπαμε και εμείς τούτη τη χαρμόσυνη εξέλιξη: Ως δώρο, αλλά σε παιδάκια που ο Αϊ-Βασίλης είχε χρόνια να επισκεφτεί…
Με το τέλος των έργων, ομολογώ ότι η έκπληξη όλων μας από το ικανοποιητικό θέαμα που αντικρίσαμε ήταν άκρως θετική: ένας υπέροχα απλωμένος δρόμος, σαν τη μακριά ολόμαυρη κάπα του Ζορό, μέχρι εκεί που έπιανε το μάτι! Τα υλικά φαίνονταν πρώτης ποιότητας, σαν της Αττικής Οδού ένα πράμα, το στρώσιμο αλφαδιασμένο και το φινίρισμα στις άκρες των πεζοδρομίων και γύρω από τα φρεάτια της αποχέτευσης εντυπωσιακό. Εξ όψεως, μερακλίδικη δουλειά!
Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να περάσει βδομάδα, όταν το πρωινό μου ξύπνημα συνοδεύτηκε ξανά από το επίμονο κροτάλισμα ενός κομπρεσέρ. Πριν βιαστώ να το αποδώσω σε κάποιο φευγαλέο deja vu, βγήκα στο μπαλκόνι να ρίξω μια ματιά και -τι το ‘θελα;- η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική: Κάποιοι εργάτες είχαν ξεκινήσει να «οργώνουν» τον σχεδόν απάτητο δρόμο στη μία πλευρά του πεζοδρομίου και να καταστρέφουν κομμάτι-κομμάτι αυτό το «στολίδι» που μόλις είχε παραδοθεί στη γειτονιά μας. Αποδείχτηκε ότι τα έργα ασφαλτόστρωσης σε εκείνο το σημείο είχαν γίνει λίγο… άγαρμπα, προκαλώντας ζημιά στο δίκτυο οπτικών ινών, που έπρεπε να επιδιορθωθεί άμεσα.
Μπάλωμα νούμερο ένα σε χρόνο-ρεκόρ! Άσχημα ξεκινήσαμε, λέω από μέσα μου…
Λίγες ημέρες πριν, γυρίζοντας από τις διακοπές του φετινού καλοκαιριού, μας περίμενε οικογενειακώς ένα ωραιότατο δώρο εν μέσω αφόρητης και αποπνικτικής ζέστης. Ένας πίδακας νερού ανάβλυζε μεγαλοπρεπώς από τα έγκατα του δρόμου, προφανώς για να μας καλωσορίσει με τη δροσιά που τόσο αφειδώς πρόσφερε. Τέτοια αφθονία νερού για σπατάλη, ούτε τις λίμνες του Καναδά να είχαμε! Πριν σπεύσω να ξεφορτώσω το αμάξι, είμαι με το κινητό στο αυτί, καλώντας την ΕΥΔΑΠ με όση ευγένεια μπορούσα να επιστρατεύσω εκείνη τη στιγμή που είχα αρχίσει πραγματικά να οργίζομαι: «Καλησπέρα. Τηλεφωνώ για μία διαρροή. Δεν είναι του διαμερίσματός μου, αλλά δεν έχει σημασία. Φαίνεται ότι κάποιος κεντρικός αγωγός έχει σπάσει. Κρίμα με τέτοια λειψυδρία τόσο νεράκι χαμένο». «Το γνωρίζουμε. Ένα συνεργείο είναι ήδη καθ’ οδόν», μου απαντά ο υπάλληλος, ευχαριστώντας με -καλή του ώρα- για την οικολογική μου συνείδηση.
Αποδείχτηκε ότι έλεγε την αλήθεια. Καμία ώρα από το τηλεφώνημα, η διαρροή, που κατά πάσα βεβαιότητα οφειλόταν σε φθορά λόγω παλαιότητας του δικτύου, βρίσκεται κυριολεκτικά περικυκλωμένη από οχήματα και υπαλλήλους της ΕΥΔΑΠ, οι οποίοι όντως έδειχναν να αποκαθιστούν τη ζημιά με ζήλο και γρήγορο ρυθμό. Πλην, όμως, αυτός ο δρόμος, που δεν του έμελλε να χρονίσει αλώβητος, είχε μόλις αποκτήσει άλλη μία ικανοποιητικών διαστάσεων τρύπα, η οποία ξώφαλτσα είχε πάρει και μέρος του πεζοδρομίου.
Μπάλωμα νούμερο δύο! Ωραία συνεχίζουμε, λέω από μέσα μου…
Ευτυχώς, το δίκτυο φυσικού αερίου δείχνει να αντέχει προς το παρόν. Δεν μπορώ όμως να αποκλείσω με βεβαιότητα εάν για κάποιον άλλο λόγο δεν θα υπάρξει και μπάλωμα νούμερο τρία στο μέλλον. Γεγονός, πάντως, είναι ότι ένας δρόμος «του κουτιού» πρόλαβε μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο να δείχνει σε ορισμένα σημεία ήδη άσχημος και γερασμένος από μερεμέτια και μπαλώματα, τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν αποφευχθεί. Και εξηγούμαι:
Ο Δήμος σχεδιάζει την πλήρη ανακατασκευή ενός δρόμου. Τέλειο νέο για τη βελτίωση της καθημερινότητας των κατοίκων (αλλά και για την εκλογική συγκομιδή του δημάρχου, σαν έρθει εκείνη η κρίσιμη ώρα). Φαντάζομαι ότι μία τέτοια απόφαση, μαζί με την ανάθεση του έργου σε εργολάβο, δεν πάρθηκαν ούτε στο πόδι ούτε σε μία ημέρα. Και, φυσικά, ούτε μόνο από έναν άνθρωπο. Το λογικό, όπως το βλέπω εγώ, είναι να ερωτηθούν αρμοδίως όλοι όσοι τυχόν εμπλέκονται σε υπόγεια δημόσια δίκτυα (πάροχοι τηλεπικοινωνιών, νερού, ενέργειας, αποχέτευσης, κ.λπ.) εάν, με την ευκαιρία των επικείμενων έργων ασφαλτόστρωσης, χρειάζεται να γίνουν και κάποιες παράπλευρες εργασίες κατασκευής νέων ή συντήρησης και επισκευής υφιστάμενων υποδομών στη συγκεκριμένη περιοχή, με προφανή σκοπό να υπάρξει ο κατάλληλος συντονισμός μεταξύ τους για να μην ταλαιπωρηθεί ο κόσμος διπλά ούτε να καταστραφεί και, εν συνεχεία, μπαλωθεί ό,τι ωραίο (και δαπανηρό) πρόκειται να χτιστεί τώρα.
Κάπως έτσι δεν θα πρέπει να μοιάζει ένα κράτος με τους εκτελεστικούς του βραχίονες, που (ισχυρίζεται ότι) λειτουργεί επιτελικά; Ότι, δηλαδή, μπορεί να είναι αποτελεσματικό στα μικρά, ώστε να πείθει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει και στα μεγάλα; Ότι μπορεί στ’ αλήθεια να τηρήσει αυτή τη μεγαλόσχημη δέσμευσή του, αν θέλει να έχει με αξιώσεις το βλέμμα και στην επόμενη τετραετία;
Ένας δρόμος «του κουτιού» πρόλαβε μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο να δείχνει σε ορισμένα σημεία ήδη άσχημος και γερασμένος από μερεμέτια και μπαλώματα, τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν αποφευχθεί
22°
