Mακάρι τα κινητά να είναι η αρχή

Μετά από δεκαετίες στις οποίες η παπαντρεομαθημένη ελληνική κοινωνία διδάσκει τα παιδιά της να ταυτίζουν την ελευθερία και τη δημοκρατία με την ασυδοσία, κάτι μοιάζει να αλλάζει. Αργά αλλά σταθερά πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν την τιμωρία των παραβατικών και ασύδοτων. Αργά αλλά σταθερά όλο και περισσότεροι συμπολίτες φαίνεται να καταλαβαίνουν ότι χωρίς επιβολή των κανόνων δεν υπάρχει ούτε ελευθερία ούτε δημοκρατία. Μπορεί οι υπέρμαχοι του αντικοινωνικού μπάχαλου να κάνουν μεγαλύτερη φασαρία, αλλά νομίζω πως οι περισσότεροι έχουμε πια μάθει ότι η φασαρία δεν ταυτίζεται με το μέγεθος*. 

Υπό αυτήν την έννοια βρίσκω κάπως αδικαιολόγητο τον δισταγμό που διέκρινα στις εξαγγελίες για την απαγόρευση της χρήσης των κινητών στα σχολεία. Ο πρωθυπουργός φαινόταν σαν να απολογείται όταν τόνιζε πως αυτή η απαγόρευση επιβάλλεται και στο εξωτερικό (λες και αν στο εξωτερικό αποφάσιζαν να μην απαγορεύουν τη χρήση κινητών θα έπρεπε κι εμείς σαν μαϊμούδες να τους μιμηθούμε), αλλά και όταν καθησύχαζε ότι «δεν περιμένουμε να έχουμε 100% συμμόρφωση από την πρώτη στιγμή». 

Κινητά τηλέφωνα: Η ενδεχόμενη απαγόρευσή τους στα σχολεία

Στην πραγματικότητα και μόνο το ότι υπάρχει συζήτηση για τη χρήση των κινητών στα σχολεία, και μόνο το ότι η απαγόρευση δεν είναι δεδομένη και αυστηρή χωρίς πολλές κουβέντες, δείχνει τον φόβο της κυβέρνησης να κυβερνήσει με τρόπο που να είναι δυσάρεστος στους αντικοινωνικούς παραβατικούς και ωφέλιμος για όλους τους υπόλοιπους. Στο κάτω κάτω η πολυδιαφημισμένη απαγόρευση ισχύει (τουλάχιστον σύμφωνα με τα όσα έλεγε ως υφυπουργός Παιδείας η Δόμνα Μιχαηλίδου το 2023 στη Βουλή) από το 2006. Το μόνο που χρειαζόταν είναι η υπενθύμισή της και η δέσμευση για καθολική και αυστηρή επιβολή (και προφανώς όχι από τον πρωθυπουργό, λες και πρόκειται για κάποια φοβερή μεταρρύθμιση).

Μπορεί ο υπουργός Παιδείας, πολύ σωστά, να λέει ότι οι Έλληνες μαθητές πρέπει επιτέλους να μάθουν ότι οι πράξεις έχουν συνέπειες, αλλά το μήνυμα του εξασθενίζει από τον ίδιο όταν το συνοδεύει με τη διαβεβαίωση ότι «δεν θέλουμε να τιμωρήσουμε κανέναν». Όταν δηλαδή εμφανίζει την τιμωρία ως κάτι που πρέπει να αποφεύγεται και όχι ως ένα χρήσιμο εργαλείο εμπέδωσης των συνεπειών της παραβατικής και αντικοινωνικής συμπεριφοράς.

Αντιλαμβάνομαι ότι με εκπαιδευτικούς παρατημένους στο έλεος κάθε τραμπούκου (μαθητή ή γονιού), με εκπαιδευτικούς που η μονιμότητα τους έχει κάνει αδιάφορους ή τους έχει επιτρέψει να αντιλαμβάνονται τα σχολεία ως χώρους ιδεολογικής προπαγάνδας, δεν είναι εύκολο να επιβάλεις κανόνες. Αλλά η δουλειά της κυβέρνησης είναι ακριβώς αυτή: να βρει τρόπους να επιβάλλονται οι κανόνες. Και να το κάνει χωρίς δισταγμό, χωρίς «ναι μεν αλλά», χωρίς «έλα μωρέ, παιδιά είναι». Δυστυχώς μέχρι στιγμής έχουμε μια κυβέρνηση η οποία ορίζει κανόνες τους οποίους διστάζει να επιβάλει ξεχνώντας ότι κανείς δεν θέλει μια ηγεσία που να μην είναι σίγουρη για τις αποφάσεις της. 

Ξέρω τα σύνδρομα από τα οποία πάσχουν πολλοί στην κυβέρνηση και τη ΝΔ, αλλά δεν βρίσκω καθόλου λογικό να τρέμουν μην και τους πουν αυταρχικούς αυτοί που επανειλημμένως έχουν αποδοκιμαστεί από την κοινωνία και επειδή υπερασπίζονται την ασυδοσία. Καταλαβαίνω επίσης ότι η απροθυμία επιβολής είναι βολική, ειδικά για μια κυβέρνηση στην οποία η μόνες εναλλακτικές είναι κάτι αυτοσατιρικοί θίασοι, αλλά πρέπει και η κυβέρνηση να καταλάβει ότι η απαίτηση για επιβολή μεγαλώνει. Κι όσο αυτή η απαίτηση δεν ικανοποιείται τόσο οι ψηφοφόροι θα ψάχνουν αλλού. Και μπορεί αυτή τη στιγμή το αλλού να μην υπάρχει, αλλά όποιος ψάχνει στο τέλος βρίσκει. Και πληθαίνουν τα παραδείγματα στον κόσμο που οι ψηφοφόροι, απογοητευμένοι από τις κυβερνήσεις, βρίσκουν επικίνδυνους απατεώνες ή ημίτρελους φανατικούς. Ας ξεκινήσει, λοιπόν, η κυβέρνηση από τα κινητά στα σχολεία και μετά ας προχωρήσει στην επιβολή των κανόνων παντού. Ας κυβερνήσει. Το ξέρω ότι είναι κουραστικό, αλλά δυστυχώς είναι αναγκαίο. Και μπράβο του.

*Δεν φαντάζομαι να έχει κανείς ξεχάσει το 41-17 που ακολούθησε την κυριαρχία του «Μητσοτάκη γ@μιες@ι» στα μέσα κοινωνικής εκτόνωσης