Ελλαδα

Και πού να πας καρδιά μου, πού να πας

Συνηθίζεται στ’ αλήθεια η φωτιά, συνηθίζεται η καταστροφή;

elisavet-papadopoulou.jpg
Ελισάβετ Παπαδοπούλου
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Και πού να πας καρδιά μου, πού να πας
© ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ / EUROKINISSI

Οι καταστροφικές πυρκαγιές στην Ελλάδα, οι ενεργοί πολίτες και το αβέβαιο μέλλον.

Και πού να πας καρδιά μου, πού να πας. Αυτό σκεφτόμουν όταν αναχωρούσα χθες βράδυ από το Μάτι, όταν η κόρη μου που είχε ζήσει την εκεί φωτιά, κοντά στα δεκαεφτά σήμερα, μου έλεγε δεν μπορώ, βλέποντας τις φλόγες στο βουνό. Δεν μπορώ, πρέπει να φύγω, πάμε στην Αθήνα. Και δεν μπορούσε. Δεν ξέρω πώς μπορεί να γιατρευτεί αυτό σε έναν κόσμο και μια πόλη που καίγεται ασταμάτητα. Συνηθίζεται στ’ αλήθεια η φωτιά, συνηθίζεται η καταστροφή;

Στην επιστροφή όλος ο ορίζοντας κόκκινος. Μην κοιτάς. Έτσι ζούμε πια, στο μην κοιτάς. Κάπως πρέπει να συνεχίσεις να ζεις, να ανασαίνεις. Με ποια ανάσα θα μου πεις. Ποιο δέντρο θα μας δώσει αέρα; Κι εγώ που το μόνο που ονειρεύτηκα ήταν ένα σπίτι στην εξοχή και τώρα το απέκτησα, παρακαλώ τα δέντρα να συνηθίσουν το λιγοστό νερό. Άφησα το γκαζόν να ξεραθεί. Το ίδιο κι ο γείτονας. Δεν είναι εποχές για σπατάλες. Στο φράχτη από τη μια μεριά έβαλα φραγκοσυκιές, που δεν θέλουν νερό. Προετοιμάζομαι. Προετοιμαζόμαστε για ακόμα λιγότερο νερό, ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές. Το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω πια αν υπάρχει λύση. Αυτό που βλέπω είναι πως με φουλ τις μηχανές οδεύουμε προς τα εκεί όπου τα δάση θα υπάρχουν στη μνήμη μας σαν θρήνος.

Δεν ξέρω αν εγώ είμαι η απαισιόδοξη, αλλά καθώς βλέπω την αδόμητη έκταση ανάμεσα σε Νέο Βουτζά και Μάτι να γεμίζει νεαρά βλαστάρια πεύκων που κυματίζουν ανάλογα με τη φορά του αέρα, δεν χαίρομαι. Τα βλέπω σαν υποψήφια θύματα μιας νέας πυρκαγιάς. Είχαν καεί το 2007, ξαναφύτρωσαν έγιναν νεαρό δάσος που ξανακάηκε το 2018. Ποια θα είναι η επόμενη φορά σκέφτομαι. Πού να πάει κανείς για να βρει τη λύτρωση. Δεν έμεινε πια κανένας τόπος.

Οι επιστήμονες, και όλοι οι άλλοι μαζί τους, ελπίζουν στην πυρηνική σύντηξη, όχι σχάση όπως σήμερα, αλλά σύντηξη που δεν αφήνει ραδιενεργά υπολείμματα. Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργεια αποδεδειγμένα δεν αρκούν. Ας ελπίσουμε ότι θα τα καταφέρουν. Αλλιώς όσο καίμε ορυκτά λύση δεν υπάρχει. Θα καιγόμαστε, θα υποφέρουμε θα δυστυχήσουμε όλοι μαζί. Αυτοί με τα σκάφη και τις βίλες και τη μεγάλη ζωή, και όσοι τους χαζεύουν ζηλεύοντας. Μέχρι να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα να ζηλέψεις στη σπατάλη. Τίποτα να ζηλέψεις στην απληστία. Έφτασε ο καιρός της φειδούς. Κάθε φως που μένει αναμμένο περισσότερο καιρό από το απαραίτητο, κάθε βρύση που τρέχει παραπάνω από το αναγκαίο είναι ένα μικρό έγκλημα. Το κάθε προϊόν μιας χρήσης το ίδιο. Επειδή τελικά, στην εποχή μας, καθώς οι ιδεολογίες κηδεύονται, ενεργός πολίτης είναι αυτός που ελέγχει το περιβαλλοντικό του αποτύπωμα.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.