Καλοκαιρινά λούνα παρκ

Αν έχετε μικρά παιδάκια και βρίσκεστε οπουδήποτε τους θερινούς μήνες, σε θέρετρο ή στην πόλη, είναι βέβαιο ότι τα τρέχετε στο λούνα παρκ της περιοχής σας τουλάχιστον ένα-δυο βράδια της εβδομάδας. Είναι βέβαιο ότι πονοκεφαλιάζετε από τη βαβούρα, ότι μαλλιοτραβιόσαστε με τα παιδάκια σας που θέλουν κι άλλη μία κι άλλη μία κι άλλη μία (φορά, βόλτα, γύρα) μέχρι να μην σας μείνει μία, είναι βέβαιο ότι ιδρώνετε, αναστενάζετε και γενικά λιώνετε, όχι μόνον στην ορθοστασία αλλά και στην ασταμάτητη τράμπα με τα παιδιά σας για το ποια «παιχνίδια» επιτρέπονται και ποια όχι.

Κάποια «παιχνίδια» είναι ακατάλληλα για πολύ μικρά παιδιά, κάποια είναι ακριβά, κάποια σας φαίνονται επικίνδυνα. Πόσες φορές μπορεί να οδηγήσει συγκρουόμενο αυτοκινητάκι ένας γονιός πριν του ανέβει ο μεζές στο λαιμό; Και με τρία ευρώ τη μάρκα για μία βόλτα των λίγων λεπτών, πόσα τρίευρα μπορεί να πετάξει στον άνεμο; Ή μάλλον στην πίστα των συγκρουόμενων; Πολλά, και χωρίς να το καταλάβει – αλλά πιστέψτε με, δεν πάνε χαμένα όλα αυτά τα τρίευρα… που μέχρι πέρυσι ήτανε δίευρα, και παλιότερα μονόευρα, και ακόμα πιο παλιά κάτι λίγες δραχμούλες, άντε να θυμηθώ πόσες.

Έχω πάει τα παιδάκια μου σε όλα σχεδόν τα λούνα παρκ της Ελλάδας, από την Ανατολική Μακεδονία μέχρι και την Κρήτη, από τα χάι μέχρι τα κουρελέ, κι από ενός μέχρι 12 χρονών, 1995 μέχρι 2018 – μιλάμε για πολλά χρόνια, και για πολλά λούνα παρκ. Τα πολλά χρόνια και πολλά λουνα παρκ χάνονται στα βάθη της Ιστορίας, τα θεωρούσα ξεχασμένα, πεταμένα λεφτά, τζάμπα κόπο.

Μέχρι που πήγα προχθές την 7χρονη ανιψιά μου στα συγκρουόμενα και τα είδα όλα, με την καλύτερη δυνατή έννοια: είδα στις μπαιλντισμένες μαμάδες τον εαυτό μου, στα καταχαρούμενα παιδάκια τους τα δικά μου παιδιά, στην βαβουριάρικη, στριμωγμένη, ιδρωμένη ατμόσφαιρα με τα λαμπιόνια και τα ασταμάτητα μπιου-μπιου των «παιχνιδιών», στη μουσική που πηδάει κεφάλι αλλά κυρίως στις φάτσες των παιδιών είδα την ΧΑΡΑ του λούνα παρκ. Την έβλεπα και τότε βέβαια (ποτέ δεν έφερνα αντίρρηση στο λούνα παρκ) απλώς τότε ήμουν μέσα στο χορό.

Μετρούσα τον ιδρώτα μου, τα τάλιρα, το χρόνο, τις «φορές» ή «βόλτες», ζήτημα είναι αν καθόμουν σε διαθέσιμο παγκάκι για πέντε λεφτά από παιχνίδι σε παιχνίδι

Τώρα είμαι κουλ, σε ρόλο γιαγιάς/θείας, μια και την απόλυτη ευθύνη για το τι κάνει η μικρή και τι όχι την έχει ο αδερφός μας. Οπότε, παρατηρώ πιο χαλαρά: τα παιδιά τρέχουν πάνω κάτω χιλιο-ενθουσιασμένα, η γυροβολιά με το αεροπλανάκι που σηκώνεται ένα μέτρο από το έδαφος και κάνει οκτώ κύκλους γύρω από έναν άξονα είναι εξ ίσου εντυπωσιακή με το Τσάλεντζερ αλλά και με τον τροχό, που πάντα δείχνει τεράστιος όταν έχεις μισό μέτρο ύψος εσύ ο πελάτης, το ψάρεμα στη ρηχή στέρνα είναι καταπληκτικό κι ας έχει δώρο πλαστικό κουκλάκι/αυτοκινητάκι που διαλύεται σε δευτερόλεπτα, τα συγκρουόμενα είναι «γελαστικά», όπως έλεγε ο μικρός γιος, το τραμπολίνο είναι «τζούπι-τζούπι» όπως έλεγε η κόρη, το τραινάκι είναι «τσουφ-τσουφικό» όπως έλεγε ο μεγάλος γιος μου.

Πατάω το γκάζι (που δεν φτάνει το πόδι της ανιψιάς) στο ροζ γυαλιστερό συγκρουόμενο και γελάω χωρίς να το θέλω, βλέπω άλλους γονείς να γελάνε χαχανιστά κι αυτοί, γιατί πράγματι έχει κάτι το διασκεδαστικό ένα συγκρουόμενο όπως κοπανιέται σα χταπόδι με άλλα συγκρουόμενα. Κάτι το μη-συνειδητά διασκεδαστικό: δεν λες «μα τι αστείο!», απλώς γελάς, επειδή – χωρίς εξήγηση. Όπως γελάνε τα παιδιά δηλαδή, με απλές ανεξήγητες εξηγήσεις που χάνονται καθώς μεγαλώνουν.

Υπήρχε μια σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη στην τηλεόραση, το «Λούνα παρκ», που κράτησε οκτώ χρόνια (1974-1981) και έλαμψε με καταπληκτικούς ηθοποιούς – τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο μετά την κινηματογραφική καριέρα του, τον Σταμάτη Φασουλή στην αρχή της δικής του καριέρας.

Τότε δεν είχα πάει ακόμα σε λούνα παρκ, δεν είχα παιδιά, μου φαινόταν γοητευτικός ο κόσμος του λούνα παρκ… και μου φαίνεται ακόμα.

Τα εποχιακά τα τρέχουν συνήθως οικογένειες ή παρέες ανθρώπων που δουλεύουν μαζί για 3-4 καλοκαιρινούς μήνες, αρκετοί είναι Ρομά, άλλοι είναι απλώς «πανηγυρτζήδες», όπως αυτό-αποκαλούνται . Δεν υπάρχει επίσημη καταμέτρηση αλλά κάπου διάβασα ότι στην Ελλάδα λειτουργούν γύρω στα 60 εποχιακά λούνα παρκ, και ακούγεται λογικό νούμερο. Τα αρχικά, σαν πανηγύρια με παιχνίδια για τα παιδιά, εμφανίστηκαν στην βροχερο-καταθλιπτική Αγγλία το 1133, ο πρώτος τροχός στήθηκε στο Κόνι Αιλαντ στην Αμερική το 1903.

Δεν μας νοιάζει η ιστορία του λούνα παρκ, ειδικά όταν έχουμε παιδιά, ανίψια, βαφτιστήρια και εγγόνια. Μας νοιάζει το σύντομο τελικά διάστημα της απόλυτης χαράς και ενθουσιασμού και ευτυχίας που κυριεύει τα παιδιά όταν βλέπουν τα πολύχρωμα φωτάκια ενός λούνα παρκ, και πως αυτά τα αισθήματα αγγίζουν ή και κυριεύουν, επίσης, τους ενήλικους συνοδούς τους…