Καλοκαιρινές ιστορίες σε ταξί

«Βρίσκω την ελαφρότητα πολύ βαθιά. Το επιπόλαιο είναι ο αφρός που επιπλέει στα βάθη. Το ανθρώπινο δράμα δεν αποτελείται από μεγάλα τραγικά περιστατικά. Φυσικά, συμβαίνουν στην πορεία μιας ζωής – αλλά η ζωή είναι γεμάτη από μικρές λεπτομέρειες, μικρές γρατζουνιές, ρυτίδες, μικρογεγονότα, που όλα μαζί συνθέτουν τον αγώνα της ύπαρξης. Απείρως περισσότερο από το να χάσει κανείς τη μητέρα του στα οκτώ του χρόνια. Αυτό είναι που με ενδιαφέρει περισσότερο, αυτό που εντοπίζω είναι πώς φθείρεται ο ιστός μιας ζωής, πώς πονάει, πώς είναι παράλογη, μέσα από μικρολεπτομέρειες που μπορεί να φαίνονται ασήμαντες. Επιλέγω να διαλέξω ό,τι μου φαίνεται πιο άσχετο, πιο επιφανειακό, πιο ακατάλληλο για να το ψάξω, και το ψάχνω – έτσι γράφω…»

Αυτά είχε πει σε σπάνια συνέντευξή της, που δόθηκε στο λόμπι του ξενοδοχείου Καρλάιλ στη Νέα Υόρκη, η Γιασμίνα Ρεζά, διάσημη συγγραφέας θεατρικών έργων «Ο θεός της σφαγής» και «Αρτ» και μυθιστορημάτων. Όταν διάβασα τις γραμμές, ο νους μου πήγε αμέσως στην αβάστακτη ελαφρότητα της καθημερινότητας, της δικής μου μικρής καθημερινότητας. Όπως λέει η Ρεζά, το ελαφρύ και το επιπόλαιο δεν σημαίνει ότι δεν είναι και βαθύ. Καλά τα λέει.

Τέτοιες ιστορίες καλοκαιρινής ελαφρότητας έζησα φέτος καθώς, για διάφορους λόγους, μετακινήθηκα με ταξί. Και γνώρισα πολύ κόσμο. Πολλούς οδηγούς και πολλά ταξί. Επιβιβάστηκα σε αρκετά Σκόντα οκτάβια, σε σούπερ Μερσεντές, ακόμα και σε ταξί Τέσλα. Από όλα τα είδη κυκλοφορούν στην Αθήνα και οι εφαρμογές σού δίνουν τη δυνατότητα να επιλέξεις και premium ταξί.

Έμαθα, με παρουσίαση πολλών στοιχείων σχεδόν πάουερ πόιντ, ότι τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι τα πλέον οικονομικά. Πού και σε ποια απόσταση από την Αθήνα γίνεται η πρώτη φόρτιση, αν ταξιδεύεις για Θεσσαλονίκη. Πόσο κοστίζει η φόρτιση σε σύγκριση πάντα με τη βενζίνη ή το πετρέλαιο. Θαύμασα την πόλη από την έξυπνη, πανοραμική ηλιοροφή του Τέσλα και έβλεπα στην οθόνη ό,τι πετούσε και ό,τι περνούσε. Ανθρώπους, αυτοκίνητα, μηχανές.

Πωωω! Φανταστικά φαίνονται όλα από δω. Σαν να είμαι σε sci-fi

Άκουσα και την αντίθετη άποψη. «Όχι, κυρία μου. Σιγά μην είναι οικονομικά. Την πάτησαν με τα ηλεκτρικά. Αν κάνεις φόρτιση εξπρές, κοστίζει». Με την επωδό ότι για όλα φταίει το 41%.

Άλλα ταξί ήταν πεντακάθαρα και τσίλικα και ο κλιματισμός στο φουλ, άλλα λιγάκι μπιχλιάρικα με κακό ερκοντίσιον, κανά δυο είχαν και τηλεόραση με φιλμάκια για τις ομορφιές της Ελλάδας, λίγο Μετέωρα, λίγο Σπέτσες, Αίγινα, ουζάκι, καλαμαράκι, χταποδάκι.

Οδηγοί ταξί που έτυχε να είναι όλοι κυριλέ, από 45 έως 60 πλας, με δυο τρεις μιλένιαλς, και στο σύνολό τους ευγενικοί. Μυήθηκα και σε συνήθειες του παρελθόντος, άλλων εποχών κραταιών. Είτε ως κυρία είτε ως μαντάμ –προσφωνήσεις– συνειδητοποίησα πως ήμουν άσχετη.

— Λοιπόν, κάθε Χριστούγεννα Βιέννη και Πάσχα Παρίσι.
— Τι λέτε, κύριέ μου; Αυτό το κάνατε χρόνια, ε;
— Βεβαίως. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, λίγο μετά, δεν έχει σημασία. Τα ίδια και το Πάσχα.

Μοιράστηκα τις λύπες εξωσωματικών που δεν πέτυχαν και κόστισαν ένα σκασμό λεφτά, τις αγωνίες για τις άδειες ταξί που ξεφούσκωναν και ξαναφούσκωναν, για χασούρες από κακές πολιτικές, για μικρές και μεγάλες ήττες, για τις επαγγελματικές αλλαγές, για περιουσίες που εξανεμίστηκαν, για σχέδια που ματαιώθηκαν, για σπίτια και το εξοχικό που αποκτήθηκε. Και φυσικά τα πολύ ευχάριστα. Την πρόοδο των παιδιών, τις σπουδές τους, τα μεταπτυχιακά τους, τις δουλειές τους, τη σύζυγο που «κράτησε» το σπίτι με την προσφώνηση «αν δεν ήταν η κυρά Άννα…»

Μικρές καλοκαιρινές ιστορίες σε ταξί. Μια ηθογραφία πολλών χιλιομέτρων στην καυτή άσφαλτο. Και φυσικά και το απαραίτητο γκάλοπ. Πού θα πάτε διακοπές φέτος; Η πλειοψηφία των οδηγών ταξί ανέδειξε την Εύβοια ως τοπ προορισμό. Ψηλά η Κάρυστος και η Αγία Άννα, ενώ παίζει και η Χιλιαδού.

Καλά μπάνια!