Ελλαδα

Οι Έλληνες έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε

Θέλουμε να πούμε αυτό που μας καίει. Να πάρουμε θέση. Διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για ψύλλου πήδημα. 

Επιστήμη Μπινάζη
ΤΕΥΧΟΣ 925
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Πνεύμα αντιλογίας: Γιατί οι Έλληνες έχουν άποψη για ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο

Τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα πληρώνεις εισιτήριο για θέατρο και καταλήγεις σε κατήχηση φεστιβάλ ΚΝΕ. Μου έχει συμβεί δύο φορές μέσα σε έναν χρόνο, μετά την υπόκλιση να βγαίνει επί σκηνής είτε ο σκηνοθέτης είτε κάποιο μέλος της παράστασης και να παρερμηνεύει, μετά την ερμηνεία των ηθοποιών, είτε το κείμενο είτε τον συγγραφέα. Γιατί η χρονική ακολουθία κάνει το σχόλιο να φαίνεται ως επιστέγασμα του έργου. Μα, αν ήθελα αποψάρα θα ξεκινούσα καφενειακή κουβέντα στο Facebook επί ίσοις όροις. Όχι εγώ στα σκοτάδια και ο άλλος λουσμένος στο φως επί σκηνής. Αν ήθελα αποψάρα πολιτική, δεν θα πλήρωνα εισιτήριο για θέατρο. Άσε που στο θέατρο πάμε για αποφόρτιση, επαναπροσδιορισμό, ανασύνταξη. Τι νόημα έχει να φεύγεις με νεύρα κουρελιασμένα; Και ποιος νομιμοποιεί οποιονδήποτε ώστε να χρησιμοποιεί τους κλασικούς για να τους χωρέσει στο ιδεολογικοπολιτικό του σύμπαν; Μη μας διώχνετε κι άλλο απ’ τα θέατρα.

Το ίδιο εκνευριστικοί είναι και οι σεφ που κάνουν τον κόπο να βγουν από την κουζίνα, να φτάσουν μέχρι το τραπέζι στο οποίο απολαμβάνεις την κουβέντα με τους συνδαιτημόνες σου, για να ρωτήσουν ποιο είναι το πρόβλημα με το πιάτο και δεν το ακούμπησες. Αυτό συμβαίνει στα καλά εστιατόρια. Στα άλλα μπορεί και να απορεί που φάγαμε το πιάτο, οπότε δεν ασχολείται. Αν τρώγονται στη γλίτσα του τσομπάνη, τρώγομαι κι εγώ να δώσω μια απάντηση που θα τους φέρει στην ίδια δύσκολη θέση. Δηλαδή, να πω ότι μόλις έμαθα ότι με απέλυσαν ή ότι μόλις έμαθα ότι ο σύζυγός μου με απατάει ή ότι μόλις έμαθα ότι πέθανε ένας πολύ δικός μου άνθρωπος και μου κόπηκε ακαριαία η όρεξη. Ακραίο, αλλά όχι περισσότερο από το να ρωτάει κάποιος που δεν είναι η μαμά σου, κι εσύ δεν είσαι έξι, γιατί δεν έφαγες το φαΐ σου.

Ο ταξιτζής έχει το ακαταλόγιστο. Αλλά παίρνει κι αυτός συχνά το θάρρος να μιλήσει, ενώ δεν χρειάζεται. Και μιλάει αφού τσεκάρει με ματιές απ’ τον καθρέφτη αν σηκώνεις κουβέντα και τι είδους. Άλλα άπαξ και μπήκες στο αυτοκίνητό του, η εμπειρία είναι εφάμιλλη με συναινετικό σεξ. Αν πηγαίνεις αεροδρόμιο έχει το χρονικό περιθώριο να ρωτήσει όλα όσα δεν φανερώνει η πλατφόρμα μέσω της οποίας τον κάλεσες. Έχω ξεχωρίσει τη φράση: εδώ μένετε ή εκεί που ταξιδεύετε; Προς αεροδρόμιο, λοιπόν, έχει τον χρόνο να ξεδιπλώσει τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Οι οποίες ξεκινούν με την επωδό: δεν θέλω να με παρεξηγήσετε αλλά… Και δεν παρεξηγείς, από ευγένεια, αλλά έχεις ακούσει μια ερμηνεία του κόσμου και όσων μας περιβάλλουν που απορείς γιατί δεν γράφει σενάρια.

Οι Έλληνες έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε. Να πούμε αυτό που μας καίει. Να πάρουμε θέση. Διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για ψύλλου πήδημα. Ένας Έλληνας που ζει στη Γαλλία μου επεσήμανε αυτές τις μέρες πως έχει φίλους στην Ελλάδα οι οποίοι κόπτονται περισσότερο για την ακυβερνησία της Γαλλίας και από τους ίδιους τους Γάλλους. Μας διαβάζουν στα κοινωνικά δίκτυα και μας παρατηρούν από απόσταση. Σαν μια ψηφιακή Εκκλησία του Δήμου στην Πνύκα του Μαρκ Ζούκερμπεργκ που συνεδριάζει κάθε λεπτό με κάθε αφορμή. Μόνο που εμάς δεν μας κόβει κανείς μισθό όπως συνέβαινε στο 400 π.Χ.