Greece is ready to disembark

Ας παρομοιάσουμε το πλοίο της γραμμής με την Ελλάδα

Κι ας πούμε πως πάνω σε αυτό βρισκόμαστε επιβάτες πρώτης και δεύτερης θέσης, επιβάτες καταστρώματος, λαθραίοι επιβάτες, (όπως οι πολίτες της χώρας). Πλήρωμα καταστρώματος και καπετάνιος (κυβέρνηση υπουργικό συμβούλιο) συστήματα πλοήγησης, κοινόχρηστοι και αποθηκευτικοί χώροι, αστάθμητοι παράγοντες, όπως οι καιρικές συνθήκες. Όταν ξεκινά το ταξίδι όλοι είμαστε αισιόδοξοι, γεμάτοι προσδοκίες για όσα θα ζήσουμε στον προορισμό (μετά τις εκλογές). Στην επιστροφή έρχεται η καταστροφή (το τέλος της θητείας). Οι ματαιωμένες προσδοκίες. Τα εξαντλημένα νεύρα. Το αποβλακωμένο βλέμμα από την παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο. 

Όλοι θέλουν να διακτινιστούν από το πλοίο στην ασφάλεια του σπιτιού τους (brain drain ή η πίστη σε έναν άλλο πολιτικό Μεσσία). Και λίγο πριν την άφιξη μπουκάρουν στις σκάλες οδηγοί, επιβάτες, βαλίτσες, κουμπάροι, σκύλοι αγκαλιάς, σκύλοι λαγωνικά, γάτες σε οίστρο. Σκάλες του ενός μέτρου φιλοξενούν τετραμελείς οικογένειες με μπαγκάζια, απόφοιτους λυκείου αντροπαρέες, έναν παπά με τέσσερις καλόγριες, έτοιμοι όλοι να πατήσουν επί πτωμάτων αρκεί να ξεχυθούν πρώτοι στο λιμάνι του Πειραιά. Από τα χαλασμένα ηχεία ακούγεται η οδηγία «να μεταβούν άμεσα στα αυτοκίνητα οι οδηγοί στα γκαράζ 2-3-5, χρησιμοποιώντας τις σκάλες που είναι στην ανατολική πλευρά του πλοίου». Όσο είμαστε εγκλωβισμένοι στη λάθος σκάλα αναρωτιόμαστε μήπως το ναυπηγήσαμε εμείς και δεν το θυμόμαστε. Αν δεν ζήσεις στο πλοίο για τουλάχιστον έναν μήνα, η χωρική του διάταξη μοιάζει με λαβύρινθο. Το πού πέφτει ο βορράς και ο νότος το δείχνει μόνο η πυξίδα, και είναι η στιγμή που σκέφτεσαι σε τι είναι χρήσιμη τόσα χρόνια στο iphone... Μία κυρία υπόσχεται να μην ξαναπάει ποτέ στο σπίτι της στις Κυκλάδες γιατί είναι σκέτη ταλαιπωρία... Κάπως έτσι λειτουργεί και η χώρα. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σαφείς οδηγίες, που όταν δίνονται εκτός από ασαφείς είναι και εκπρόθεσμες. Πολίτες που ξεκινούν με προσδοκίες που ματαιώνονται γρήγορα και σκέφτονται να απέχουν την επόμενη φορά από το ταξίδι, όπως ακριβώς κάνουν και με την κάλπη. 

Η παραλία ως πεδίο άσκησης δημοκρατίας και ανοχής

Η έκφραση «χίλιοι καλοί χωράνε» είναι ένας μύθος. Αφού είναι αδύνατον να βρεθούν ταυτόχρονα χίλιοι καλοί άνθρωποι να συνυπάρξουν σε έναν χώρο περιορισμένο. Για παράδειγμα σε ένα γραφικό κολπίσκο με καταγάλανα νερά. Το σίγουρο είναι ότι οι μισοί από αυτούς θα είναι δυσλειτουργικοί στη συγκατοίκηση. Και οι άλλοι μισοί, ενώ θα έχουν καλές προθέσεις, οι πράξεις τους θα μας διαψεύσουν. Για να μη μιλώ με γρίφους, θα πω ότι σε μια μικρή παραλία θα ανεχτείς την παρέα των εικοσάρηδων που πρέπει να επιβάλλει το μουσικό της γούστο με δυνατά ηχεία, σε μια εποχή που τα ποιοτικά ακουστικά πωλούνται και στα περίπτερα. Θα ανεχτείς το σκυλάκι της διπλανής παρέας που δεν είναι δεμένο με λουρί και έχει αρπάξει από το ψυγείο παραλίας το σάντουιτς που είχες φέρει απ’ το σπίτι. Θα ανεχτείς τον σκαφάτο που έχει δέσει μέσα στα πόδια σου, ενώ έχει τη δυνατότητα να πάει σε όποια παραλία από τις εκατοντάδες διαθέτει το σύμπλεγμα των νησιών της περιοχής. Διπλό χτύπημα όταν από το σκάφος βγαίνει και δυνατή μουσική καταστρέφοντας τη στιγμή της νησιωτικότητας – νεολογισμός που δανείστηκα από πολιτικούς επιστήμονες. Η δημοκρατία έχει κανόνες και νόμους. Στην Ελλάδα δεν εφαρμόζονται. Το ερώτημα είναι αν θα πάρεις πρωτοβουλία να καταγγέλεις όσα παράνομα συμβαίνουν γύρω σου ή θα τα ανεχτείς για να μην μπλέξεις. Μέχρι να ευρεθεί το κατάλληλο app στο οποίο ο ένας θα καταγγέλει τον άλλον κάνουμε υπομονή. Και ανεχόμαστε άλλο ένα καλοκαίρι. 

Ο Καραγάτσης κάνει δεύτερη καριέρα μετά θάνατον

Το άρθρο που προκάλεσε το debate τον έβγαλε απ’ το σκονισμένο ράφι. Δεν υπάρχει κακή διαφήμιση. Είναι γνωστό αυτό. Το άλλο που δεν ήταν γνωστό, άλλα έγινε, είναι ότι όλοι έχουν διαβάσει Καραγάτση. Λίγο να έχεις δει «Κίτρινο φάκελο» στον ΑΝΤ1 με Καρυοφυλιά Καραμπέτη και Γιώργο Κιμούλη στα ντουζένια τους, λίγο να πρόλαβες να δεις στο θέατρο του Τάρλοου τη «Μεγάλη Χίμαιρα», νιώθεις πως έχεις διδακτορικό στο έργο του Καραγάτση και εκφέρεις την αποψάρα σου χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Ίσως να είμαστε η τελευταία γενιά με ανάλογα λογοτεχνικά ξεσπάσματα. Ίσως να είμαστε τελευταία γενιά, αυτή του Facebook, που έχει περάσει τα καλοκαίρια της αγκαλιά με έναν Καραγάτση, έναν Βενέζη, έναν Θεοτοκά. Και ίσως αυτό το μαλλιοτράβηγμα να βοηθάει τους νεότερους να έρθουν σε επαφή με κείμενα που αγνοούσαν. Και λυπάμαι που αυτό το ντιμπέιτ δεν μεταφέρθηκε με την ίδια ένταση και στα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα που «κυκλοφορούν» περισσότερο τα παιδιά μας και μικρότερες ηλικίες.