Ελλαδα

Το τσίρκο με το ζεύγος Λύτρα

Πώς η έξαλλη δημοσιότητα μπορεί να αποθαρρύνει τις κακοποιημένες γυναίκες από το να καταγγείλουν τον δράστη

Κωνσταντίνος Χριστοφόρου
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Υπόθεση Λύτρα: Η υπερέκθεση της κ. Πολυζωγοπούλου και των παιδιών του ζευγαριού μπορεί να αποθαρρύνει τις κακοποιημένες γυναίκες

Πολλά είναι όσα αποκαλύπτει η υπόθεση του δικηγόρου κ. Απόστολου Λύτρα: την κενότητα της ζωής (και εντέλει της τσέπης) της νεόπλουτης τάξης, την επιδειξιομανία, την υποκρισία, τη δίψα για φτηνή δημοσιότητα. Και προπάντων, τη βία των ανδρών η οποία διατρέχει όλα τα κοινωνικά στρώματα ακόμα και στον 21ο αιώνα. Τα ΜΜΕ, που κάποτε πρόβαλλαν το επιτυχημένο ζευγάρι να επιδεικνύει άνεση και ευτυχία, τις τελευταίες ημέρες τους απογυμνώνουν με έξαλλο τρόπο, για να τους ξεχάσουν μόλις εμφανιστεί κάτι εξίσου πιασάρικο. Το γεγονός της κακοποίησης βουλιάζει μέσα στο πλήθος των πληροφοριών. Ο κ. Λύτρας, όπως κι άλλοι δικηγόροι που αναλαμβάνουν φανταχτερές υποθέσεις και γίνονται σταρ των λαϊκών περιοδικών, μέχρι σήμερα ένιωθε στο απυρόβλητο: το αίσθημα παντοδυναμίας μερικών ανθρώπων είναι από τα χειρότερα της ελληνικής κοινωνίας · από εκείνα που οι δημοσιογράφοι ονομάζουν «παθογένειες». Πολλοί εύποροι και προβεβλημένοι άνθρωποι πιστεύουν ότι όλα τους επιτρέπονται κι ότι διαφέρουν από όλους εμάς, τους οποίους το «κράτος», τα ΜΜΕ, ο όχλος, οποιοσδήποτε μπορεί να μας διασύρει ή να μας τιμωρήσει.

Η υπόθεση ίσως βοηθήσει να ανοίξουν πολλά στόματα και όχι μόνο σχετικά με την κακοποίηση των γυναικών η οποία είχε και εξακολουθεί να έχει τρομακτικές διαστάσεις στη χώρα μας. Στην πραγματικότητα, οι γυναίκες που δεν έχουν υποστεί βία από πατέρα, αδέλφια, εραστές και συζύγους αποτελούν μειοψηφία: μερικές διαχειρίζονται τις τραυματικές εμπειρίες, άλλες όχι· μερικές απομακρύνθηκαν οριστικά από το τέρας, άλλες όχι. Αλλά εδώ, στο μιντιακό τσίρκο Λύτρα, μπαίνει ένα ζήτημα αποτροπής των καταγγελιών: αν και δεν είναι όλα τα ζευγάρια «διάσημα», η υπερέκθεση της κ. Πολυζωγοπούλου και των παιδιών του ζευγαριού μπορεί να αποθαρρύνει τις κακοποιημένες γυναίκες· ίσως είναι λίγες όσες θα διακινδύνευαν έστω κάποια μικρή δημοσιότητα.

Έτσι κι αλλιώς, ο νόμος του κ. Φλωρίδη είναι ένα βήμα προς τον πολιτισμό: enough is enough! Kαμιά επιείκεια στους κακοποιητές και σίγουρα τέλος στα στραβά μάτια που έκανε επί αιώνες η αγία ελληνική οικογένεια («Μη χαλάσεις το σπίτι σου!»). Η ευθύνη της αποσιώπησης ήταν ανέκαθεν οικογενειακή, συλλογική· και ως συλλογική καθρεφτιζόταν στους νόμους, στους θεσμούς και στις νοοτροπίες. Η αναγνώριση του προβλήματος άργησε πολύ στην Ελλάδα και τώρα που μπήκαμε στον δρόμο της ανθρωπιάς, δημιουργούνται παρενέργειες από κανιβαλικά ΜΜΕ. Υποθέσεις κακοποίησης δεν θα έπρεπε να συγχέονται με ηδονοβλεπτικότητα, κουτσομπολιό, φλυαρία, άσχετες λεπτομέρειες: ας επικεντρωνόμαστε στις νομικές και ηθικές παραβιάσεις των ανθρώπων κι ας σκεφτόμαστε αν, μήπως, έχουμε κάποια κοινά είτε με τους εγκληματίες, είτε με τα θύματά τους.