Τι καταλαβαίνει η ΕΛ.ΑΣ με τη λέξη βιασμός

Αν είστε γυναίκα –οποιασδήποτε ηλικίας- είναι απολύτως βέβαιο ότι γνωρίζετε τους αναβαθμούς του τρόμου που προκαλεί το ενδεχόμενο μιας σεξουαλικής επίθεσης: από τη δυσφορία μέχρι την παρενόχληση και από εκεί μέχρι το έγκλημα εξουσίας που συνιστά τον βιασμό, γνωρίζετε όλη την εφιαλτική διαδρομή που οδηγεί στον σωματικό, ψυχολογικό, πνευματικό, υπαρξιακό γκρεμό.

Επίσης, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι γνωρίζετε τις σωστές λέξεις –που έχουν πάντα σημασία- για να περιγράψετε ένα τέτοιο βίωμα. Δεν θα κάνετε λάθος. Το σώμα σας δεν κάνει λάθος. Γνωρίζει τις διαφορές και τις λέξεις και τη σημασία τους (τη... συνεύρεση, από την απόπειρα βιασμού και την απόπειρα από την πράξη του βιασμού καθαυτή).

Η Ελληνική Αστυνομία πάλι όχι. Και η ελληνική δημοσιογραφία πολύ συχνά, επίσης όχι. Για παράδειγμα, προχθές και όπως πολύ σωστά επισήμανε σε δημοσίευσή του στο Instagram το
FZone.againstgbv, η ανακοίνωση της Αστυνομίας για την υπόθεση της άγρια δολοφονημένης 11χρονης στην Ηλεία έβριθε πληγωτικών λαθών. Λάθος λέξεων που στοιχίζονταν σε προτάσεις για να περιγράψουν το αποτρόπαιο.

Ας διαβάσουμε λίγο αυτήν την περίπτωση γραπτού λόγου που κάτι σηματοδοτεί, πέρα από την έλλειψη συναίσθησης του συντάκτη της: «...Ειδικότερα από την έρευνα των αστυνομικών της Υποδιεύθυνσης Ασφάλειας Πύργου, προέκυψε ότι ο κατηγορούμενος προχθές 9-06-2024, το βράδυ, στη Μυρτιά Ηλίας παρέλαβε με αυτοκίνητο την 11χρονη και τη μετέφερε σε αγροτική περιοχή στο Καταράχι Ηλείας για να συνευρεθεί μαζί της. Όταν η 11χρονη αρνήθηκε στον κατηγορούμενο τη συνεύρευση, ο τελευταίος έχοντας ανθρωποκτόνο πρόθεση την έριξε στο έδαφος και την έπληξε με αντικείμενο...».

Ας μη συνεχίσουμε, τα υπόλοιπα είναι πλέον γνωστά, ωστόσο η χρήση των λέξεων «συνεύρεση» και «συνευρέθηκε», προφανώς εδώ δεν χρησιμοποιούνται από ελλιπή γνώση της ελληνικής γλώσσας. Συστημικά διαιωνίζουν μία επικίνδυνη θέση για το τι συνιστά βιασμό και τι όχι, συντηρεί μία σύγχυση που κατασπαράζει το θύμα και ρίχνει στα μαλακά –έστω και απρόθετα- τον δράστη.

Δεν είναι, όμως, κάτι που εντοπίζεται μόνο στα δελτία Τύπου της Αστυνομίας όλον αυτόν τον βάναυσο επανατραυματισμό θυμάτων και επιζωσών έμφυλης βίας. Ο ελληνικός Τύπος, παρομοίως, εδώ και χρόνια δεν πολυ-ιδρώνει για τέτοιες λεπτομέρειες και για τις αποχρώσεις εκείνες που κατηγορούν τη θηλυκότητα και δικαιολογούν τον βιαστή, τον παιδοβιαστή, τον γυναικοκτόνο.

Με ένα απλό Googl- άρισμα εντοπίζονται άπειρες ειδήσεις που κάνουν λόγο για «ροζ βίντεο» ενώ περιγράφονται περιστατικά sextortion και revenge porn. Ειδήσεις για «ροζ κυκλώματα», ενώ μεταδίδονται ρεπορτάζ που αφορούν trafficking και η εικονογράφηση συνήθως ολοκληρώνει την αποδόμηση της πραγματικής είδησης: ένα γυναικείο σταυροπόδι με ψηλοτάκουνα μπορεί να εικονογραφεί την είδηση για την εξάρθρωση ενός κυκλώματος trafficking και βιασμών. Τίποτα «ροζ», τίποτα συναινετικό, τίποτα σκαμπρόζικο δεν υπάρχει εδώ. Μόνο η συντήρηση μίας πληγωτικής, απολύτως ακατάλληλης γλώσσας που τελικά φτάνει να ευλογεί τους δράστες τέτοιων εγκλημάτων.

Κάπως παράξενη βέβαια όλη αυτή η ανεπάρκεια –τόσο από τις αρχές όσο και από τους λειτουργούς του Τύπου- σε χώρα που ισχυρίζεται ότι έχει σε υπόληψη τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης και στην κύρωση της οποίας το 2018, με τον Ν. 4531 γίνεται απολύτως σαφές ότι ως «σεξουαλική βία ορίζεται η διάπραξη μη συναινετικών πράξεων, σεξουαλικού χαρακτήρα, ενώ επιπλέον διευκρινίζεται ότι η εκούσια συγκατάθεση θα πρέπει να είναι προϊόν ελεύθερης βούλησης». Αυτά για τη χρήση του όρου «συνεύρεση».

Για όλο το υπόλοιπο πλαίσιο, το αίτημα περί εκπαίδευσης τόσο των ανθρώπων της Ελληνικής Αστυνομίας, όσο και των δημοσιογράφων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο καλύπτουν τέτοιου είδους ειδησεογραφία παραμένει. Όπως παραμένει η συνολική αλλαγή πολιτικής στην αντιμετώπιση σεξουαλικών εγκλημάτων ανά την επικράτεια με τη δημιουργία δομών, τη συστηματική παρουσία ιατροδικαστών, την ολοκληρωμένη υποστήριξη και φροντίδα των επιζωσών.

Καλύπτοντας τα παραπάνω, ίσως να φτάσει η Πολιτεία στο σημείο να ανοίξει και τη δύσκολη κουβέντα που αφορά την ελληνική οικογένεια, αλλά και το «πού» και το «πώς» εκτίουν τις ποινές τους βιαστές, παιδοβιαστές, σεξουαλικοί παραβάτες. Για το τι αποτέλεσμα έχει τελικά η ποινή –όταν εκτίεται- από τη στιγμή που ένας καταδικασμένος βιαστής προαυλίζεται και συγχρωτίζεται με άλλους καταδικασθέντες για παρόμοια εγκλήματα, χωρίς να γίνεται εφαρμογή κανενός είδους αποτελεσματικού σωφρονισμού.

Αλλά για την ώρα δεν υπάρχει μέριμνα για τα βασικά, ούτε καν για τη γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για τέτοια εγκλήματα. Και γνωρίζοντας πια ότι το πιο εύκολο είναι να σφάξει κανείς μια γυναίκα έξω από ένα Αστυνομικό Τμήμα ή να σκοτώσει ένα παιδί, επικαλούμενος... θόλωμα, επειδή του αντιστάθηκε, είναι όλα τα παραπάνω βήματα αναγκαία, από το πρώτο έως το τελευταίο.