Το Γυμνάσιο Καρύστου «τραγουδά» Πορτοκάλογλου (και είναι τέλειο!)

Τι δουλειά έχει ο Πάνος Σουρούνης στην Κάρυστο, να κάνει στα παιδιά ερώτησεις για το τι θέλουν να γίνουν στη ζωή τους; Πριν από ένα χρόνο περίπου είχαμε επισκεφτεί τα μέρη τους και τα είχαμε γνωρίσει από κοντά – όχι στο Γυμνάσιο, στο Δημοτικό. Κι ήταν τόσο ωραία και ενδιαφέρουσα η ιστορία τους, που την κάναμε θέμα στην Athens Voice και έγινε viral.

Ο τίτλος ήταν «Το Σχολείο που ονειρευόμαστε είναι στην Κάρυστο, και είναι δημόσιο». Γράφαμε λοιπόν τότε ότι «αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και αποτελεσματικοί, η συζήτηση για τις αλλαγές που χρειάζεται η δημόσια εκπαίδευση, πρέπει να ξεκινήσει ακριβώς από αυτές τις τρυφερές ηλικίες». Τι το ξεχωριστό είχε το 2ο Δημοτικό Σχολείο Καρύστου και άξιζε την προσοχή μας; Με δυο λόγια ήταν ένα δημοτικό σχολείο που καλλιεργούσε στα παιδιά την αισθητική και τη δημιουργικότητα, κι αυτά το ένιωθαν και το φρόντιζαν σαν το σπίτι τους γιατί εκεί μάθαιναν πολλά πράγματα για την τέχνη, τη ζωή και τον κόσμο. Και είχε κι έναν Σύλλογο Γονέων που έκανε θαύματα, εμπλέκοντας όλη την τοπική κοινωνία. Όλα αυτά έφτιαχναν το σχολείο που ονειρευόμαστε.

Εσύ, τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Έχεις φίλους στην Αθήνα; Και τι σας λένε; Θα το άντεχες; Και τι φοβάσαι πιο πολύ;

Πριν από λίγες μέρες μας αναζήτησε η Σοφία Παπανικολάου, η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων εκείνου του Δημοτικού σχολείου, που φέτος πήγε, μαζί με τα εκτάκια, στο Γυμνάσιο. Εκεί, λοιπόν, είναι ένας άλλος κόσμος – ο κόσμος των εφήβων. Αλήθεια, πότε ρωτάμε τους έφηβους τι θέλουν; Τι ονειρεύονται; Τι φοβούνται; Πότε ακούμε τη φωνή τους; Ενώ αυτοί είναι οι αυριανοί πολίτες, και είναι στην ηλικία που αρχίζουν και οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται.

Πάλι η Κάρυστος πρωτοτυπεί, λοιπόν. Η ιδέα που είχαν αυτή τη φορά, ανάμεσα σε άλλα που κάνουν, ήταν να βγουν οι νέοι μπροστά και να μιλήσουν για τα όνειρά τους και για ό,τι μπορεί να τους φοβίζει ή να τους αγχώνει σε αυτή τη χώρα. Η δράση ονομάζεται «Οι Έφηβοι Απαντούν: QnA με τους μαθητές του Γυμνασίου» κατά την οποία τα παιδιά ερωτήθηκαν από τον Πάνο Σουρούνη για τη ζωή τους, την πόλη τους, για τη φιλία, για τους φόβους και τους προβληματισμούς τους και φυσικά για το τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν.

Τα παιδιά μας συστήνουν την πόλη τους, την Κάρυστο.
Πού να φάμε; Πού να κάνουμε μπάνιο;

«Επειδή συνεχώς προβάλλονται προβληματικές συμπεριφορές εφήβων, θέλαμε να δείξουμε ότι οι έφηβοι είναι συνειδητοποιημένοι, ότι φοβούνται και αποστρέφονται κάθε είδους βίας, ότι έχουν όνειρα και θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι» μου λέει η Σοφία. Έχει ενδιαφέρον να δει κανείς πώς σκέφτονται και τι λένε οι νέοι από ένα ήσυχο μέρος της επαρχίας –άλλοι με συστολή και άλλοι με αυτοπεποίθηση–, πώς τους φαίνεται η Αθήνα από όσα ακούνε στις ειδήσεις και βλέπουν στα σόσιαλ, ή από όσα τους λένε οι φίλοι τους που ζουν εκεί. Άλλοι κόσμοι.

Τα παιδιά τραγουδούν Πορτοκάλογλου

Διάλεξαν μάλιστα να τραγουδήσουν κι ένα τραγούδι: «Τα καράβια μου καίω», του Νίκου Πορτοκάλογλου. Είναι η δική τους απάντηση σε κάθε βαρίδι και δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι νέοι σήμερα στην Ελλάδα. «Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα ώσπου να βρω νερό».

Την ομορφιά και την αλλαγή οι ίδιοι οι έφηβοι θα τη φέρουν, αυτό πιστεύουν εκεί στην Κάρυστο. Και θέλουν οι νέοι να ονειρεύονται τον εαυτό τους στο μέλλον ώστε να κινητοποιούνται, ανοίγοντας δρόμους για τη ζωή.