Η έκτη γυναικοκτονία…

Η 40χρονη γυναίκα από το Μενίδι πήγαινε και ξαναπήγαινε στην αστυνομία, έκανε καταγγελίες κατά του πρώην της για σωματική βία, βασανιστήρια, απειλές, εξύβριση, ζητούσε βοήθεια – η οποία βοήθεια προσφερόταν με το σταγονόμετρο, επειδή η μέση γυναίκα που απειλείται, «δεν είμαστε σίγουροι, μπορεί να τα δραματοποιεί, να είναι υπερβολική, ακόμα και υστερική». Δυστυχώς η «μέση» γυναίκα δικαιώνεται μετά την επίθεση, ή ακόμα χειρότερα, μετά τη δολοφονία της. Ο δράστης σπάνια είναι μουλωχτός, σπάνια αρπάζει ένα μαχαίρι από το πουθενά και σφάζει την γυναίκα (αν και, συμβαίνει κι αυτό κάποιες φορές…) Συνήθως έχει εκδηλώσει τις προθέσεις του με φωνή και αντάρα, συνήθως η γυναίκα ζει με τον φόβο για πολύ καιρό, μέχρι και για δεκαετίες, πριν νιώσει στην κυριολεξία το μαχαίρι στο λαιμό.

Αν διαβάσετε/ακούσετε τι λένε οι δράστες, οι δηλώσεις τους μετά το φονικό είναι καρμπόν: «δεν άντεχα να ζω χωρίς εκείνη», «δεν μπορούσα να τη βλέπω με άλλον άντρα», «τρελαινόμουν που είχε γκόμενο και αυτός οδηγούσε το αμάξι μου», «αν δεν είναι με εμένα, δεν θα είναι με κανέναν», «μόνο νεκρή θα φύγει από εμένα», «θα μας χωρίσει ο θάνατος», «η ζωή μου δεν αξίζει χωρίς αυτήν» και πάει λέγοντας. Μερικές φορές οι δηλώσεις διαφοροποιούνται, μάλλον επειδή κάποιος δικηγόρος επιμένει στο «εν βρασμώ», για να καταδικαστεί τσάκα-τσάκα σε φυλάκιση (βαριά) ενός χρόνου ο δολοφόνος – οι περισσότεροι από τους γυναικοκτόνους, εκτίουν ποινές που λήγουν στην δεκαετία, το πολύ, είναι ζήτημα αν μένει στη φυλακή κανένας άντρας για πάνω από 5-6 χρόνια όταν έχει σκοτώσει μια γυναίκα. Ο 40άρης δηλαδή είναι έξω στα 47, άντε στα 50 του, το μόνο που έχει να κάνει είναι να γνωρίσει μια άλλη γυναίκα… και να πάρει το σωστό σουγιά.

Στις δηλώσεις του, και καλά «εν βρασμώ ψυχής» δολοφόνου, ακούμε ότι «όλα θόλωσαν μέσα μου/μπροστά μου», «δεν ήξερα τι έκανα, με έπιασε τρέλα», «έχασα τον κόσμο», «δεν θυμάμαι τι έγινε», «ήταν σαν να μην ήμουν εγώ μέσα στο σώμα μου παρά κάποιος άλλος». Όλα αυτά είναι μπούρδες γιατί ένας κανονικός άνθρωπος όταν «χάνει τον κόσμο» ξαπλώνει μια ωρίτσα να συνέλθει, δεν αρπάζει σουγιά, τσεκούρι ή καραμπίνα να βγάλει από τη μέση τη γυναίκα που είναι απέναντί του. Ένας κανονικός άνθρωπος δεν αφήνει τον εαυτό του να παρασυρθεί από τον θυμό και να φτάσει σε φόνο. Όταν το κάνει, ΔΕΝ είναι άνθρωπος, πόσο μάλλον κανονικός. Και όχι, όλοι αυτοί που σκοτώνουν τις γυναίκες τους, συνήθως όταν οι γυναίκες τους απορρίψουν/αντικαταστήσουν/εγκαταλείψουν, όλοι αυτοί δεν είναι διανοητικά ασθενείς ώστε να τους λυπηθούμε. Είναι τέρατα, βαθιά κακομαθημένα σεξιστο-φασιστικά αγόρια που υπερ-στραβώσανε επειδή δεν έγινε το δικό τους, και τελικά είναι εγκληματίες. Θα έπρεπε να κλείνονται σε φυλακές και να μην βγαίνουν ποτέ, όχι μόνον για να τιμωρηθούν, αλλά και επειδή είναι επικίνδυνοι. Κάποιος που σκοτώνει τη γυναίκα του, την νυν ή πρώην, θα σκοτώσει ξανά – και τέλος πάντων δεν υπάρχει κανένας λόγος να «ξαναρχίζει τη ζωή του από την αρχή» ένας δολοφόνος, τη στιγμή που έκοψε το νήμα μιας άλλης ζωής με τα χεράκια του…

Το 2023 δολοφονήθηκαν στην Ελλάδα 13 γυναίκες. Το 2022 οι δολοφονημένες ήταν 24. Τα «περιστατικά», όπως αναφέρονται στα δημοσιογραφικά σάιτ λες και είναι ασήμαντα, τα «περιστατικά» ξεπερνούν τα 10 κάθε χρόνο, με άλλα τόσα ή περισσότερα τα κρυφά. Τα «ατυχήματα». Οι γυναίκες που πέφτουν από σκάλες, βράχους, μπαλκόνια, παράθυρα, γκρεμούς και σκαλωσιές, αυτές που βρίσκονται νεκρές σε εξοχές, παραλίες, άλλους γκρεμούς, στα σπίτια τους ή σε σκοτεινά δρομάκια, αυτές που δολοφονούνται από αγνώστους ή γνωστούς αλλά ο θάνατός τους οφείλεται «σε απροσδιόριστες αιτίες». Τα μαχαιρώματα, οι πνιγμοί, στραγγαλισμοί, οι τουφεκισμοί, οι δολοφονίες με κλωτσιές, μπουνιές και άγριο ξύλο, στο 99% των περιπτώσεων είναι δουλειές συζύγων, εραστών, αρραβωνιαστικών, γκόμενων, νυν ή (συνηθέστερα) πρώην. Οι γυναίκες μετά από χρόνια κακοποίησης καταφέρνουν να ξεφύγουν, για να δολοφονηθούν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, συνήθως μόλις καταφέρνουν να σταθούν στα πόδια τους.

Κάθε γυναικοκτονία πάει πίσω μια κοινωνία, άσχετα με το ποιος φορτώνεται την ευθύνη. Δεν είναι το θέμα αν φταίει ο Χ αστυνομικός ο οποίος δεν υποψιάστηκε το επικείμενο έγκλημα, ή οι δομές που δεν μπορούν να προστατέψουν τις πάρα πολλές γυναίκες που πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Το θέμα είναι ότι είναι φοβερό, φριχτό και ασυγχώρητο, να έχουμε κάθε χρόνο (τόσες) γυναικοκτονίες στην Ελλάδα.

Και άλλο ένα θέμα είναι να σφίξουν τα πράγματα, να γίνει πιο αυστηρή η νομοθεσία, ώστε να μην βγαίνει ΠΟΤΕ από την φυλακή ένας γυναικοκτόνος, ώστε να το σκέφτεται παραπάνω ο κάθε αφιονισμένος πριν «χάσει τον έλεγχο» και επιτεθεί σε μια γυναίκα…