Η τελευταία καταγγελία από το θύμα έγινε στις 7 Μαΐου, αλλά ο δικαστής αποφάσισε ότι ένας βίαιος άνθρωπος (δηλαδή ένας πολύ επικίνδυνος άνθρωπος) δικαιούται αναβολής, όρισε δικάσιμο και τον άφησε ελεύθερο να ολοκληρώσει την κακοποιητική του δράση.
Το κράτος επιτρέπει σε κατά συρροή κακοποιούς να κυκλοφορούν ελεύθεροι, χωρίς να υφίστανται καμία συνέπεια ή εκτίοντας αστείες ποινές που τους επιτρέπουν να επανέρχονται δριμύτεροι προκειμένου να συνεχίσουν να επιτίθενται σε όποιον θέλουν και μπορούν.
Δεν ξέρω αν η απόφαση του δικαστή ήταν η μόνη που μπορούσε να πάρει (διαβάζω ότι με τον καινούργιο κώδικα είχε τη δυνατότητα να μην τον αφήσει ελεύθερο) και δεν με ενδιαφέρει. Δεν με ενδιαφέρει αν φταίει η νομοθεσία, η δικαιοσύνη ή η αστυνομία. Γιατί όλοι τους είναι κομμάτια αυτού που ονομάζουμε κράτος το οποίο για άλλη μια φορά απέτυχε να εμποδίσει μια προαναγγελθείσα δολοφονία. Το κράτος το οποίο επιτρέπει σε κατά συρροή κακοποιούς να κυκλοφορούν ελεύθεροι, χωρίς να υφίστανται καμία συνέπεια ή εκτίοντας αστείες ποινές που τους επιτρέπουν να επανέρχονται δριμύτεροι προκειμένου να συνεχίσουν να επιτίθενται σε όποιον θέλουν και μπορούν.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί ένας συμπολίτης ο οποίος επιδεικνύει κατά συρροή βίαιη συμπεριφορά μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερος. Δεν καταλαβαίνω τι όφελος μπορεί να έχει μια κοινωνία που συνειδητά παραδίδει στις ορέξεις ενός τραμπούκου τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή των πολιτών της. Κάποιος που δέρνει και ξαναδέρνει και ξαναδέρνει δεν έχει θέση σε μια κοινωνία και ο μόνος τρόπος προστασίας από τη δράση του είναι η ισόβια φυλάκισή του. Εκτός αν δεχτούμε ότι το να κακοποιείται κάποιος δεν είναι και τόσο φοβερό, οπότε μπορούμε να επιτρέπουμε στους συμπολίτες που τους αρέσει να το κάνουν να συνεχίζουν και αν σκοτώσουν τους βάζουμε φυλακή, αν όχι δεν τρέχει μία.
Γράφω «αν δεχτούμε», αλλά κάνω λάθος. Γιατί το δεχόμαστε. Σε κανέναν δεν κάνει εντύπωση που ένας κατά συρροή κακοποιός κυκλοφορεί ελεύθερος, ενώ πολλοί συμπολίτες σοκάρονται στην ιδέα ένας βίαιος άνθρωπος να περνάει την υπόλοιπη ζωή του στη φυλακή. Παίρνουν την ορθή αντίληψη του πιο προηγμένου πολιτισμού στον κόσμο –του δυτικού–, σύμφωνα με την οποία και οι εγκληματίες έχουν δικαιώματα, και την ξεχειλώνουν τοποθετώντας τα δικαιώματα των εγκληματιών πιο ψηλά από τα δικαιώματα των θυμάτων τους στη σωματική ακεραιότητα και το δικαίωμα της κοινωνίας σε ασφάλεια. Και μετά μιλούν για safe houses και panic buttons.
Όμως το panic button δεν έχει χρησιμότητα μεγαλύτερη από αυτή ενός φυλαχτού. Μπορεί να βοηθά ψυχολογικά αλλά πρακτικά δεν προστατεύει από τίποτα. Εκτός αν κάποιος νομίζει ότι ένας δολοφόνος που επιτίθεται με μαχαίρι θα τραπεί σε φυγή στη θέα του χεριού του θύματος στο κινητό. Ή θα κοκαλώσει μέχρι το θύμα να πάρει το κινητό, να το ξεκλειδώσει να βρει το app και να το πατήσει. Εκτός αν κανείς νομίζει ότι οι αστυνομικές δυνάμεις τηλεμεταφέρονται και με το που πατιέται το «κουμπί» θα εμφανιστούν μαγικά μεταξύ του θύματος και του θύτη.
Ακόμα και τα safe houses δεν μπορούν να προσφέρουν παρά μια προσωρινή λύση και η λογική τους μοιάζει να είναι η λογική σύμφωνα με την οποία αφού δεν θέλουμε να περιορίσουμε τον δράστη περιορίζουμε το θύμα την ώρα που ο δράστης κυκλοφορεί ελεύθερος και ανενόχλητος.
Οι κοινωνίες έχουν πρώτα και πάνω από όλα ανάγκη από ασφάλεια. Και ποτέ δεν θα την πετύχουν όσο δεν κατανοούν ότι οι κατά συρροή βίαιοι άνθρωποι δεν μπορούν να παραμένουν εντός τους και όσο επιμένουν να πιστεύουν ότι η επιθυμία για ελευθερία ενός εγκληματία είναι αξία σημαντικότερη από την προστασία των θυμάτων του. Και μπράβο τους.
23°
