Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για τη μεταφορά του «Αγίου Φωτός» με αεροπλάνο και τα χρήματα που χρησιμοποιούνται για θρησκευτικούς σκοπούς
Για αρχή να πούμε ότι η μεταφορά του «Αγίου Φωτός» με αεροπλάνο έτσι ώστε να φτάσει από τα Ιεροσόλυμα στην Ελλάδα πριν τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου δεν είναι κάποια παράδοση παλιά όσο και η αεροπλοΐα. Πρόκειται για μια ιδέα που είχαν το 1998 ο ιδιοκτήτης ενός ταξιδιωτικού γραφείου και ο τότε έξαρχος του πανάγιου τάφου στην Αθήνα, Ειρηναίος. Παρότι από την αρχή γινόταν με έξοδα του κράτους, από το 2002 (ναι, ναι, επί προοδευτικού και εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ) τη μεταφορά αναλαμβάνει το υπουργείο των Εξωτερικών οπότε και συνδυάζεται με τη σουρεαλιστική (και ιδιαιτέρως υποτιμητική για οτιδήποτε θεωρείται θείο) κωμωδία των τιμών αρχηγού κράτους.
Επειδή δεν είναι αποτελεσματικό να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου να πω πως δεν μου αρέσει τα χρήματά μου να χρησιμοποιούνται για θρησκευτικούς σκοπούς όχι μόνο επειδή δεν έχω καμία σχέση με τη θρησκεία αλλά και επειδή η Εκκλησία είναι ένας οργανισμός τόσο ισχυρός οικονομικά που θα μπορούσε να αναλάβει μόνη της τα έξοδα του μάρκετινγκ της.
Όμως δυσκολεύομαι να διαμαρτυρηθώ για τα χρήματα που πηγαίνουν στη μεταφορά του «Αγίου Φωτός» καθώς έχω ξεπεράσει την εφηβεία και καταλαβαίνω ότι οι κρατικές δαπάνες δεν μπορεί να εξαρτώνται από τα δικά μου γούστα και τις δικές μου ιδέες. Και ταυτοχρόνως κάπως ντρέπομαι να διυλίζω τον κώνωπα και να καταπίνω την κάμηλο.
Θέλω να πω ότι το «Άγιο Φως» (και παρά τις αποκαλύψεις για τον καθόλου θεϊκό τρόπο με τον οποίο ανάβει) αφορά εκατομμύρια συμπολίτες που το πιστεύουν. Αφορά πολύ περισσότερους από όσους αφορούν άλλες δραστηριότητες στις οποίες επίσης δίνονται (ή σπαταλούνται) χρήματα από τους φόρους μας και για τα οποία κανείς (ή ελάχιστοι) δεν διαμαρτύρεται.
Χρήματα από τους φόρους μας δίνονται για χρηματοδότηση καλλιτεχνών για των οποίων το έργο δεν νοιάζεται κανείς. Χρήματα από τους φόρους μας δίνονται σε ομοσπονδίες αγωνισμάτων τα οποία διεξάγονται σε γήπεδα χωρίς κερκίδες αφού δεν έχουν κοινό. Χρήματα από τους φόρους μας δίνονται για τη συντήρηση μιας τεράστιας (σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας) κρατικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας. Χρήματα από τους φόρους μας δίνονται αριστερά και δεξιά σε δραστηριότητες που ακόμα κι όταν είναι διαφανείς αφορούν ελάχιστους. Συνεπώς το λογικό είναι πρώτα να διαμαρτυρηθούμε για τα χρήματα που ξοδεύονται για οργανισμούς, δραστηριότητες και εκδηλώσεις οι οποίες δεν αφορούν κανέναν και μετά να συζητήσουμε αν πρέπει το κράτος να χρηματοδοτεί κάτι το οποίο φαίνεται ακόμα να συγκινεί έναν πολύ μεγάλο αριθμό πολιτών.
Περιέργως οι συμπολίτες που διαμαρτύρονται για τη μεταφορά του «Αγίου Φωτός» δεν λένε κουβέντα για όλες τις άλλες χρηματοδοτήσεις. Ή ίσως όχι και τόσο περιέργως. Βλέπετε, το πρόβλημά τους δεν είναι η σπατάλη του δημοσίου χρήματος ( την οποία μάλλον χειροκροτούν όταν αφορά πράγματα που γουστάρουν) αλλά με το ότι το δημόσιο χρήμα δίνεται για κάτι που δεν τους αρέσει. Είναι αυτή η αιώνια εφηβεία που αρνείται να παραδεχτεί ότι καλώς ή κακώς τα χρήματα των πολλών πρέπει να πρώτα να διατίθενται για την εξυπηρέτηση των γούστων των πολλών και όχι των δικών μας.
Με λίγα λόγια, κι εγώ δεν πιστεύω σε κανένα «Άγιο Φως» και θα προτιμούσα να μην ξοδευτεί ούτε σεντ από το δημόσιο χρήμα για τη μεταφορά του, αλλά καταλαβαίνω ότι είναι πιο λογικό να ξοδεύονται χρήματα γι’ αυτό παρά για την επιχορήγηση του θιάσου Δυστοπική Ταβανόβουρτσα που θα ανεβάσει «πειραγμένα κείμενα του Σαίξπηρ με όλους τους ρόλους να ερμηνεύονται από τρανς πρόσφυγες». Και μπράβο τους.
7°
