Σε βλέπω και ψαρώνω

Σε βλέπω στην τηλεόραση-ρεπορτάζ για την ψαροφαγία της Κυριακής των Βαΐων. Κύριε Νίκο μου, πολλή πελατεία, χαμός γίνεται. Κοίτα, κοίτα αυτόν εδώ, το πιάνει το ψάρι, το κοιτάει από δω, το κοιτάει από κει και μετά διαλέγει. Το ψάρι και τη γυναίκα το διαλέγεις προσεχτικά, κύριε Νίκο μου. (Γελάκια, όλο ζουμερά υπονοούμενα) Μην το ζουλάτε, το ψάρι και τη γυναίκα δεν τα ζουλάμε, τα χαϊδεύουμε (σ’ αυτό το σημείο χαϊδεύει ηδονικά μια τσιπούρα. Εννοείται ακολουθούν κι άλλα ζουμερά γελάκια). Ακριβά; Ε, εντάξει, είναι λίγο τσιμπημένα αλλά ο Έλληνας για το ψάρι και τη γυναίκα δεν τσιγκουνεύεται, τα δίνει κύριε Νίκο μου. Τι ψάρι θα έδινα στην κυρία από δω; (Γελάκια συνωμοτικά) Καρχαρία; Όχι, όχι, θα έδινα αυτόν τον κολιό που είναι κόσμημα (χαϊδεύει ηδονικά τον κολιό-κόσμημα ενώπιον της ρεπόρτερ-καρχαρία). Ελάτε τώρα μέσα με τις κάμερες να δείτε τι ωραίες κοπέλες ψήνουν το ψάρι μέσα στην κουζίνα (γιατί ως γνωστόν το ψάρι και η γυναίκα θέλει έξυπνο ψήσιμο). Να σας γνωρίσω και τη γυναίκα μου, μου έκανε τρία παιδιά και την αγαπώ πολύ. Άλλωστε πίσω από έναν επιτυχημένο άντρα κρύβεται μια γυναίκα.

Εγώ δεν ψήθηκα πάντως. Έκλεισα την τηλεόραση και βγήκα να πάρω μια σαλάτα με βλίτα.

Υ.Γ. Φτάνει, καλοί μου άνθρωποι. Σας ακούν τα παιδιά σας. Και μη μου πείτε ότι είστε χωρατατζήδες. Αυτά τα «αστειάκια» μπαγιάτεψαν πιο εύκολα και από τα ψάρια σας.