Δολοφονία Κυριακής Γρίβα: η πολιτική ευθύνη, η αξιολόγηση των ΔΥ, το ανεξέλεγκτο ελληνικό κράτος
Όταν μια γυναίκα φθάνει έντρομη στο αστυνομικό τμήμα για να καταγγείλει ότι είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας και κινδυνεύει η ζωή της, ζητώντας περιπολικό για να την μεταφέρει στο σπίτι της, θα πρέπει να τη λάβεις σοβαρά υπόψη. Ακόμα και αν το μετανιώσει και θέλει να φύγει, δεν πρέπει να την αφήσεις. Και δεν χρειάζεται να είσαι ειδικά εκπαιδευμένος γι’ αυτό. Αρκεί να είσαι άνθρωπος. Πόσο μάλλον αστυνομικός. Και πόσο περισσότερο, γυναίκα αστυνομικός. Σε μια χώρα όπου οι φόνοι γυναικών τείνουν να αποκτήσουν επικίνδυνη συχνότητα.
Αν είσαι όμως απλά ΔΥ που δεν θέλει να μπλέξει βραδιάτικα, σκέφτεσαι ότι έχεις δει κι άλλες φοβισμένες γυναίκες που τα όσα έλεγαν αποδείχθηκαν υπερβολικά, οπότε κι αυτή θα είναι μάλλον μια ανάλογη περίπτωση και την αφήνεις να φύγει και να καθαρίσει μόνη της. Ούτε περνάει από το μυαλό σου ότι αν κινδυνεύει πραγματικά μπορεί να χρεωθείς για όλη σου τη ζωή μια απώλεια ή έστω μια βαριά σωματική βλάβη. Ενός αθώου κατατρεγμένου ανθρώπου που ζήτησε την προστασία σου την οποία, ως όργανο της τάξης, είσαι υποχρεωμένος(η) να παρέχεις χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.
Δολοφονία Κυριακής Γρίβα και ελληνικό κράτος
Αλλά ούτε διανοείσαι ότι αν τα πράγματα στραβώσουν θα βρεθείς κατηγορούμενος(η) και θα χάσεις αυτομάτως τη δουλειά σου. Γιατί αυτό είναι πολύ δύσκολο να συμβεί, ό,τι και να γίνει. Δεν συνέβη στη Μάνδρα, δεν συνέβη στο Μάτι, δεν θα συμβεί στα Τέμπη (παρά μόνο για τους αυτουργούς και αν…), οπότε όλα ok. Είσαι Έλληνας μόνιμος δημόσιος υπάλληλος, δηλαδή ανοξείδωτος. Αν είσαι συμβασιούχος ίσως να μη σου ανανεώσουν τη σύμβαση. Αν είσαι μόνιμος, το πολύ να σε στείλουν σε άλλη υπηρεσία. Κακό, δεν λέω, να βρεθείς ξαφνικά σε άγνωστο εργασιακό περιβάλλον (sic) αλλά μέχρις εκεί. Ο φρουρός απ' έξω ήταν μέλος εγκληματικής οργάνωσης, είχε κάνει 12 μήνες φυλακή, αλλά λόγω των ενστάσεων που έκανε συνέχιζε να υπηρετεί κανονικά και να μας φυλάει από τους εγκληματίες. Τους άλλους εγκληματίες, τους κακούς. Είδες οι ενστάσεις!!!
Αν η περίπτωση αφορούσε έναν εργαζόμενο σε ιδιωτική υπηρεσία security τώρα θα ήταν ήδη κρατούμενος, θα είχε χάσει τη δουλειά του και η εταιρία του σύντομα θα έβαζε λουκέτο. Διότι η αγορά κάτι τέτοια δεν τα συγχωρεί και δικαίως. Γι’ αυτό χρόνια τώρα το «προοδευτικό κίνημα» τα θέλει όλα κρατικά, ακριβώς για να μην έχει κανένας την ευθύνη και να μην πληρώνει κανείς ό,τι και αν συμβαίνει. Να φταίει γενικώς το σύστημα και ο κακός, ο νεοφιλελεύθερος, που κυβερνά. Ακόμα και αν χάνονται ανθρώπινες ζωές στο ξεκάρφωτο. Στην Ελλάδα, παράδεισο του κρατισμού, πληρώνεται μόνο το πολιτικό κόστος. Δηλαδή ο αέρας ο κοπανιστός. Το οποίο «πληρώνει» και αν, μόνο ο πολιτικός προϊστάμενος. Μεγάλο κόστος, τι να σας πω. Ίσως μείνει έξω από τον επόμενο ανασχηματισμό. Σκληρή η ζωή στην Ελλάδα…
Η γυναικοκτονία της Κυριακής Γρίβα, το δυστύχημα των Τεμπών και η άρνηση αξιολόγησης των ΔΥ
Το τραγικό γεγονός έξω από το αστυνομικό τμήμα ήρθε να κουμπώσει με το δυστύχημα των Τεμπών και επανάφερε στο προσκήνιο την εμβληματική φράση του Κώστα Σημίτη μετά το ναυάγιο του Σάμινα, «αυτή είναι η Ελλάδα». Στην προκειμένη περίπτωση, όχι δεν είναι αυτή η Ελλάδα. Αυτό είναι το ελληνικό κράτος. Που είναι φτιαγμένο για να υπηρετεί πρωτίστως τους εργαζόμενους σ’ αυτό και τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες που πάντοτε νομοθετούν προς διευκόλυνσή της αιώνιας αβελτηρίας του. Όλοι αυτοί και αυτές που συναντάμε καθημερινά στη ζωή μας και κάνουν το σωστό δεν είναι Ελλάδα; Από τον πάγκο της λαϊκής αγοράς μέχρι το χειρουργείο του νοσοκομείου και από τον μοναδικό δάσκαλο του ακριτικού χωριού, μέχρι τον οδηγό του λεωφορείου; Μετά τη δολοφονία της Κυριακής Γρίβα βγήκαν όλοι κατηφείς και σκεπτικοί για να μας πουν ότι το γνωστό μαχαίρι θα φτάσει ως το κόκαλο. Μόνο που δεν υπάρχει κόκαλο. Το Δημόσιο είναι όλο ψαχνό και γι’ αυτό εξάλλου κανείς πολιτικός δεν θέλει να αλλάξει τίποτα επί της ουσίας. Τι να πειράξεις από ένα πεντακάθαρο φιλέτο;
Και γι’ αυτό όλα αυτά που λέγονται για την αξιολόγηση των ΔΥ και των κρατικών λειτουργών είναι λόγια του αέρα, ούτε καν του κοπανιστού. Έγινε αξιολόγηση στους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς και δεν βρέθηκε ούτε ένας, ελαφρώς έστω, ακατάλληλος. Όταν ξέρεις πότε θα έρθουν να σε αξιολογήσουν και τι ακριβώς θα σου μετρήσουν έχεις πάρει τα μέτρα σου. Εκτός και αν είσαι τελείως «γεια σου». Το ζήτημα είναι αυτό που κάνεις ή δεν κάνεις κάθε μέρα. Τα πρωτόκολλα που τηρείς ή δεν τηρείς. Την υπευθυνότητα που δείχνεις ή δεν δείχνεις. Την τιμή που ορίζεις, εσύ ως εργαζόμενος, για το ψωμί που τρως. Γι’ αυτό το καθημερινό υπάρχει αξιολόγηση;
Νεκροί πόσοι; 24 στη Μάνδρα, 104 στο Μάτι, 57 στα Τέμπη, 1 στους Αγίους Αναργύρους. Δεν υπάρχει στατιστική. Όπως κάτσει
Κανένας υπουργός δεν γνωρίζει τα έργα και τις ημέρες σου στο Δημόσιο. Τα ξέρουν όμως και μάλιστα πολύ καλά οι συνάδελφοι και ο διευθυντής σου, ο οποίος συνήθως πίνει το αμίλητο νερό. Γιατί αν μιλήσει θα θεωρηθεί ένοχος «αντισυναδελφικής συμπεριφοράς» και μαύρο φίδι που τον έφαγε. Αρκεί να μην γίνει κάτι χοντρό και μας βγάλουν στα «κανάλια». Γιατί τότε θα αναγκαστούν να βγουν εκείνοι με το «μαχαίρι και το κόκαλο» και δεν πρέπει να τους εκθέτουμε. Να τρέχουν πέρα δώθε στα κανάλια για μια-δυο μέρες μέχρι να ξεχαστεί. Νεκροί πόσοι; 24 στη Μάνδρα, 104 στο Μάτι, 57 στα Τέμπη, 1 στους Αγίους Αναργύρους. Δεν υπάρχει στατιστική. Όπως κάτσει. Η ζωή δουλεύει τη γεννήτρια τυχαίων αριθμών. Αλλαγές μόνο να μη γίνουν και ουσιαστικές αξιολογήσεις που να οδηγούν σε απολύσεις. Γιατί είναι αντιδημοκρατικό και αντισυνταγματικό. Καταρρέει το κράτος δικαίου και θα έχουμε μπλεξίματα και με την ΕΕ. Λέει η «προοδευτική διανόηση».
Την ίδια στιγμή χιλιάδες κρατικοί λειτουργοί δουλεύουν ευσυνείδητα κάνοντας το σωστό και μάλιστα πέραν και πάνω από τα τυπικά τους καθήκοντα. Χωρίς υστεροβουλία αλλά και χωρίς ανταπόδοση. Χωρίς να περιμένουν κάποιο bonus από την όποια αξιολόγηση. Διότι το Δημόσιο είναι στρατώνας και μόνο ο παλιός είναι αλλιώς, ο νέος είναι ψάρακας και πρέπει να πήξει. Διότι η ισοπέδωση είναι μια «προοδευτική», σοσιαλιστική διαδικασία εγκατεστημένη στην ελληνική κρατική συνείδηση παλαιόθεν… Η λατρεία του πολτού. Ακριβώς για να μην ξεχωρίζουν οι άχρηστοι, οι άσχετοι, οι πονηροί και να μην μπορεί κανείς να τους εντοπίσει και να τους απομακρύνει. Αντιθέτως εκεί έξω στην ελεύθερη οικονομία είσαι εκτεθειμένος σε κάθε κριτική και αξιολογείσαι καθημερινά. Και γι’ αυτό επιβιώνεις ή και όχι.
Στη φάση που διανύουμε όπου και να ανοίξεις πολιτική κουβέντα θα ακούσεις παράπονα για την κυβέρνηση. Φυσικά και από αυτούς που την έχουν ψηφίσει και προτίθενται να την ψηφίσουν και πάλι. Διότι καμιά εκλογική διαδικασία δεν είναι της πλάκας. Η κριτική αυτών είναι ακριβέστερη και σκληρότερη, διότι είναι to the point. Το πρώτο που τους ενοχλεί είναι η ακρίβεια η οποία ως φαίνεται είναι απέθαντη. Αλλά όταν συνοδεύεται από γεγονότα όπως αυτό του θανάτου της Κυριακής Γρίβα η δυσαρέσκεια γίνεται κάτι άλλο. Γίνεται απαξίωση. Και αυτό είναι χειρότερο.
Οι φίλοι των μεταρρυθμίσεων που στήριξαν και στηρίζουν αυτήν την κυβέρνηση δεν είναι ούτε παπαγαλάκια, ούτε αφελείς. Πάλεψαν να απαλλάξουν τη χώρα από τους αριστερούς και δεξιούς λαϊκιστές ακριβώς για να ζήσουν σε ένα ευνομούμενο κράτος πραγματικού δικαίου. Στο οποίο ο πολίτης θα απολαμβάνει κάποιων στοιχειωδών υπηρεσιών δυτικοευρωπαϊκού κράτους. Όπως, να μην πνίγεται στην πρώτη νεροποντή, να μην καίγεται σε κάθε πυρκαγιά, να μην είναι οι εφημερίες των νοσοκομείων εμπόλεμη ζώνη, να είναι ανοικτά, all season, τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα, οι δήμοι να μαζεύουν τα σκουπίδια, να μπαίνει σε τρένο και να είναι σίγουρος ότι δεν έρχεται κάποιο άλλο κατά πάνω του και όταν καταφεύγει κυνηγημένος στην αστυνομία να τον παίρνουν στα σοβαρά.
Το γεγονός ότι απέναντι από τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν υπάρχει κανένας στοιχειωδώς άξιος να τον αντικαταστήσει στο τιμόνι της χώρας μπορεί να είναι για πολύ κόσμο καθησυχαστικό, αλλά δεν αποτελεί δικαιολογία για τα λάθη και τις παραλήψεις. Και σίγουρα δεν το θέλει ούτε ο ίδιος. Λάθη που δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά συνέπειες του ανεξέλεγκτου κράτους. Αλλά μια εξήγηση από τον ίδιο τον οδηγό για όσα στραβά συμβαίνουν και πώς θα τα ισιώσουμε, θα ήταν ευπρόσδεκτη από όλους. Και πολιτικά χρήσιμη. Αλλιώς, όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας στείλει πάλι αδιάβαστους. Και κυκλοφορούν πολλοί. Ένας νέος ιδιότυπος, τραμπικός, φανταχτερός αντισυστημισμός γεννιέται με έντονα στοιχεία lifestyle. Είστε σίγουροι ότι δεν μπορεί να γίνει πλειοψηφικός;
17°
