Γυναικοκτονία στο αστυνομικό τμήμα: Όταν οι υπάλληλοι του κράτους βαριούνται θανάσιμα τη δουλειά τους

Στο τμήμα προβλεπόταν εκείνο τα βράδυ να βρίσκονται δύο άτομα, ο αξιωματικός υπηρεσίας και ο φρουρός. Στη συγκεκριμένη βάρδια ήταν η αξιωματικός υπηρεσίας. Έτυχε ωστόσο να βρίσκονται και δύο επιπλέον άτομα. 

Σε μια άλλη πραγματικότητα, η άτυχη κοπέλα θα μπορούσε να είναι τυχερή. Από τα τέσσερα άτομα που υπήρχαν στο τμήμα εκείνο το μοιραίο βράδυ, τα τρία ήταν γυναίκες. Όταν έφτασε στο αστυνομικό τμήμα βρισκόταν εκεί και η επόπτρια βάρδιας και υποδιοικήτρια του Α.Τ. Αγίων Αναργύρων, υπεύθυνη να γυρνάει από τμήμα σε τμήμα στη Δυτική Αττική για να ελέγχει ότι όλα λειτουργούν σωστά. Μαζί ήταν και η οδηγός της, δηλαδή είχαν όχημα. Δεν υπήρχε περιστατικό σε εξέλιξη, οι αστυνομικίνες δεν είχαν κάποια δουλειά. Η κοπέλα που μπήκε μέσα και είπε σε αυτές τις γυναίκες «κινδυνεύω, να με πάει ένα περιπολικό με σπίτι», έμενε εκεί πιο δίπλα, πέντε λεπτά με τα πόδια.

Σε μία άλλη πραγματικότητα, το τέταρτο άτομο, ο φρουρός, θα είχε πεταχτεί από το κουβούκλιο και θα είχε προσπαθήσει να σώσει την κοπέλα που όσο καλούσε το 100 για να ζητήσει περιπολικό δέχτηκε την επίθεση του δράστη με μαχαίρι. Δεν θα περίμενε να τελειώσει το φονικό για να βγει, σύμφωνα πάντα με το αστυνομικό ρεπορτάζ. Αλλά ήταν υπόδικος, καθώς ως ειδικός φρουρός είχε συλληφθεί για υπόθεση πλαστογραφίας διαβατηρίων και η υπόθεσή του είναι λίγο πριν τελεσιδικήσει στον Αρειο Πάγο. Οι υπόδικοι αστυνομικοί επιτρέπεται να επιστρέψουν στην εργασία τους, περιμένοντας να βγει η απόφαση. Είναι δημόσιοι υπάλληλοι.

Σε μια άλλη πραγματικότητα, ο εκφωνητής της Άμεσης Δράσης δεν θα απαντούσε σαν να βαριέται που ζει, δεν θα έλεγε το «περιπολικό δεν είναι ταξί», δεν θα μας έκανε να ντρεπόμαστε τόσο πολύ ακούγοντάς τον να επαναλαμβάνει πληκτρολογώντας σαν από μια άλλη εποχή τα τελευταία της λόγια. Δεν άξιζε στην κοπέλα να είναι αυτός ο τύπος η τελευταία της έκκληση για βοήθεια.

Σε μια άλλη πραγματικότητα, η κοπέλα αυτή δεν θα είχε χαθεί τόσο άδικα

Δεν μπορείς να μην το σκεφτείς. Αν μια γυναίκα σού χτυπήσει ένα βράδυ την πόρτα ή σε σταματήσει τυχαία στον δρόμο, ζητώντας βοήθεια, θα ρωτήσεις, θα ενδιαφερθείς, θα νοιαστείς. Θα την πας σπίτι της και θα περιμένεις να κλείσει την πόρτα. Αν σου πει ότι την κυνηγάει ο πρώην της, ο οποίος την έχει βιάσει και δείρει στο παρελθόν, ότι είναι ψυχοπαθής και τοξικομανής μαζί, θα προσπαθήσεις να κάνεις κάτι. Ειδικά αν είσαι γυναίκα, θα νιώσεις αλληλεγγύη, γιατί ξέρεις ότι οι γυναίκες συχνά κινδυνεύουνσε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί, πέρα από τις ιστορίες βίας που γνωρίζεις προσωπικά, έχεις διαβάσει, έχουν συγκλονίσει το πανελλήνιο, έχεις εμπεδώσει τη λέξη γυναικοκτονία. Σε καθαρά ανθρώπινο επίπεδο οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν ίχνος ενσυναίσθησης. Όμως εδώ δεν μιλάμε για αυτό. Δεν είχαν καμία συναίσθηση της ευθύνης που συνεπάγεται το πόστο τους και η δουλειά τους, δεν υποψιάστηκαν καν τις συνέπειες της μη διεκπεραίωσης του καθήκοντός τους να προστατέψουν μία γυναίκα που ζητούσε βοήθεια στο αστυνομικό τμήμα.

Και οι πέντε απομακρύνθηκαν από τις θέσεις τους, μαζί και ο διοικητής του ΑΤ, και θα αναζητηθούν διοικητικές ή και ποινικές ευθύνες. Όλο αυτό όμως μας δείχνει με εκκωφαντικό τρόπο την εικόνα μιας δημόσιας υπηρεσίας βαριεστημένων υπαλλήλων, που δεν νοιάζονται σε κανένα επίπεδο. Σαν ένας μεγεθυντικός φακός του πώς λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό το κράτος. Στην πορεία θα μάθουμε ποιο ήταν το πρωτόκολλο, τι έπρεπε και τι δεν έπρεπε να κάνουν. Όμως πόσοι τέτοιοι αδιάφοροι και ανίκανοι άνθρωποι, στην κυριολεξία θανάσιμα βαριεστημένοι, στελεχώνουν την Αστυνομία; Αλλά και όλους τους κρατικούς φορείς: τα τρένα, τα σχολεία, τους δήμους, τις δημόσιες υπηρεσίες; Ποιος θα μας το απαντήσει αυτό;

Εντωμεταξύ από το 2020 έχουν δημιουργηθεί 18 γραφεία αντιμετώπισης ενδοοικογενειακής βίας σε ολόκληρη τη χώρα, τα δύο στη Δυτική Αττική, ενώ προβλέπεται να δημιουργηθούν επιπλέον 45 με στόχο να υπάρχει ένα σε κάθε Διεύθυνση Αστυνομίας. Όμως τα γραφεία αυτά διαβάζουμε ότι διαθέτουν προσωπικό μόνο τις ώρες λειτουργίας των τμημάτων. Δηλαδή με ραντεβού πας για να γλιτώσεις; Και επίσης στελεχώνονται από ανθρώπινο δυναμικό. Ποιος θα τους εκπαιδεύσει όλους αυτούς; Ποιος θα τους αξιολογεί κάθε μέρα που περνάει; Πώς αναγκάζεις έναν άνθρωπο να αγαπήσει τη δουλειά του και να είναι ευσυνείδητος; Να αντιλαμβάνεται τις ευθύνες και τις συνέπειες των πράξεών του; Πώς αλλάζεις τη νοοτροπία «δημοσίου υπαλλήλου» από την οποία η χώρα πάσχει συθέμελα οριζοντίως και καθέτως με τόσο τραγικά αποτελέσματα; Αυτή είναι η Ελλάδα;