Τα απογευματινά χειρουργεία, το φακελάκι και οι αντιδράσεις των γιατρών
Τα περισσότερα συνθήματα μου προκαλούν απορίες. Π.χ. Αν νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, τότε τι συμβαίνει όταν το δίκιο του ενός εργάτη έρχεται σε σύγκρουση με το δίκιο ενός άλλου εργάτη; Όλοι όσοι έχουμε πάει σχολείο ξέρουμε ότι η χούντα δεν τελείωσε το ‘73 αλλά το ’74 οπότε δεν καταλαβαίνω ποιος ο λόγος να το φωνάζεις σε σύνθημα. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να δείξεις την απέχθειά σου για την εκπαιδευτική διαδικασία και τη μόρφωση από το να παπαγαλίζεις σύνθημα που καταλήγει «μια ζωή στις αίθουσες ή μια ζωή στους δρόμους»;
Καμία όμως απορία δεν συγκρίνεται με αυτή που ένιωσα όταν άκουσα τους γιατρούς που είχαν συγκεντρωθεί στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τα απογευματινά χειρουργεία, να φωνάζουν «ΟΧΙ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ». Ήταν σα να ακούω υπουργούς να διαμαρτύρονται για τις μίζες, ή εφοριακούς για τις δωροδοκίες προκειμένου να τακτοποιηθούν φορολογικές εκκρεμότητες. Δεν εννοώ ότι όλοι οι γιατροί, οι υπουργοί ή οι εφοριακοί χρηματίζονται, αλλά ότι τα συνθήματα ενάντια στη δωροδοκία μόνο σε συναδέλφους τους έχει νόημα να τα απευθύνουν οι εκπρόσωποι αυτών των επαγγελματικών ομάδων. Εκτός αν τα φακελάκια ζητούνται και εισπράττονται από πανούργα ρακούν που τρυπώνουν στα νοσοκομεία και εκμεταλλεύονται τον πόνο των ασθενών. Και μάλλον έτσι θα είναι γιατί, αν ήταν γιατροί αυτοί που εισπράττουν φακελάκια, τότε οι αγωνιστές συνάδελφοί τους και οι συνδικαλιστικές ενώσεις σίγουρα θα είχαν καταγγείλει στις αρχές πολλούς από αυτούς.
Το επίσης περίεργο με το σύνθημα αυτό είναι ότι τα απογευματινά χειρουργεία εναντίον των οποίων διαδήλωναν οι συγκεκριμένοι γιατροί είναι ένας τρόπος να περιοριστεί το φαινόμενο του φακελακίου που ζητούν και παίρνουν τα ρακούν.
Οι μεγάλες λίστες αναμονής και η αδυναμία εύρεσης εναλλακτικής λύσης δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες για όποιον θέλει να εκμεταλλευτεί τον πόνο και την αγωνία των ασθενών. Ένας απελπισμένος άνθρωπος που δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει ένα ιδιωτικό νοσοκομείο μπορεί να δώσει ένα μικρότερο ποσό στο ρακούν που θα του υποσχεθεί παράκαμψη της λίστας και επέμβαση.
«Μα καλά, αφού πληρώνει ο ασθενής δεν είναι το απογευματινό χειρουργείο ίδιο με το φακελάκι;» μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος διατυπώνοντας μια απορία πολύ βολική για τα ρακούν. Στα απογευματινά χειρουργεία το ποσό που θα εισπράξει ο γιατρός θα είναι αρκετά μικρότερο από το φακελάκι και θα φορολογείται. Το υπόλοιπο πάει στο σύστημα υγείας και έτσι δεν μένουν πολλά για τα ρακούν. Ταυτοχρόνως αποσυμφορείται η λίστα αναμονής κι έτσι χαλάει κάπως και η πιάτσα των ρακούν που ζητούν λεφτά για να βοηθήσουν στο προσπέρασμα άλλων ασθενών. Το απογευματινό χειρουργείο μπορεί να μην χαλάει γενικώς την απάτη των ρακούν αλλά όσο να ‘ναι κάπως μπορεί να την περιορίσει (βέβαια αυτό το λέει η λογική αλλά τα ρακούν είναι πανούργα πλάσματα και δεν ξέρεις πώς μπορεί να εκμεταλλευτούν την κάθε κατάσταση).
Κατά συνέπεια, ακόμα κι αν η διαμαρτυρία των γιατρών υπονοεί ότι με έναν τρόπο νομιμοποιείται το φακελάκι, ο αγώνας τους εναντίον αυτής της συνήθειας θα πρέπει να ξεκινήσει με καταγγελίες εναντίον των ρακούν που το ζητούν και το παίρνουν. Και μπράβο τους.
