Σαν σήμερα πέθανε ο Αριστοτέλης Ωνάσης

«Ο Ωνάσης πέθανε όταν πέθανε ο γιος του». Αυτή η φράση δείχνει την απόλυτη συντριβή που έζησε ο Έλληνας μεγιστάνας, μετά την απώλεια του γιου του Αλέξανδρου σε αεροπορικό δυστύχημα. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης «άντεξε» δύο χρόνια και έφυγε κι εκείνος από τη ζωή - σαν σήμερα - στις 15 Μαρτίου του 1975, σε ένα δωμάτιο του ο Αμερικανικού Νοσοκομείου του Νεϊγύ, κοντά στο Παρίσι, πάσχοντας από οξεία μυασθένεια.

Σαν σήμερα 15 Μαρτίου πέθανε ο Αριστοτέλης Ωνάσης

Στις 18 Μαρτίου του 1975 η σορός του Αριστοτέλη Ωνάση έφτασε με πλοιάριο στο ιδιωτικό του νησί, τον Σκορπιό. Στο φέρετρό του λίγα λουλούδια. Όλοι γύρω του ντυμένοι στα μαύρα και με δάκρυα στα μάτια. Οι καμπάνες από το εκκλησάκι της Παναγίτσας ηχούσαν πένθιμα. Όπως θα δείτε στα πλάνα του βίντεο που ακολουθεί, η Χριστίνα Ωνάση βρίσκεται υποβασταζόμενη πίσω από το φέρετρό του, ενώ λίγα μέτρα πιο πίσω η Τζάκι Κένεντι κρατά από το χέρι τα δύο της παιδιά. Η ισχυρή παρουσία της αστυνομίας, όσο και ο ήχος του ελικοπτέρου που έκανε πτήσεις πάνω από τον Σκορπιό, θύμιζαν ότι γίνεται η ταφή ενός εκ των πλουσιοτέρων επιχειρηματιών της Ελλάδας. 

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης ετάφη δίπλα στον γιο του Αλέξανδρο και αργότερα στον Σκορπιό βρήκαν την τελευταία τους κατοικία η αδελφή του Ωνάση Αρτέμιδα και η κόρη του Χριστίνα. 

Αριστοτέλης Ωνάσης: Από τη Σμύρνη στην Αργεντινή και από τα πλοία στους αιθέρες

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης γεννήθηκε στις 15 ή 20 Ιανουαρίου του 1906 στην αριστοκρατική συνοικία της Μελαντίας στη Σμύρνη από τον εύπορο καπνέμπορο Σωκράτη Ωνάση (1874-1932) και τη πρώτη σύζυγό του Πηνελόπη το γένος Δολόγλου (ή Ντολόγλου) (1881-1911). Είχε μια μεγαλύτερη αδελφή την Άρτεμη (1902-1981). Μετά τον θάνατο της Πηνελόπης το 1911, ο Σωκράτης παντρεύτηκε την Ελένη Τζώρτζογλου (1886-1962) και απέκτησαν δυο κόρες, την Μερόπη (1913-2012) και την Καλλιρρόη (1918-2007). Ο Ωνάσης φοίτησε στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης και το 1922 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μαζί με την οικογένειά του τη Σμύρνη εξαιτίας της Μικρασιατικής καταστροφής. Έτσι ήρθε ως πρόσφυγας στην Ελλάδα.

Το 1923, ο Αριστοτέλης Ωνάσης έφτασε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής με διαβατήριο Νάνσεν και έπιασε την πρώτη του δουλειά ως τηλεφωνητής στη βρετανική εταιρεία United River Plate Telephone Company, ενώ παρακολουθούσε σπουδές στο εμπόριο και τη διοίκηση λιμένων στο Aduanas Argentinas. Ξεκίνησε την επιχειρηματική καριέρα του δημιουργώντας μια εταιρεία εισαγωγών-εξαγωγών και κερδίζοντας μια περιουσία εισάγοντας τουρκικό καπνό στην Αργεντινή. Απέκτησε την Αργεντινή υπηκοότητα το 1929. Τελικά ίδρυσε την πρώτη του ναυτιλιακή εμπορική εταιρεία στο Μπουένος Άιρες, την Astilleros Onassis. Καθώς απέκτησε την πρώτη του περιουσία στην Αργεντινή, αποφάσισε να επεκτείνει τις ναυτιλιακές του επιχειρήσεις παγκοσμίως και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου έχτισε την αυτοκρατορία των ναυτιλιακών επιχειρήσεων του ενώ παράλληλα διατηρούσε γραφεία στο Μπουένος Άιρες και την Αθήνα. Η κληρονομιά του στο Μπουένος Άιρες ήταν η δημιουργία μιας ναυτιλιακής αυτοκρατορίας και ενός Ταμείου Ελληνικού Πολιτισμού που παρείχε υποτροφίες για νέους και ένα ακαδημαϊκό διεθνές πρόγραμμα ανταλλαγών μεταξύ Αργεντινής, Ελλάδας, Μονακό και Ηνωμένων Πολιτειών. Τα προγράμματα χρηματοδοτούνται και διαχειρίζονται από το Ίδρυμα Ωνάση και ήταν τελικά υπό τη διεύθυνση της κόρης του Χριστίνας.

Ο στόλος με τα δεξαμενόπλοια

Ο Ωνάσης δημιούργησε ένα στόλο φορτηγών και δεξαμενόπλοιων που ξεπέρασαν τελικά τα 140 πλοία. Μεταξύ 1950 και 1956, ο Ωνάσης άρχισε να δραστηριοποιείται με επιτυχία στη φαλαινοθηρία στα ανοιχτά της δυτικής ακτής της Νότιας Αμερικής. Η πρώτη του αποστολή είχε καθαρά κέρδη 4,5 εκατομμυρίων δολαρίων. 

Το 1954 ο Ωνάσης βρισκόταν σε τελικές συζητήσεις με τον Βασιλιά Σαούντ της Σαουδικής Αραβίας για την υπογραφή συμφωνίας μεταφοράς αργού πετρελαίου για μια περίοδο 30 ετών. Ωστόσο αυτό προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις της Arabian-American Oil Co (γνωστή ως Aramco) η οποία είχε το μονοπώλιο στην παραγωγή, μεταφορά και εξαγωγή του πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας χάρη σε μια συμφωνία παραχώρησης που είχε κάνει κατά τη δεκαετία του 1930. Μετά την ακύρωση της σχετικής συμφωνίας ο Ωνάσης βρέθηκε αντιμέτωπος με μια σχεδόν αναπόφευκτη οικονομική καταστροφή, καθώς οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες πετρελαίου αρνούνταν να κάνουν συμβόλαια μεταφοράς μαζί του. Με την απειλή της χρεοκοπίας, ο Ωνάσης σκέφτηκε να πουλήσει ολόκληρο τον στόλο του στη Royal Dutch Shell, αλλά τελικά δεν το έκανε. Χάρη όμως σε μια ιστορική σύμπτωση, η μοίρα του Ωνάση άλλαξε δραματικά και ο καταλύτης γι΄αυτό ήταν η εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ από τον Νάσερ. Σύμφωνα με τον συγγραφέα Φράνκι Μπρέιντι, ο οποίος έγραψε το Onassis: An Extravagant Life, ο Ωνάσης «κατάφερε να βγάλει περισσότερα χρήματα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα από ό,τι σε ολόκληρη τη ζωή του». Η Αίγυπτος εθνικοποίησε τη Διώρυγα του Σουέζ το 1956 και απαγόρευσε τη διέλευση των ισραηλινών πλοίων. Στη συνέχεια το Ισραήλ εισέβαλε στη χερσόνησο του Σινά και στη Λωρίδα της Γάζας. Η απάντηση της Αιγύπτου ήταν κλείσει το κανάλι και αυτό είχε αποτέλεσμα να εμποδιστεί η κίνηση όλων των πλοίων για τους επόμενους έξι μήνες. Ως αποτέλεσμα, τα δεξαμενόπλοια έπρεπε τώρα να πλεύσουν γύρω από την Αφρική. Και τότε ο Ωνάσης βρέθηκε στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή. «Ο Ωνάσης είχε πολλά πλοία χωρίς συμβόλαια που θα μπορούσαν να ναυλωθούν για να καλύψουν τη ζήτηση». Αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να χρεώνει τέλη μεταφοράς κατά την κρίση του, αναφέρει ο Μπρέιντι.

Εκείνη την εποχή, το κόστος μεταφοράς πετρελαίου από τη Σαουδική Αραβία στην Ευρώπη ήταν 4 δολάρια ανά τόνο. «Σύντομα, ο Ωνάσης άρχισε να χρεώνει περισσότερα από 60 δολάρια, με αποτέλεσμα περισσότερα από 2 εκατομμύρια δολάρια σε κέρδη για κάθε ταξίδι με δεξαμενόπλοιο». Υπολογίζεται ότι σε μόλις ένα χρόνο, ο Ωνάσης είχε τουλάχιστον κέρδη ενός δισεκατομμύριου δολαρίων (σε σημερινά χρήματα).

Οι επενδύσεις στο Μονακό και ο Ρενιέ

Ο Ωνάσης έφτασε στο μεσογειακό πριγκιπάτο του Μονακό το 1953 και άρχισε να αγοράζει τις μετοχές της Εταιρείας Θαλασσίων Λουτρών (γαλλ.:Societe des Bains de Mer) (SBM) του Μονακό μέσω εταιρειών του στον Παναμά και ανέλαβε τον έλεγχο του οργανισμού εκείνης της χρονιάς. Ο Ωνάσης μετέφερε την έδρα του στο Old Sporting Club στη λεωφόρο d'Ostende του Μονακό, λίγο αφότου πήρε τον έλεγχο του SBM. Η SBM διέθετε σημαντικά περουσιακά στοιχεία στο Μονακό, τα οποία περιλάμβαναν το καζίνο Monte Carlo, το Monaco Yacht Club, το Hôtel de Paris και το ένα τρίτο της έκτασης της χώρας. Η εξαγορά της SBM από τον Ωνάση χαιρετίστηκε αρχικά από τον Πρίγκιπα του Μονακό, Ρενιέ Γ' καθώς το πριγκιπάτο απαιτούσε νέες επενδύσεις, αλλά η σχέση του Ωνάση και του Ρενιέ είχε επιδεινωθεί το 1962 μετά το μποϊκοτάζ από τον Γάλλο Πρόεδρο Σαρλ ντε Γκωλ. Ο Ωνάσης και ο Ρενιέ είχαν διαφορετικά οράματα για το Μονακό. Ο Ωνάσης οραματίστηκε το Μονακό να γίνει ένα κέντρο με αποκλειστικά πολυτελή θέρετρα που θα εξυπηρετούσαν τους υπερ-πλούσιους και διάσημους, με ένα μεγαλύτερο λιμάνι ικανό να χειριστεί μεγαλύτερα σκάφη αναψυχής και κρουαζιερόπλοια πολυτελείας και μεγαλύτερες και πιο πολυτελείς βίλες. Από την άλλη ο πρίγκιπας Ρενιέ ήθελε να κατασκευάσει εργοστάσια, ενοικιαζόμενα διαμερίσματα για εργαζόμενους, ξενοδοχεία που θα ήταν στο εύρος τιμών των τουριστών μεσαίας τάξης και λιγότερο ακριβές ψυχαγωγίες. Ο Ωνάσης θεωρούσε ότι οι ιδέες αυτές ήταν ανόητες και έθεταν σε κίνδυνο το σχέδιο του για ένα Μονακό όπως εκείνος το οραματίστηκε. Το Μονακό είχε γίνει λιγότερο ελκυστικό ως φορολογικός παράδεισος στον απόηχο των ενεργειών της Γαλλίας και ο Ρενιέ προέτρεψε τον Ωνάση να επενδύσει στην κατασκευή ξενοδοχείων.Ο Ωνάσης ήταν αρχικά απρόθυμος να επενδύσει σε ξενοδοχεία χωρίς εγγύηση από τον Ρενιέ ότι δεν θα επιτρεπόταν καμία άλλη ανταγωνιστική ξενοδοχειακή επένδυση, αλλά υποσχέθηκε να κατασκευάσει δύο ξενοδοχεία και μια πολυκατοικία. Μη διατεθειμένος να δώσει την εγγύησή του στον Ωνάση, ο Ρενιέ χρησιμοποίησε το βέτο του για να ακυρώσει ολόκληρο το έργο του ξενοδοχείου και επιτέθηκε δημόσια στην SBM, επικρίνοντας σιωπηρά τον Ωνάση. Ο Ρενιέ και ο Ωνάσης παρέμειναν σε αντιπαράθεση για την κατεύθυνση της εταιρείας για αρκετά χρόνια και τον Ιούνιο του 1966 ο Ρενιέ ενέκρινε ένα σχέδιο για τη αύξηση 600.000 νέων μετοχών στην SBM που θα κατέχονταν μόνιμα από το κράτος, και που μείωνε το μερίδιο του Ωνάση από 52% σε κάτω από 1/3. Ο Ωνάσης προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο του Μονακό, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η αύξηση μετοχών ήταν αντισυνταγματική, αλλά το δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή του τον Μάρτιο του 1967. Μετά την απόφαση ο Ωνάσης πούλησε τις συμμετοχές του στην SBM και εγκατέλειψε τη χώρα.

Πώς γεννήθηκε η Ολυμπιακή Αεροπορία

Το 1956, ο Αριστοτέλης Ωνάσης αγόρασε από το ελληνικό Δημόσιο το προνόμιο εκμετάλλευσης των Ελληνικών Αεροπορικών Συγκοινωνιών και ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία. Η εταιρεία ξεκίνησε τη λειτουργία της στις 6 Απριλίου 1957, με προδιαγραφές εξυπηρέτησης επιβατών που σήμερα θεωρούνται αδιανόητες λόγω κόστους. Πολύ γρήγορα άνοιξε τα φτερά της στις πέντε ηπείρους και αναδείχθηκε σε μία από τις ασφαλέστερες αεροπορικές εταιρείες στον κόσμο. Στα τέλη του 1974 ο Ωνάσης κατήγγειλε τη σύμβαση με το ελληνικό Δημόσιο και στις 4 Αυγούστου 1975, μετά τον θάνατό του, η Ολυμπιακή Αεροπορία μεταβιβάστηκε στο ελληνικό Δημόσιο.

Εκτός από τη ναυτιλία και την αεροπορία, ο Ωνάσης συμμετείχε και σε διάφορες άλλες επενδύσεις, όπως τη χρηματοδότηση της κατασκευής ενός ουρανοξύστη 52 ορόφων στο Μανχάταν, τον Ολυμπιακό Πύργο. Επίσης, είχε στην κατοχή του αρκετά ακίνητα, μεταξύ άλλων στο Παρίσι, το Λονδίνο, το Μόντε Κάρλο, την Αθήνα και το Ακαπούλκο.

Σκορπιός, ο προσωπικός παράδεισος του Αριστοτέλη Ωνάση

Το 1963 ο Αριστοτέλης Ωνάσης θα αγοράσει από τον Γεώργιο Φίλιππα τον περίφημο Σκορπιό, μια νησίδα του Ιονίου πελάγους, που ανήκει στο σύμπλεγμα των Πριγκιποννήσων και βρίσκεται ανάμεσα στην ανατολική ακτή της Λευκάδας και τα δυτικά παράλια της Αιτωλοακαρνανίας. Βρίσκεται, επίσης, σε απόσταση τριών ναυτικών μιλίων από το Νυδρί. Με το πέρασμα της κυριότητας του νησιού στα χέρια του Ωνάση, ο Σκορπιός άλλαξε εντελώς πρόσωπο. Ο Ωνάσης έφερε στο νησί γεννήτριες ρεύματος και εξασφάλισε παροχή νερού από τη γειτονική Λευκάδα. Επίσης έφερε λουλούδια και φυτά, ακόμη και τροπικά πτηνά, ενώ διάνοιξε έναν δρόμο, ώστε να είναι το νησί προσβάσιμο μέσω αυτοκινήτου. Κατασκευάσε επίσης ένα ελικοδρόμιο, αλλά και μια μαρίνα για μικρά σκάφη. Χαρακτηριστική είναι η ροζ βίλλα που έχτισε, αλλά και σουίτες για να φιλοξενούνται οι καλεσμένοι του. Η μεταμόρφωση του Σκορπιού χρειάστηκε πέντε χρόνια συνολικά για να ολοκληρωθεί τελικά το 1968.

Το «ναυάγιο» του προγράμματος Ωμέγα

Τον Οκτώβριο του 1968, εν μέσω της ελληνικής στρατιωτικής χούντας και λίγο μετά τον γάμο του με τη Τζάκι Κένεντι, ο Ωνάσης ανακοίνωσε την έναρξη του Προγράμματος Ωμέγα, ενός επενδυτικού προγράμματος αξίας 400 εκατομμυρίων δολαρίων που στόχευε στην κατασκευή σημαντικών βιομηχανικών υποδομών στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου ενός διυλιστηρίου πετρελαίου και ενός μεταλλουργείου αλουμινίου. Ο Ωνάσης είχε συζητήσει με τον Έλληνα δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, για το σχέδιο, δανείζοντας στον Παπαδόπουλο τη χρήση της βίλας του στο Λαγονήσι και αγοράζοντας φορέματα για τη γυναίκα του. Το πρόγραμμα υποστηρίχθηκε οικονομικά από την αμερικανική τράπεζα First National City και οι Αμερικανοί οικονομικοί υποστηρικτές του Ωνάση τελικά κουράστηκαν από τους δυσμενείς όρους που απαιτούσε. Επίσης το πρόγραμμα επικρίθηκε έντονα από ανθρώπους όπως η Ελένη Βλάχου, εκδότρια της εφημερίδας Καθημερινή. Ένας άλλος που αντιτάχθηκε στο πρόγραμμα Ωμέγα ήταν και ο Συνταγματάρχης Νικόλαος Μακαρέζος, ο οποίος προτίμησε μια συμφωνία που πρόσεφερε ο αντίπαλος του Ωνάση, Σταύρος Νιάρχος, και το πρόγραμμα τελικά μοιράστηκε μεταξύ τους. Η αποτυχία οφειλόταν εν μέρει στην αντίθεση ανθρώπων με επιρροή εντός της στρατιωτικής χούντας, όπως ο Ιωάννης-Ορλάνδος Ροδινός, υφυπουργός Οικονομικού Συντονισμού, ο οποίος αντιτάχθηκε στις προσφορές του Ωνάση κατά προτίμηση έναντι του Νιάρχου.

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης, η Τίνα Λιβανού, η Μαρία Κάλλας και η Τζάκι Κέννεντι

Το 1946, μετά από τρία χρόνια στενής πολιορκίας, ο Ωνάσης παντρεύεται την Τίνα Λιβανού, κόρη του Σταύρου Λιβανού στη Νέα Υόρκη με κουμπάρο τον εφοπλιστή Ανδρέα Εμπειρίκο. Ο γάμος τους θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα κοσμικά γεγονότα της χρονιάς. Εκείνη ήταν μόλις 17 ετών και ο Ωνάσης είχε πατήσει τα 40.  Το ζευγάρι θα αποκτήσει δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο, που γεννήθηκε το 1948 στην Αθήνα και τη Χριστίνα, που γεννήθηκε το 1950 στη Νέα Υόρκη. Ωστόσο, το καλοκαίρι του 1959, μια κρουαζιέρα με τη θαλαμηγό Christina γίνεται η αφορμή ώστε η εύθραυστη σχέση του ζευγαριού να διαλυθεί. Ο Ωνάσης ερωτεύεται με πάθος τη Μαρία Κάλλας και την προσκαλεί μαζί με τον σύζυγό της να περάσουν μαζί μέρος των καλοκαιρινών τους διακοπών. Όταν, κατά τη διάρκεια της κρουαζιέρας, η Τίνα Λιβανού αντιλαμβάνεται την απιστία του συζύγου της με την Κάλλας, δεν διστάζει να εγκαταλείψει τη θαλαμηγό βάζοντας τέλος στον γάμο τους έπειτα από 12 χρόνια.

Το 1957, η κοσμικογράφος Έλσα Μάξγουελ διοργάνωσε ένα πάρτι προς τιμήν της Κάλλας, για να εορτάσουν την επιτυχία της στην Άννα Μπολένα του Ντονιτσέττι. Εκεί, η Μάξγουελ σύστησε την Κάλλας στον Αριστοτέλη Ωνάση. Από τη γνωριμία προέκυψε μία από τις πιο πολυσυζητημένες σχέσεις στην ιστορία. Το 1959, μετά από δέκα χρόνια γάμου, η Κάλλας άφησε τον Μενεγκίνι. Το 1966, απεκδύθηκε την Αμερικανική υπηκοότητά της, ούτως ώστε να διαλύσει και τυπικά τον γάμο της, καθώς, σύμφωνα με τον σχετικό ελληνικό νόμο της εποχής, όποιος γάμος Έλληνα ή Ελληνίδας δεν είχε τελεστεί σε Ορθόδοξη εκκλησία δεν ήταν έγκυρος· εφόσον η Κάλλας είχε παντρευτεί σε Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, ο γάμος της έληξε και νομικώς. Παρά την πιθανή βλέψη της να παντρευτεί τον Ωνάση ή, έστω, να συμβιώσουν κατά αποκλειστικότητα, η σχέση τους, τουλάχιστον η ρομαντική, έληξε δύο χρόνια αργότερα το 1968 όταν εκείνος την άφησε για να παντρευτεί στις 20 Οκτωβρίου 1968 τη χήρα του δολοφονηθέντος Αμερικανού Προέδρου Τζον Φ. Κέννεντυ. Ωστόσο, βάσει δημοσιογραφικών πηγών της εποχής, οι δυο τους συνέχισαν να συναντιούνται στο Παρίσι, διατηρώντας μια κάποια σχέση.

Προτού ο Ωνάσης παντρευτεί τη Τζάκι Κένεντι, είχε σχέση με τη μικρότερη αδερφή της, Λι Ράντζβιλ, η οποία ήταν πρώην στέλεχος δημοσίων σχέσεων. Η Ράντζβιλ ήρθε κοντά με τον Ωνάση στο τέλος του δεύτερου γάμου της με τον πρίγκιπα Στανισλάβ Ράντζβιλ, ενώ η αδερφή της βρισκόταν ακόμα στον Λευκό Οίκο. Σύμφωνα με το περιοδικό Vanity Fair, ο Λάρι Κινγκ ρώτησε τη Λι σε μια συνέντευξη αν σκέφτηκε ποτέ να παντρευτεί τον Ωνάση, όπου εκείνη απάντησε: «Ποια δεν το έκανε;» Μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου του 1963, είχε περάσει περισσότερο από ένας μήνας από τον θάνατο του δεύτερου γιου της Τζάκι και του Τζον Φ. Κένεντι. Η Τζάκι δεν ήταν στα καλύτερα της και η ψυχολογική της κατάσταση είχε επιδεινωθεί. Η Λι θέλησε να τη βοηθήσει με κάποιο τρόπο και της πρότεινε να κάνει μια κρουαζιέρα μαζί της και τον Αριστοτέλη Ωνάση στην πολυτελή θαλαμηγό Christina O. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που ο Ωνάσης συναντήθηκε με τη Τζάκι Κένεντι. Τον Μάιο του 1968 (πέντε χρόνια μετά τη δολοφονία του Τζον Κένεντι), η Τζάκι ήταν ξανά με τον Ωνάση σε μια κρουαζιέρα με το Christina O. στις Παρθένες Νήσους. Προφανώς, σε αυτή την κρουαζιέρα ήταν που ο Ωνάσης ζήτησε από την Τζάκι να τον παντρευτεί, διαβεβαιώνοντάς την ότι αν συμφωνούσε θα είχε ακόμα την ελευθερία της. Η τραγική δολοφονία του Ρόμπερτ Κέννεντυ, αδελφού του δολοφονημένου συζύγου της, τον Ιούνιο του 1968, δεν απέτρεψε την Τζάκι να επισημοποιήσει το δεσμό της με τον Έλληνα κροίσο, μόλις τέσσερις μήνες αργότερα. Η είδηση έσκασε, όπως ήταν φυσικό, σα βόμβα: Στις 20 Οκτωβρίου 1968, στο εκκλησάκι του Σκορπιού, η Τζάκι Κένεντι έγινε Τζάκι Ωνάση, Τζάκι «Ω» όπως έμεινε στην ιστορία. Λίγο αργότερα, ο ίδιος ο Ωνάσης πήρε το τιμόνι του τζιπ που μετέφερε υπό βροχή τους νεόνυμφους στη «Χριστίνα» για τη δεξίωση, με την Τζάκι να κρατά στην αγκαλιά της την Καρολίνα Μπουβιέ Κένεντι. 

Θρυλείται ότι έναν χρόνο πριν τον θάνατο του, το 1974, ο Αριστοτέλης Ωνάσης ήταν ο μεγαλύτερος εργοδότης στην Ελλάδα, απασχολώντας περίπου 10.000 άτομα στην αεροπορική εταιρεία και τα καράβια του στόλου του. 

Ακούστε επίσης → Podcast Μυθικά πρόσωπα - Γιώργος Παυριανός | Αυτά που έμαθα για τον Αριστοτέλη Ωνάση