Ο καθρέπτης της πλατείας Αριστοτέλους και ο θρίαμβος της συλλογικής μας αδιαφορίας
Η χουλιγκανοποίηση της κοινωνικής ζωής καταδεικνύει πως ο εκφασισμός έχει περάσει ήδη στο δεύτερο στάδιο εγκαθίδρυσής του ως τρόπου κοινωνικής συμπεριφοράς
Τα ομοφοβικά επεισόδια στη Θεσσαλονίκη. Η επίθεση σε δύο τρανς και στον Κασσελάκη. Ο εκφασισμός της κοινωνίας
Ενδεχομένως ο Δημήτρης Παπαϊωάννου με τη δική του, ειδική ματιά, να περιγράφει καλύτερα αυτά που συνέβησαν στην Θεσσαλονίκη το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. «Υπάρχει κάτι που βράζει από κάτω και δεν έχει να κάνει μόνο με την ομοφοβία» απαντά στην Κατερίνα Ανέστη. Η Θεσσαλονίκη ήταν ανέκαθεν, είναι και ενδεχομένως να εξακολουθήσει να είναι η βιτρίνα κάποιων βαθιών διεργασιών στο «εργαστήριο» της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Τελικά σε αυτήν την πόλη αποτυπώθηκαν με την οξύτερη δυνατή μορφή τους γεγονότα, ιδέες και αφηγήματα που σφράγισαν και σφραγίζουν τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Ένα είναι σίγουρο. Όσα συνέβησαν στην Πλατεία Αριστοτέλους με τις εκατοντάδες νέους και εφήβους στα μαύρα ντυμένους να κυνηγούν δύο συνομήλικούς τους τρανς, είναι μία σκηνή από ένα έργο που αναμένεται να βγει στις οθόνες προσεχώς. Είναι το trailer μίας εφιαλτικής κινηματογραφικής παραγωγής την οποία θα μπορούσε να έχει αποτυπώσει σε σελιλόιντ ο Ρομάν Γαβράς. Πρόκειται για μία από τις πρώτες σκηνές ενός ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας με αληθινά πρόσωπα και πραγματικές καταστάσεις, το οποίο θα παρουσιάζει την Ελλάδα από τις ευρωεκλογές του 2024 έως την ολοκλήρωση της κρίσιμης αναμέτρησης 2024-2034.
Tα νεανικά πρόσωπα τραβηγμένα προς τα πίσω από το μίσος και την ένταση. Πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες και κάπως πιο μεγάλοι που προσπερνούν αδιάφορά, ούτε καν αμήχανα, τη ορδή των βαρβάρων η οποία στοχεύει έναν κοινό εχθρό. Δύο νεαρά παιδιά που είναι τόσο διαφορετικά από τα ομοιόμορφα ντυμένα και πανομοιότυπα σε εξωτερική εμφάνιση πιτσιρίκια από 15 έως 20 ετών που έχουν στριμώξει θύματά τους. Φτύνουν, βρίζουν, πετούν πλαστικά μπουκάλια με νερό, χειρονομούν, γελούν χυδαία, δείχνουν με το δάκτυλο. Δίπλα τους οι υπόλοιποι απλώς διασχίζουν την Πλατεία στην οποία εδώ και τουλάχιστον 150 χρόνια αποτυπώνεται με ανεξίτηλο τρόπο η ιστορία του τόπου αυτού.
Από τον πρώτο νεκρό σε εργατική διαδήλωση, το 1936. Από το πρώτο συλλαλητήριο της Federation με μπροστάρη τον Μπεναρόγια. Από τη βίαιη προσαγωγή των Εβραίων πολιτών στην Πλατεία Δημοκρατίας. Από εκεί αρχίζει το μαρτυρικό οδοιπορικό της εβραϊκής κοινότητας της πόλης αυτής. Από το Πογκρόμ κατά των Ισραηλιτών από τη φασιστική οργάνωση ΕΕΕ (Η Εθνική Ένωσις «Ελλάς» ή Ένωσις Ελλήνων Εθνικιστών) [στον συνοικισμό Κάμπελ το 1931. Από τη δολοφονία του δημοσιογράφου Τζορτζ Πόλκ το 1948. Τη δολοφονία του Λαμπράκη. Την ιεροσύναξη του Χριστόδουλου, εκεί στην ίδια Πλατεία, με το δήθεν λάβαρο της Αγίας Λάβρας (το οποίο δεν υφίσταται παρά μόνον στα μυαλά και τα μάτια των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων).
Θα ήταν απλώς βλασφημία ως προς την αδυσώπητη εξέλιξη της ιστορίας σε αυτή την πόλη από τη στιγμή που ιδρύθηκε και ύβρις προς την επίσης αδυσώπητη κοινή μας λογική να προσπεράσουμε αυτά που συνέβησαν στο Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Έχουν προηγηθεί τόσα πολλά και έπονται άλλα τόσα μέχρι να ολοκληρωθεί αυτός ο νέος εφιαλτικός κύκλος της επώασης, της γέννησης και της ενηλικίωσης του… φιδιού. Διότι σε αυτό τουλάχιστον συμφωνούν όλοι όσοι ασχολήθηκαν τις ημέρες που μας πέρασαν με το ζήτημα. Το αυγό του φιδιού έσπασε και από τα δηλητηριασμένα τσόφλια του ξεπήδησαν τα νεογνά, φίδια κινητικά, πεινασμένα που θέλουν και αυτά να λεηλατήσουν την ιστορία αφήνοντας το θλιβερό αποτύπωμά τους.
Κάποιοι, πήραν μία βαθιά ανάσα όταν διαπίστωσαν πως η Αστυνομία συνέλαβε 21 άτομα, 11 ανήλικούς και 10 ενήλικους. Είπαν οι αισιόδοξοι πως τουλάχιστον το Κράτος λειτούργησε. Τη Δευτέρα το πρωί χαμήλωσαν τα μάτια σαν να τους μπήκε ένα γρέζι. Η σύνθεση του αυτόφωρου άφησε ελεύθερους του «10» και ανέβαλε τη δίκη διότι… δεν υπήρξαν μάρτυρες. Δεν έκαναν τον κόπο να καλέσουν σε κατάθεση τους αστυνομικούς που βρέθηκαν στην Πλατεία και λειτούργησαν κατά τον νόμο. Δεν ανέβαλαν για δύο ωρίτσες τη δίκη μέχρι να βρεθούν και να πεισθούν να καταθέσουν τα δύο κυνηγημένα παιδιά. Δεν βρέθηκε και δεν κλήθηκε ούτε καν ο υπεύθυνος του καταστήματος εστίασης ο οποίος δημόσια αφηγήθηκε το τι ακριβώς είχε συμβεί.
Την επόμενη ημέρα κάποιοι μαυροντυμένοι κουκουλοφόροι αποκάλεσαν τον Στέφανο Κασσελάκη «σκουπίδι». Βρέθηκε και αυτός στη διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά των βίαιων επεισοδίων της προηγούμενης. Αλήθεια τι γύρευαν εκεί αυτοί οι πενήντα μαυροφορεμένοι με κουκούλες; Τι ήταν; Χούλιγκαν από την Τούμπα, οργανωμένοι σε λόχους εφόδου;
Την ίδια ημέρα, δυστυχώς, στην άλλη άκρη της χώρας, στης Κέρκυρας το Καρναβάλι, κάποιοι προφανώς θιγμένοι από τόση πια ελευθερία παρουσίασαν μία υπερμεγέθη κούκλα με ροζ μαλλί και την επιγραφή Κασσελάκης στο στήθος. Ο λαλίστατος ακραίος και αδίστακτα ανελεύθερος Μητροπολίτης Κερκύρας, γνωστός για τους «άθλους» του στο περιθώριο της εκστρατείας της Εκκλησίας για τον Γάμο των Ομόφυλών ζευγαριών, θα πρέπει να είναι πραγματικά ευτυχής.
Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κατήγγειλε το «περιστατικό βίας» στην Πλατεία Αριστοτέλους. Άλλωστε «η δουλειά είχε γίνει». Μία ανέξοδη καταγγελία δεν θα κόστιζε δα και τίποτε. Την προηγουμένη είχε εκδώσει ανακοίνωση με την οποία ζητούσε να αποσυρθεί αφίσα του Φεστιβάλ διότι παρουσίασε την Παναγία έγκυο πάνω στον Σταυρό. Η αλληγορία σαφής. Ζούμε στη δεκαετία της γυναικοκτονίας και των καταγγελιών για συστηματική κακοποίηση γυναικών.
Ο «ευαίσθητος» Μητροπολίτης προφανώς αγνοεί, διότι η Ιστορία της Τέχνης θέλει κόπο και χρόνο για να την μελετήσεις, πως στη χριστιανική Τέχνη υπάρχουν άπειρα παραδείγματα απεικόνισης της Παναγιάς εγκύου ή της Μαύρης Παναγιάς, ακόμη και με βυζαντινή τεχνοτροπία και όχι μόνον σε δυτικές απεικονιστικές εκδοχές. Δεν έχει τίποτε το κολάσιμο μία έγκυος Παναγία, γυμνόστηθη, να βασανίζεται Εσταυρωμένη. Το αντίθετο.
Τις προηγούμενες ημέρες η Εκκλησία έκανε πραγματικά ό,τι μπορούσε για να οξύνει τα πράγματα. Εξήγγειλε μποϊκοτάζ στο πρωτόκολλο της Κυριακής της Ορθοδοξίας ώστε να εξαιρεθούν από τη Δοξολογία οι πολιτικοί οι οποίοι στήριξαν το νομοσχέδιο για τον γάμο ομόφυλών ζευγαριών να μην προσέλθουν. Βλέπετε, ο Μονή Πετράκη είναι… ιδιωτικός εκκλησιαστικός χώρος και όχι δημόσιος όπως η Μητρόπολη Αθηνών. Στο στόχαστρο και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Κάποιοι μητροπολίτες ζητούν μετά επιτάσεως να μην υπάρξει Δοξολογία για την 25η Μαρτίου. Κρίμα. Αν συνέβαινε και αυτό τότε τα πράγματα θα διευκολύνονταν. Η Εκκλησία θα κατάφερνε το απόλυτο αυτογκόλ.
Στη Μητρόπολη Αθηνών ο εκ Βοιωτίας Επίσκοπος του Κλεινού Άστεως (αυτός είναι ο ορθόδοξος εκκλησιαστικός τίτλος του), όλα τα υπόλοιπα είναι κοσμικές - πολιτικές επιπρόσθετες ετικέτες, επέλεξε στρατόπεδο. Η Εκκλησία ψυχή τε και σώματι θα ταυτιστεί τουλάχιστον ως προς τις Ευρωεκλογές με συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις και κόμματα. Εκείνα που καταψήφισαν τον επίμαχο νόμο. Αλλά και με εκείνους τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας οι οποίοι «αυτοκαρφώθηκαν» πως εκλέγονται με τη βοήθεια του… Ιερού Άμβωνος και καταψήφισαν. Επίσης προφανώς αυτή η ταύτιση δεν αφορά και το ΚΚΕ. Ή μήπως όχι; Η Ιερά Σύνοδος κλείνει και επίσημα προς τα ακροδεξιά. Αγαλλιάζει η ψυχή του μακαριστού Χριστοδούλου.
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα και με τα social media να βυσσοδομούν, έρχεται η αρένα της Πλατείας Αριστοτέλους για να επιβραβεύσει όλους όσοι επεξεργάζονται σενάρια αναβάθμισης του ακροδεξιού πολιτικού στοιχείου σε ρυθμιστικό παράγοντα. Για τον λόγο αυτό θα ήταν μοιραίο λάθος να εκλαμβάνεται η συγκεκριμένη έκρηξη ακροδεξιού θυμού, αν όχι τρόμου, ως ένα ακόμη σύμπτωμα.
Η χουλιγκανοποίηση της κοινωνικής ζωής με κάθετο και οριζόντιο πολλαπλασιασμό περιστατικών ακραία βίας στα περισσότερα επίπεδα της συλλογικής συμβίωσης, καταδεικνύουν πως ο εκφασισμός έχει περάσει ήδη στο δεύτερο στάδιο εγκαθίδρυσής του ως τρόπου κοινωνικής συμπεριφοράς. Το τρίτο στάδιο θα είναι η διά της κοινοβουλευτικής οδού αναρρίχησής του στην εξουσία. Ο φασισμός θα κυβερνά ελέω της συλλογικής πολιτικής αδιαφορίας μας. Τότε θα είναι ήδη αργά. Αυτό το έργο η ανθρωπότητα το έχει ξαναδεί. Το επόμενο εγχείρημα πογκρόμ θα γίνει σε κάποια χαρακτηριστική στη δημόσια μνήμα πλατεία της πρωτεύουσας. Κάπως έτσι προκύπτουν οι «νύχτες των κρυστάλλων».
Σήμερα 50 χρόνια από την μεταπολίτευση, η δημοκρατία με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και ευημερίας μοιάζει να υστερεί τόσο σε θεσμικό όσο και σε ατομικό επίπεδο
4°
