Τρανσοφοβική επίθεση: Γιατί δεν είναι πρόβλημα της Θεσσαλονίκης

Λίγη ώρα μετά την επίθεση στις δύο τρανς το βράδυ του Σαββάτου, μαζί με τον μαζικό αποτροπιασμό και την καταδίκη της από τους νορμάλ ανθρώπους (ας το ξαναπώ: αν δεν ανατριχιάζεις και δεν ανατριχιάζεις με τέτοια περιστατικά ΔΕΝ λογίζεσαι φυσιολογικός — μιλημένα-ξηγημένα) άρχισε και η αναμενόμενη επίσης μαζική αποστροφή περί σκοταδιστικής Θεσσαλονίκης, μιας πόλης που εκτρέφει Γκοτζαμάνηδες, μιας ρωσόπληκτης πόλης που γεννά όλα τα κακά, και τα λοιπά και τα λοιπά.

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο άκυρο από αυτό, και η δουλειά μου είναι να σκέφτομαι διάφορα τέτοια πράγματα — ζω από αυτό.

Η Θεσσαλονίκη έχει χίλια στραβά. Προσωπικά, τα επισημαίνω μπόλικες δεκαετίες τώρα — και δεν καλοπερνάω γι’ αυτό, γιατί τυχαίνει μάλιστα να ΖΩ στη Θεσσαλονίκη. Εξ ου και ας μου επιτραπεί ο προσωπικός τόνος. Λοιπόν, ναι, δεν έχει γράψει άλλος όσα εγώ για το σκοτεινό παρελθόν της πόλης, για τον αφανισμό του Εβραϊσμού της, το διαγούμισμα της περιουσίας τους, τα νέα παράνομα τζάκια, τα λογής κύματα από επήλυδες που άλλαξαν τη φυσιογνωμία της και διέγραψαν διά παντός τον κοσμοπολιτισμό της (ένα από τα τελευταία, μάλιστα, τη βύθισε στον βούρκο), για τον ριζωμένο από το ’12 και μετά εθνικισμό της που φουντώνει ανά δεκαετία, για τους Τριεψελίτες, για τον μίζερο τοπικισμό που είναι πηγή κακών και ολέθρου για τους σοβαρούς Θεσσαλονικείς, για την τάχα μου ξεχωριστή της λογοτεχνική σκηνή, για τη φέικ τοπική κουζίνα, για το καρακιτσαριό, για έναν κάποιο Ρώσο που εξαγοράζει φτηνά εύκολα εξαγοράσιμες συνειδήσεις, για, για.

Τα ξέρουμε, τα λέμε, δεν κωλώνουμε, ούτε θα σταματήσουμε να τα επισημαίνουμε, ΟΣΑ βήματα μπροστά και να γίνουν. (Γιατί, μην ανησυχείτε: γίνονται ΠΟΛΛΑ βήματα μπροστά). Γιατί δεν θα σταματήσουμε ποτέ; Γιατί τα φαντάσματα που κατοικούν εδώ δεν θα σταματήσουν κι αυτά να βασανίζονται στον αιώνα τον άπαντα. Κι εμείς είμαστε από γεννησιμιού μας με τα φαντάσματα, κόντρα σ’ αυτούς που —νιος ήμαν και γέρασα— θα συνεχίσουν να μιλάνε για το… κράτος των Αθηνών που δεν μας αγαπά και δεν μας στέργει. Και (πάμε άλλη μία) ΠΑΡΑ τα επίχειρα που πληρώνουμε γι’ αυτό, καθημερινά. Όμως άλλη φορά γι’ αυτά.

Παρά ταύτα, μολονότι τα παραπάνω είναι απολύτως γνωστά στους παροικούντες τη Νέα Ιερουσαλήμ, δεν έχουν ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ να κάνουν με τη φασιστική επίθεση στους δύο συνανθρώπους μας το περασμένο Σάββατο. Γιατί αυτή η επίθεση μπορούσε να έχει γίνει ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ στην επικράτεια. Γιατί τέτοιες επιθέσεις ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Και γιατί τέτοιες επιθέσεις θα γίνουν κι άλλες, επίσης παντού. Και μάλιστα μία από τις επόμενες θα έχει και αίμα.

Γίνονται ΗΔΗ τέτοιες επιθέσεις στα χωριά και στις πόλεις, στα σχολεία και στις δουλειές, στην Αθήνα και στο Ηράκλειο Κρήτης και στην Αλεξανδρούπολη και στα Γιάννενα. Γίνονται και θα γίνονται παντού.

Ξαδέλφη της σχετικοποίησης που γουστάρουν κι αγαπούν η Αριστερά και η Ακροδεξιά, αδελφοποιτές από την Πλατεία και μετά, αυτή η ασύγγνωστη τυφλότητα, όχι απλώς σπρώχνει αλλού την κουβέντα, αλλά λειτουργεί κατευναστικά εκεί που έπρεπε να ξεσηκώνει τον κόσμο. Όπως κάθε μεγάλο λάθος.

Δεν έχει χειρότερα πιτσιρίκια η Θεσσαλονίκη, γαλουχημένα σε σπίτια αμόρφωτων ανθρώπων που δεν έδωσαν ποτέ ΜΙΑ για το μεγάλωμα των παιδιών τους (γιατί βέβαια δεν είχαν για να δώσουν), ούτε είδαν άλλη τηλεόραση, ούτε παρακολούθησαν άλλα κανάλια και φόρα, ούτε άκουσαν άλλη ναζιστική μάτσο βρομοπατριαρχική τραπ. Δεν έχουμε χειρότερα τεχνικά λύκεια και νυχτερινά σχολεία, ούτε —αίφνης— τους πιο λούμπεν μετανάστες. Στις εκλογές του 2019 η Χρυσή Αυγή πήρε 38.000 ψήφους σε Αθήνα και Πειραιά, και 18.000 στη Θεσσαλονίκη. Οι Σπαρτιάτες έβγαλαν 5,30% στη Β΄ Θεσσαλονίκης τον περασμένο Ιούνιο, 4,20% στην Α΄ Αθηνών και 5% στη Β΄ Αθηνών: ίσα βάρκα ίσα νερά.

Κι αν δεν έχουμε πολλά τέτοια «περιστατικά» οπουδήποτε στην Ελλάδα, είναι γιατί ο κόσμος φοβάται και φυλάγεται

Για να μην πλατειάζω άλλο: τα ίδια χάλια έχουμε ΠΑΝΤΟΥ. Κι αν δεν έχουμε πολλά τέτοια «περιστατικά» οπουδήποτε στην Ελλάδα, είναι γιατί ο κόσμος φοβάται και φυλάγεται. Σιγά μη και βγει ο άλλος με φούστα ή με μάσκαρα αν δεν είναι καρναβάλια. (Και σιγά μη φορέσω εγώ τη φανέλα του Άρη χαράματα που βγάζω βόλτα τα σκυλιά, την ώρα που περνάνε πεζά ή εποχούμενα περίπολα στο κέντρο για τις κλασικές εκκαθαρίσεις. Αλλά προσοχή: αυτό το δικό μου δεν πιάνει μία μπροστά στο πρόβλημα που βιώνουν όλο το εικοσιτετράωρο στις πόλεις και στα χωριά οι άνθρωποι που δεν συνάδουν με την τρέχουσα αισθητική τής freaking κοινωνίας).

Ακούω αυτούς που λένε πόσο καλό θα μας κάνει η παιδεία, τι σπουδαίο είναι να μιλούν οι γυμνασιάρχες για την αθλιότητα του να κοροϊδεύουμε τον άλλον, τι ωραίο πράγμα είναι τα βιβλία και τα ταξίδια που χτυπάνε τον ρατσισμό στη ρίζα του, για το πρόβλημα των κοινωνικών ανισοτήτων, μπλα-μπλα-μπλα. Τρίχες βέβαια, γιατί και ΚΟΥΜΠΙ να πατάγαμε σήμερα για να αρχίσει να λειτουργεί σοβαρά η εκπαίδευση και να γινόμασταν Νορβηγία, τα αποτελέσματα θα φαίνονταν είκοσι χρόνια και δέκα πτώματα μετά.

Η μόνη λύση είναι η αστυνομοκρατία. Ω τι είπα! Πιπέρι.

ΥΓ1. Για να το κάνουμε πιο δίφραγκα. Τα αλητάκια γουστάρουν την παρανομία. Γουστάρουν να είναι bad motherfuckers και gangsta. Σιχαίνονται το σχολείο, τους καλούς τρόπους, τις υποδείξεις. Κάνουν εμετό με την κουλτούρα, τα βιβλία, τα έργα, τα πάντα. Βέβαια, ΔΕΝ το καταλαβαίνουν οι πολλοί αυτό, γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο είναι να αράζεις στον καναπέ χαζεύοντας με το ένα μάτι Netflix και με το άλλο το σμάρτφοουν. Ναι. Αλλά τα πιτσιρίκια δεν βλέπουν Netflix. Το μόνο που θα τους εμποδίσει να ξαναεπιτεθούν σε τρανς είναι η αυστηρή, άμεση, τιμωρία. Αυτό. Και η αστυνόμευση. Κατέβηκες για βαβούρα Σαββάτο βράδυ στο κέντρο, αλλά βλέπεις δύο ρόμποκοπ στα μηχανάκια να σε κοιτάνε στραβά πίσω από τα ρέιμπαν, με την οδοντογλυφίδα στο στόμα και το δάχτυλο να χαϊδεύει τη μίζα; Κατεβάζεις το βρόμικο κεφαλάκι σου και την κάνεις. Και ΔΕΝ επιτίθεσαι, εκατό προς έναν, σε έναν άνθρωπο του Θεού. Πας στη μαμά σου και τρως κουάκερ. Ή σκατά.

ΥΓ2. «Μα δεν είναι μόνο οι τρανς!» ακούω μια φωνή από πέρα δεξιά στο βάθος. «Έχουμε κατακόρυφη άνοδο της εφηβικής παραβατικότητας, του εκφοβισμού ανηλίκων, του—» Ναι, αλλά εμένα άλλο είναι το θέμα μου τώρα.