Η ελληνική μουσική είναι τοσο χάλια που μόνο με το ζόρι την ακούς

Το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Πολιτισμού διαπνέεται από μια λογική η οποία ταιριάζει κυρίως σε δικτατορικά καθεστώτα τα οποία προσπαθούν να επιβάλουν την «εθνική καθαρότητα» στον πολιτισμό και να τον απαλλάξουν από ξένες επιρροές οι οποίες - όπως θα έλεγε και κάποιος ομιλητής στα συλλαλητήρια για τις ταυτότητες – «αλλοιώνουν την εθνική μας ταυτοπροσωπεία» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό).

Υποθέτω ομως ότι τα κίνητρα των συντακτών του δεν είναι ιδεολογικά αλλά εντάσσονται σε μια προσπάθεια ικανοποίησης συντεχνιακών αιτημάτων καλλιτεχνών οι οποίοι είτε δεν μπορούν είτε δεν πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν τη θέση τους στον κόσμο με την τέχνη τους και απαιτούν τα κρατικά δεκανίκια μπας και σταθούν όρθιοι.

Σε περίπτωση που δεν έχετε πέσει πάνω σε αποσπάσματα του προς διαβούλευση νομοσχεδίου, σε αυτό προβλέπονται κίνητρα για ραδιοφωνικούς σταθμούς που δεν έχουν αμιγώς ελληνικό ρεπερτόριο προκειμένου να αυξήσουν την ελληνική μουσική που παίζουν. Με λίγα λόγια το κράτος πληρώνει για να παίζονται περισσότερα ελληνικά τραγούδια. Αυτό από μόνο του είναι υποτιμητικό για τους έλληνες καλλιτέχνες (αν και στους περισσότερους μάλλον αξίζει) αλλά δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλες προβλέψεις οι οποιες επιβάλουν με το ζόρι την ελληνική μουσική. 

Για να καταλάβετε ιδού ένα copy paste αποσπασματα από το νομοσχέδιο:

ΑΡΘΡΟ 8

1. Στους κοινόχρηστους χώρους των ξενοδοχείων και των σύνθετων τουριστικών καταλυμάτων των υποπερ. αα) και δδ) της περ. α΄ της παρ. 2 του άρθρου 1 του ν. 4276/2014 (Α΄155) και εφόσον εκτελείται δημόσια μουσική, το ελάχιστο ποσοστό εκτέλεσης ελληνόφωνων τραγουδιών ή ορχηστρικής μουσικής απόδοσης ελληνόφωνων τραγουδιών δεν μπορεί να είναι κατώτερο του σαράντα πέντε τοις εκατό (45%) του συνόλου των εκτελούμενων μουσικών έργων.
2. Τα ξενοδοχεία και τα σύνθετα τουριστικά καταλύματα της παρ. 1 υποβάλλουν εντός του πρώτου δεκαπενθημέρου κάθε ημερολογιακού εξαμήνου στον Οργανισμό Πνευματικής Ιδιοκτησίας μορφότυπους από τους οποίους προκύπτει η τήρηση της υποχρέωσης της παρ. 1.

ΑΡΘΡΟ 9

1. Στους κοινόχρηστους χώρους των εμπορικών κέντρων και εφόσον εκτελείται δημόσια μουσική, το ελάχιστο ποσοστό εκτέλεσης ελληνόφωνων τραγουδιών ή ορχηστρικής μουσικής απόδοσης ελληνόφωνων τραγουδιών δεν μπορεί να είναι κατώτερο του σαράντα πέντε τοις εκατό (45%) του συνόλου των εκτελούμενων μουσικών έργων.
2. Οι έχοντες την εκμετάλλευση των χώρων της παρ. 1 υποβάλλουν, εντός του πρώτου δεκαπενθημέρου κάθε ημερολογιακού εξαμήνου, στον Οργανισμό Πνευματικής Ιδιοκτησίας τους μορφότυπους από τους οποίους προκύπτει η τήρηση της υποχρέωσης της παρ. 1.

Δηλαδή το υπουργείο Πολιτισμού και η υπουργός Ιωάννα Μεταξ... ζητώ συγγνώμη... η υπουργός Λινα Μενδώνη θέλει σε ξενοδοχεία και εμπορικά κέντρα να ακούγεται ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ελληνική μουσική.

Και επειδή η αγάπη για κρατική πολιτιστική επιβολή δεν σταματά εδώ το νομοσχέδιο έχει και μια άλλη ενδιαφέρουσα πρόβλεψη (πάλι copy-paste):

ΑΡΘΡΟ 12

1. Ελληνικές οπτικοακουστικές παραγωγές και κινηματογραφικές ταινίες, οι οποίες χρηματοδοτούνται με οποιοδήποτε τρόπο από τον δημόσιο τομέα κατά την έννοια της περ. α’ της παρ. 1 του άρθρου 14 του ν. 4270/2014 (A΄ 143), υποχρεούνται να ενσωματώνουν ελληνόφωνα τραγούδια ή ορχηστρική μουσική απόδοση ελληνόφωνου τραγουδιού σε ελάχιστο ποσοστό εβδομήντα τοις εκατό (70%) του συνόλου της μουσικής επένδυσης της παραγωγής ή της ταινίας.
2. Η υποχρέωση ενσωμάτωσης ελληνόφωνων τραγουδιών ή ορχηστικής μουσικής απόδοσης ελληνόφωνων τραγουδιών σε ελάχιστο ποσοστό εβδομήντα τοις εκατό (70%) του συνόλου της μουσικής επένδυσης των οπτικοακουστικών παραγωγών και των κινηματογραφικών ταινιών της παρ. 1 δεν αποτελεί πρόσθετη προϋπόθεση για τη χρηματοδότηση αυτών.

(δεν υπάρχει τίποτα το αντιφατικό ανάμεσα σε 1 και 2. Η χρηματοδότηση μπορεί να εγκριθεί χωρίς αναφορά στο soundtrack αλλά άπαξ και εγκριθεί το soundtrack θα πρέπει να είναι κατα 70% ελληνικό).

Όπως είπα και πιο πάνω δεν πιστεύω ότι τα κινητρα αυτού του σοβιετικού/εθνικιστικού εκτρώματος είναι ιδεολογικά (φυσικά κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτα) αλλά άλλη μια προσπάθεια χρηματοδότησης καλλιτεχνών οι οποίοι δεν μπορούν να ζήσουν από την τέχνη τους μιας και αφορά ελάχιστους ή και κανέναν. Σε κάθε περίπτωση είναι άλλη μια εκδοχή της καταστροφικής για την τέχνη κρατικής επιδότησης. Της πρακτικής η οποία παράγει καλλιτέχνες που δεν κάνουν τέχνη για τον εαυτό τους ή για το κοινό αλλά για κρατικές επιτροπές που θα εγκρίνουν τη χρηματοδότησή τους (το ότι συχνά αυτοί οι καλλιτέχνες κάνουν τους ασυμβίβαστους επαναστάτες απλώς προσθέτει λίγο κωμωδία σ’ αυτή την αντικαλλιτεχνική τραγωδία).

Επίσης πρόκειται για την παραδοχή του ότι η ελληνική μουσική είναι τόσο αδιάφορη ή ενοχλητική που μόνο με το ζόρι μπορεί να ακουστεί. Άποψη που (με ελάχιστες εξαιρέσεις) προσωπικά συμμερίζομαι αλλά την οποία δεν περίμενα να αποδέχονται και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλαδή οι Έλληνες καλλιτέχνες. Από την άλλη το κράτος και το σύστημα πολύ εμίσησαν, το κράτος και το σύστημα που τους επιβάλει και τους χρηματοδοτεί, ουδείς. Και μπράβο τους.