Τέμπη: Τι σημαίνει για σένα η 28η Φεβρουαρίου;

Τα κόκκινα μπαλόνια δεν έχουν αφεθεί ακόμη στον ουρανό. Λίγο πριν τις έντεκα το πρωί, πλήθος κόσμου έχει συγκεντρωθεί στα Προπύλαια. Μια διαδηλώτρια φοράει μπλούζα: «Μαμά κοιμήσου γιατί θα αργήσω», άνθρωποι σε αναπηρικά αμαξίδια και μη, σκυλιά που γαβγίζουν, όλοι βρίσκονται εκεί. Άλλοι έχουν έρθει αγκαλιασμένοι σφιχτά με τα παιδιά τους, ηλικιωμένοι κάθονται στα πεζουλάκια κι όπου αλλού βρουν, οι φοιτητές με τα πανό «απαιτούμε δικαιοσύνη», «ένα χρόνο μετά το τραύμα παραμένει ανοιχτό», «οι ράγες της ανάπτυξης γράφτηκαν με αίμα» κ.ά. Είναι σχεδόν όλοι εκεί. Η απόγνωση κι η θλίψη των περισσότερων όμως, το βλέπεις στο πρόσωπό τους, άλλοτε κλαμένο κι άλλοτε όχι, έχει κρεμαστεί στο συρματόπλεγμα του σημείου 0, στο σημείο που 57 επιβάτες της αμαξοστοιχίας Intercity 62 έχασαν τη ζωή τους στις 28 Φεβρουαρίου 2023 στο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Όλοι όμως έχουν έρθει έναν χρόνο μετά για να τιμήσουν τις ψυχές των ανθρώπων που χάθηκαν, γνωστών, αγνώστων, συγγενών, αδερφών, παιδιών, των μαθητών τους ακόμη και των ίδιων που κατάφεραν να βγουν με σωματικά και ψυχικά τραύματα από εκείνο το βαγόνι. Όλες οι πορείες όμως σε όλη τη χώρα με ένα κοινό μήνυμα διάχυτο στους δρόμους «Αυτό το έγκλημα δεν θα ξεχαστεί». Βρεθήκαμε στην πορεία και μιλήσαμε με 9 ανθρώπους για το τι σημαίνει για εκείνους η συγκεκριμένη ημέρα.

Τραγωδία στα Τέμπη: Μιλήσαμε με 9 ανθρώπους για το τι σημαίνει για εκείνους η 28η Φεβρουαρίου

Η Μαρία Β. βρίσκεται εδώ με τις δύο 17χρονες κόρες της, οι οποίες την προέτρεψαν να βρεθούν σήμερα στην πορεία στα Προπύλαια. «Θα μπορούσαν να είναι τα δικά μου παιδιά μέσα σε αυτό το τρένο και του καθενός φυσικά. Όταν βλέπεις μια μάνα να περνάει κάτι τέτοιο –και εύχομαι ποτέ καμία να μην το ξαναζήσει αυτό– τουλάχιστον έρχεσαι για συμπαράσταση, έρχεσαι για όλες εκείνες που έχασαν τα παιδιά τους. Είμαι εδώ σήμερα και για όλες τις μάνες» λέει με τη Μ.Σ. να παίρνει στη συνέχεια τη σκυτάλη. «Αυτό που συνέβη πέρυσι ήταν αρκετά συγκλονιστικό για όλους μας. Θυμάμαι στο σχολείο συζητήθηκε αρκετά το θέμα, αλλά το περιβάλλον στο οποίο είμαι μαθήτρια δεν είναι το κατάλληλο μάλλον για τέτοιες συζητήσεις. Εξέφρασα πολύ μεγάλη στεναχώρια και το ίδιο και άλλοι συμμαθητές μου αλλά δεν ξέρω, δεν αισθάνομαι πως η συζήτηση κύλησε όπως της άξιζε.

»Ειδικά για εμάς που τώρα ξεκινάμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και θα κληθούμε να ψηφίσουμε κιόλας φέτος είναι σημαντικό να ενημερωνόμαστε και να καταλαβαίνουμε τι γίνεται γύρω μας. Όταν κάτι είναι για εμάς λάθος και δεν συμφωνούμε πρέπει να το εκφράζουμε και γι' αυτό ήρθαμε σήμερα εδώ να το δείξουμε με καλό τρόπο. Να ακούσουν δηλαδή, τις φωνές μας παντού και να απαιτήσουμε αλλαγή και δικαίωση για όσα έχουν συμβεί. Δυστυχώς πέρυσι δεν κατάφερα να κατέβω σε κάποια πορεία, αλλά φέτος το ήθελα πολύ και την περίμενα αυτή τη μέρα. Να δηλώσω ότι είμαι παρούσα και διαφωνώ με όσα συμβαίνουν σε αυτή την κοινωνία».

Η αδερφή της, Αναστασία, προσθέτει: «Θυμάμαι ότι είχαμε έκθεση και συζητήσαμε με την κυρία μας αυτό που συνέβη. Έβλεπα τις φωτογραφίες από τον τόπο του δυστυχήματος και δεν μπορούσα να αντιληφθώ ειλικρινά τι έγινε, δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω πώς χάθηκαν έτσι 57 ζωές και τραυματίστηκαν πόσοι άνθρωποι. Έχουμε και έναν μεγαλύτερο αδερφό και σκεφτόμουν πως θα μπορούσε να είναι κι εκείνος σε κάποιο βαγόνι αυτού του τρένου. Πιστεύω πως αν ήμουν στη θέση των συγγενών θα έπαιρνα κάπως έστω και λίγο κουράγιο βλέποντας όλο αυτό που γίνεται εδώ στους δρόμους. Είμαστε εδώ για συμπαράσταση σε όλους και για δικαιοσύνη. Στο σχολείο μας κρεμάσαμε κι εμείς ένα πανό για τους ανθρώπους που χάθηκαν. Θα σας θυμόμαστε για πάντα».

Ο Γιάννης Χ., 37 ετών έχει έρθει στην πορεία με φίλους του. Το συζητούσαν καιρό, όπως μου λέει, για το πότε θα έρθει αυτή η ημέρα. «Τα Τέμπη ήταν ένα σοκ, η βίαιη συνειδητοποίηση πως τα κλισέ λένε αλήθεια: Ζούμε από τύχη. Τα Τέμπη είναι το μνημόσυνο που δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Το έγκλημα που θα ζητάει δικαιοσύνη μέχρι να την πάρει. Τα Τέμπη είναι μια δολοφονία και τους δολοφόνους τους ξέρουμε. Γι' αυτό είμαστε εδώ σήμερα στην πορεία αυτή».

Η Αμάντα Παναγιωταράκου είναι σήμερα 13 ετών και το όνειρό της παραμένει το ίδιο... να γίνει γιατρός. Αρκετοί ίσως την θυμόμαστε στην ηλικία των 11 ετών που ήταν παραστάτρια στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου πάνω σε αναπηρικό αμαξίδιο, εκπροσωπώντας το 15ο Δημοτικό Αθηνών. «Είμαστε εδώ σήμερα για να δικαιώσουμε τους ανθρώπους που έχασαν την οικογένειά τους από λάθη του κράτους. Όταν πέρυσι τέτοια μέρα μάθαμε για το πολύνεκρο δυστύχημα ένιωσα λύπη για το κράτος στο οποίο αναθρέφομαι. Βρίσκομαι εδώ με την καλύτερή μου φίλη και τη μαμά μου για να δικαιωθούν όλες οι οικογένειες. Κουράγιο και κάποια στιγμή όλα θα αποκαλυφθούν. Είμαστε όλοι μαζί σας και θα βγαίνουμε στους δρόμους!».

Η 25χρονη Κωνσταντίνα Λ. αναφέρει πως η ημέρα αυτή έχει μόνο θλίψη και θυμό, τίποτα άλλο. «Όταν είχα μάθει για το δυστύχημα έβαλα τα κλάματα και φοβήθηκα μήπως είναι κάποιος δικός μου άνθρωπος μέσα. Δεν μπορούσα καν να μιλήσω από το σοκ. Όταν μαθαίνεις πως δεν είναι κάποιος γνωστός σου κάπως καθησυχάζεσαι, αλλά με όλους αυτούς τους συνανθρώπους μας τι γίνεται; Mικροί και μεγάλοι, κάποιοι έχασαν τους γονείς τους εκεί, σε αυτό το τρένο, και ακόμη δεν ξέρουμε τίποτα. Σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να βρίσκεσαι εσύ σε αυτό το βαγόνι, σε αυτό το τρένο – γιατί έκανα συνέχεια αυτή τη διαδρομή για να βρω τους αγαπημένους μου. Θα μπορούσε η αδερφή μου που βρίσκεται στα βόρεια να είχε αγοράσει ένα τέτοιο εισιτήριο, όπως τόσοι άνθρωποι. Οι επιζώντες, οι άνθρωποι που έχουν μείνει πίσω, αναρωτιέμαι κάθε μέρα τι ζωή κάνουν όταν κανένας δεν έχει τιμωρηθεί. Σηκώθηκα το πρωί για να έρθω και είπα στον εαυτό μου πώς θα μπορέσω να συνεχίσω την ημέρα μου μετά από αυτή την πορεία; Έρχομαι γιατί θέλω να διαμαρτυρηθώ».

Ο Βαγγέλης Δ. 45 χρονών τονίζει ότι η σημερινή μέρα δηλώνει την απόλυτη αγανάκτηση και «ξεφτιλισμό του κράτους που δεν μπόρεσε να προστατέψει τους ανθρώπους του. Είμαστε εδώ για όλους τους νεκρούς και κυρίως για εμάς που έχουμε μείνει πίσω. Νιώθω άθλια αλήθεια».

Ο Γιώργος Χ. είναι 80 ετών κι όπως μου επισημαίνει ήρθε για όλους εμάς. «Το οφείλουμε στους ανθρώπους που χάθηκαν, το χρωστάμε στον νέο κόσμο να μην το αφήσουμε αυτό να περάσει έτσι. Να δικαιωθεί κάθε ψυχή. Όσο χρονών και αν είμαστε ας βγούμε στους δρόμους».

Τη στιγμή αυτή βρίσκονται σε εξέλιξη διαδηλώσεις για το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη και σε όλη τη χώρα, για να τιμήσουν τη μνήμη των 57 ανθρώπων. Μεταξύ άλλων, στην Αθήνα οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες και τον σιδηρόδρομο ενώνουν τις φωνές τους με τους ναυτεργάτες, Σωματεία και Ενώσεις Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και Εμπόρων, Φοιτητικοί σύλλογοι κ.ά.

Ο Νίκος Α. 58 ετών, δικαστικός υπάλληλος κατέβηκε στην πορεία για δύο λόγους. «Δεν γίνεται άλλο να επικρατεί αυτή η συγκάλυψη όσον αφορά στο πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη. Ο κόσμος πρέπει να μάθει την αλήθεια και να τιμωρηθούν οι αρμόδιοι. Είμαι εδώ φυσικά και από την κλαδική μου πλευρά. Η ακρίβεια καλπάζει και οι μισθοί είναι χαμηλοί, δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις καθημερινές ανάγκες, κάτι πρέπει να γίνει για όλα αυτά».

Ένας χρόνος από την τραγωδία στα Τέμπη. Με κάποιους στο τέλος αγκαλιαστήκαμε και φέραμε στο νου μας το ποίημα «Γράμμα στα Τέμπη» που έκανε το γύρο του διαδικτύου και όχι μόνο τον γύρο της ομαδικής του «Συλλόγου συγγενών θυμάτων Τεμπών». «Μην κλαις μάνα. Θυμήσου μου έλεγες: “κανείς δεν φεύγει, όταν τον θυμούνται”. Μην μας ξεχάσεις μάνα. Κι όταν όλα περάσουν σε περιμένω» είναι μερικοί μόνο από τους στίχους του Ανδρέα Μαγδαληνού και φέραμε στο νου μας τη Μαρία Καρυστιανού, μια μάνα σύμβολο. Τα είπαμε την Τετάρτη στους δρόμους, θα τα ξαναλέμε κάθε 28 Φεβρουαρίου. «Ποτέ όμως, ξανά 28-2-23», όπως έλεγε κι εκείνο το πανό που βρέθηκε στο σχολείο μου. Στο σχολείο που καθηγητές και παιδιά ένωσαν τις φωνές και τις σιωπές τους ως ένδειξη διαμαρτυρίας πέρυσι για τη μνήμη των θυμάτων. Το πανό αυτό βρισκόταν στα κάγκελα του 11ου Γυμνασίου και Λυκείου Λάρισας, σχολείου και της 21χρονης Κλαούντιας Λάτα, επιβάτριας της αμαξοστοιχίας Intercity 62, φοιτήτριας της Ιατρικής Σχολής ΣΣΑΣ του ΑΠΘ.