Γάμος ομόφυλων ζευγαριών: Τα δύο πρόσωπα του ΚΚΕ

Παρακολουθώντας δύο σημαντικές κοινοβουλευτικές δραστηριότητες που διενεργούνται παράλληλα, της εξεταστικής επιτροπής για το έγκλημα των Τεμπών και της πρόσφατης ψήφισης –του Νόμου πλέον– του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, βλέπουμε δύο πρόσωπα, δύο ζύγια, και δυο εκφάνσεις της πολιτικής προσέγγισης του ΚΚΕ. Από τη μία, η εξαιρετική δουλειά στην εξεταστική επιτροπή και ο αγώνας για να αποδοθεί Δικαιοσύνη. Από την άλλη, η πλήρης απαξίωση διεκδικήσεων συγκεκριμένων μειοψηφιών που ζητούν αναγνώριση, αποκατάσταση και ισότητα. Ανθρώπων που δίνουν καθημερινά αδιάκοπες μάχες με τα σκοτάδια, μεγαλώνουν παιδιά ζητώντας για αυτά δικαιότερες κοινωνίες. Η επιχειρηματολογία του; Μετά την καταψήφιση του συμφώνου συμβίωσης για όλα τα ζευγάρια, συνέχισε προεκλογικά στο ότι «ο γάμος είναι κοινωνικός καταναγκασμός», πέρασε στο ότι «θα δούμε, αλλά η εμπειρία έχει δείξει(!)», καταλήγοντας στο ότι «προστατεύουμε τα δικαιώματα των παιδιών σε πατρότητα και μητρότητα» μιλώντας για «εμπορευματοποίηση της παρένθετης μητέρας και των μεγαλοκαρχαριών της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής».

Γάμος ομόφυλων ζευγαριών: Είναι δικαιολογημένη η στάση του ΚΚΕ;

Είναι η στάση αυτή δικαιολογημένη; Για το ακροατήριό του, μπορεί. Για την επιβίωσή του, μπορεί. Για να συσπειρώνει ένα κοινό, μπορεί. Φυσικά κανένας μας δεν έμεινε έκπληκτος. Αλλά το θέμα δεν είναι η σταθερή προσήλωση του ΚΚΕ στο ΟΧΙ. Είναι οι σκληρές και αντιεπιστημονικές του απόψεις για την ανάπτυξη των παιδιών αλλά και η δημιουργία εντυπώσεων για την παρένθετη μητέρα, λες και σήμερα δεν υφίσταται, λες και ο άνθρωπος που θέλει να αποκτήσει παιδί δεν θα πάει στο εξωτερικό να το κάνει. Λες και δεν υπάρχουν περιπτώσεις βουλευτών του που έχουν υιοθετήσει παιδιά μην ασκώντας τα πρότυπα πατέρα και μητέρας. Λες και η περιθωριοποίηση, η καταδίκη στην αφάνεια κάθε ανθρώπου, δεν είναι ο μεγαλύτερος κοινωνικός καταναγκασμός. Λες και όλο το ζήτημα αυτό να μην είναι κυρίαρχα ταξικό επί της ουσίας του, αφού όλο αυτό το παράτυπο καθεστώς είναι προνόμιο όσων έχουν και τα σκάνε. Ο νόμος λοιπόν δεν δημιουργεί το πρόβλημα, πρόβλημα υπάρχει εδώ και χρόνια και είναι τουλάχιστον υποκρισία να δείχνουμε ότι δεν γνωρίζουμε.

Το ΚΚΕ στέκεται ξεκάθαρα απέναντι στα αυτονόητα δικαιώματα. Γκρεμίζει αγώνες χρόνων, μιλά για βιολογική συμπληρωματικότητα, υπερασπίζεται την πυρηνική οικογένεια, την οικογένεια που κατά το κομμουνιστικό μανιφέστο εμπεριέχει όλη την υποκρισία των αστικών θεσμών. Στον αγώνα όμως για μια άλλη κοινωνία, κάθε μάχη, οποιασδήποτε μειοψηφίας, θα πρέπει να τυγχάνει σεβασμού και αναγνώρισης και να μην υποτιμάται επειδή «έτσι λέει η πλειοψηφία» ή ακόμη χειρότερα να σαμποτάρεται από αντιεπιστημονικές απόψεις.

Ουαί και αλλοίμονο, όμως, κύριοι και κυρίες του ΚΚΕ, αν όλες οι κολασμένες μειοψηφίες περίμεναν εσάς για να διεκδικήσουν τις ζωές τους. Ως γονείς που δεν υπακούσαμε στη μαυρίλα, ζούμε και αγωνιζόμαστε για ένα όνειρο: Όλα τα παιδιά της Γης να πιάσουν γερά τα χέρια, κορίτσια αγόρια στη σειρά, να στήσουνε χορό. Την ξέρουμε (και την ξέρετε) τη συνέχεια.

*ο Ν.Σ. έχει το δικαίωμα πλέον, αν από κοινού το θελήσει, να συνάψει πολιτικό γάμο με τον σύντροφό του, που τυγχάνει συγγενής θύματος της δολοφονίας των Τεμπών. Προτιμά –και ως γονέας– να μην παρουσιάσει την ταυτότητά του, όχι για να κρύψει τα παντελόνια του από μια κοινωνία που Πολιτικές και θεοκρατικές δυνάμεις προσπαθούν να την βυθίζουν στα σκοτάδια, αλλά γιατί και ο ίδιος νιώθει ότι οι νίκες για τέτοια ζητήματα θα έπρεπε να ήταν συλλογικές και όχι ατομικές.