Είστε με τον Νταλάρα ή με τα πεσίματα; Για ένα πλάνο στην τιβί, για μια ατάκα

«Σας το λέμε με πολλούς τρόπους, δεν το έχει πει μόνο ο Νταλάρας, το έχουν πει πολλοί άνθρωποι και του ποιοτικού και του έντεχνου και του θεάτρου και της τηλεόρασης, ότι το επίπεδο της δημοσιογραφίας είναι, δυστυχώς, χαμηλό πολλές φορές», τοποθετήθηκε ο Γιώργος Καπουτζίδης όταν ρωτήθηκε από την Αθηναīδα Νέγκα σχετικά με το καυτό θέμα των δηλώσεων του Γιώργου Νταλάρα. Πριν μερικές ημέρες ο Πάνος Βλάχος δήλωσε περίπου τα ίδια. «Είναι πολύ όμορφη στιγμή για μένα, ελπίζω να μη τη λερώσετε. Ελπίζω να μη τη λερώσετε και να την κρατήσετε όμορφη», θα πει στην ομάδα των δημοσιογράφων που ήταν εκεί για την πρεμιέρα της νέας σειράς «17 Κλωστές».

Πόσο ενδιαφέρει όμως τις εκπομπές η πρεμιέρα μιας σειράς ή η κοπή πίτας μιας θεατρικής παράστασης; Ενδεχομένως καθόλου. Εδώ ακριβώς όμως ξεκινάει η ρίζα του παράλογου. Αφού δεν σε νοιάζει, γιατί να πας; Για να ρωτήσεις αυτά «που θέλει ο κόσμος» κι αν σου απαντήσει ο επώνυμος, όλα οκ. Αν όχι, να τον κρεμάσεις με τίτλους όπως: ο αγενής τάδε, ξέσπασε ο τάδε, ακατάδεκτος ο δείνα. «Βέβαια ο Πυρπασόπουλος δεν έχει καταλάβει το εξής» λέει η δημοσιογράφος τηλεοπτικής εκπομπής και συνεχίζει με τους υπόλοιπους της παρέας να γελάνε, «Εκείνος λέει για την παράσταση, αλλά δεν παίζουμε αυτά που λέει». Η πιο ειλικρινής παραδοχή της συναλλαγής μεταξύ καλλιτεχνών και τηλεοπτικών εκπομπών. Πετσοκόβουν πλάνα, μπαίνει στο ίδιο βίντεο ο Καταλειφός, η Πάολα, ένας Μητροπολίτης, ο Κοντιζάς και ως τηλεθεατής αναρωτιέσαι πού μπορεί να βρέθηκαν όλοι αυτοί μαζί.

Προσωπικά, δεν διανοούμαι ότι θα συναντήσω κάποιον για να του κάνω μια συνέντευξη χωρίς να ξέρω για εκείνον και για το έργο του. Δεν κομπάζω. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, ακόμη κι εκείνοι που απλώς στέλνουν ερωτήσεις, πρέπει να έχουν ενημερωθεί προηγουμένως. Δεν γίνεται αλλιώς. Ως υπεύθυνος επικοινωνίας όμως έχω προσκαλέσει και υποδεχτεί και δημοσιογράφους που δεν έχουν ιδέα με ποιον θα κάνουν συνέντευξη, τι έχει κάνει στη ζωή του και για ποιον λόγο τελικά του μιλούν. Διαβάζουν ερωτήσεις που έχουν σημειώσει στο κινητό τους ή με ρωτούν λίγο πριν ανοίξει η κάμερα 2-3 πράγματα για τον συνεντευξιαζόμενο. «Ποια η άποψή σας για τον γάμο των ομόφυλων». «Πώς σας φαίνεται αυτό που δήλωσε ο τάδε για το τάδε». Αν παίξει το βίντεο, θα είναι χωρίς καμία αναφορά στο ίδιο το κάλεσμα παρά μόνο σε δηλώσεις που θα ρίξουν νερό στον μύλο του πάνελ.

Το να ρωτάς όμως κάποιον σε ένα πάρτι για μια δήλωση που έχει κάνει κάποιος άλλος ώστε να έχεις την επόμενη ημέρα υλικό για συζήτηση στο στούντιο, δεν είναι δημοσιογραφία

Ένα λάθος δάνειο είναι οι lifestyle δημοσιογράφοι που περιμένουν για δηλώσεις αυτού του περιεχομένου. Το συνειδητοποίησα βλέποντας τους συγγενείς της Ρούλας Πισπιρίγκου να βγαίνουν από το δικαστήριο. Ο δικαστικός συντάκτης, ο αστυνομικός ρεπόρτερ ρωτά, επαναλαμβάνει, ζητά να μάθει. Οφείλει να ενημερώσει. Έχει ρεπορτάζ, έχει πληροφορίες, έχει τρόπο. Το ίδιο και ο πολιτικός συντάκτης που περιμένει μια δήλωση, ένα νεύμα, ένα σχόλιο. Το να ρωτάς όμως κάποιον σε ένα πάρτι για μια δήλωση που έχει κάνει κάποιος άλλος ώστε να έχεις την επόμενη ημέρα υλικό για συζήτηση στο στούντιο, δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι κύκλος που πρέπει να κλείσει.

Ήταν Ιανουάριος του 2022. Ο Κωνσταντίνος Τζούμας δεν είχε πια την εκπομπή του στο ραδιόφωνο. Όποιος τον γνώριζε, καταλάβαινε ότι δεν είχε κανένα νόημα μια συνέντευξη μαζί του. Ακόμη κι αν κάποιος δεν τον γνώριζε, καταλάβαινε ότι μια συνέντευξη ίσως τον αδικούσε. Μια τηλεοπτική εκπομπή προβάλει μαγνητοσκοπημένη συνέντευξή του. Η παρουσιάστρια προλογίζει χαρούμενη το βίντεο διότι «ο Τζούμας μιλάει σπάνια». Εκείνος κάνει τη περίφημη δήλωση περί φλυαρίας των γυναικών «που οδηγεί στις γυναικοκτονίες». Πίστευε ότι έκανε χιούμορ για κάτι σε μια εποχή που ορθώς πλέον δεν επιτρεπόταν αυτός ο λόγος. Σάλος. Πέθανε μερικούς μήνες μετά. Μια δολοφονία χαρακτήρα που δεν είχε κανένα λόγο να γίνει. Οι ρεπόρτερ πρέπει να φέρουν φρέσκια είδηση. Να φέρουν αίμα για τους καταχανάδες των ψηλών τραπεζιών.

Είναι τα δυο νομίσματα της σόου μπιζ: δεν νοείται διασημότητα χωρίς Τύπο και Τύπος αυτού του τύπου χωρίς διασημότητες

Δεν έχει σημασία αν ήταν αγενής ο Νταλάρας – που δεν μου φάνηκε αγενής. Ήταν σκληρός γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι μετά την πρώτη ερώτηση, η επόμενη θα ήταν για τα λουκάνικα του Αργυρού, για τη χοντρή νευρικιά της Πρωτοψάλτη, για τον Κασσελάκη, για μια δήλωση που είχε κάνει πέρυσι. Τείνουν το μικρόφωνο χωρίς διάκριση, χωρίς συναίσθηση, χωρίς μέτρο. Συμφωνώ ότι θα μπορούσε να είχε απλώς χαιρετήσει και να φύγει. Έμεινε γιατί ένιωσε την ανάγκη να πει το αυτονόητο: νοιαστείτε μας για να σας νοιαστούμε. Ενημερωθείτε κι ελάτε να προχωρήσουμε την κουβέντα μας. Είναι τα δυο νομίσματα της σόου μπιζ: δεν νοείται διασημότητα χωρίς Τύπο και Τύπος αυτού του τύπου χωρίς διασημότητες. Με αυτό το πέσιμο, όμως, κανείς δεν θα χαλαρώσει για να μιλήσει. Ευτυχώς, δεν είναι όλοι ίδιοι. Οι λίγοι, που δεν κάνουν κρότο, αστράφτουν από μακριά.