Ελλαδα

Διαφωνήστε επιτέλους, να χαρούμε!

Το διακύβευμα είμαστε πάντοτε εμείς, κι όχι ο Λάνθιμος. Ας τον ευχαριστήσουμε που μας δίνει την ευκαιρία να κοιταχτούμε με έναν τρόπο που είχαμε ξεχάσει.

elisavet-papadopoulou.jpg
Ελισάβετ Παπαδοπούλου
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Διαφωνήστε επιτέλους, να χαρούμε!
© Yorgos Lanthimos. Courtesy of Searchlight Pictures. © 2023 20th Century Studios All Rights Reserved

Το «Poor things» του Γιώργου Λάνθιμου και οι διαφορετικές απόψεις για την ταινία

Δεν έχω καλύτερο από αυτό που γίνεται τώρα με την ταινία του Λάνθιμου. Μια ολόκληρη χώρα «μαλλιοτραβιέται» για το αν είναι αριστούργημα ή βαρετή, παλαβή ή φαντεζί, αν ο συμβολισμός της είναι απελευθερωτικός ή τετριμμένος, αν μας πάει ένα βήμα μπροστά ή μας βυθίζει στο ναρκισσισμό και πολλά άλλα. Δεν είμαι εδώ για να πάρω θέση για την ταινία. Είμαι εδώ για να εκφράσω ευγνωμοσύνη που επιτέλους κάποιος μας έβγαλε από τη συνήθη λασπουριά των διαφωνιών μας του τύπου ποιοι ξεκατινιάστηκαν στη βουλή, πόσο μας «μπισμπίκιασε» η Βανδή και πόσοι επιτέλους χωράνε σε ένα εξοχικό στις Σπέτσες. Σας λέω μόνο να φανταστείτε πώς θα ήταν η ζωή μας σε FB και Insta χωρίς την Έμα Στόουν να απλώνει τα γαλάζια φουσκωτά μανίκια της σαν παραδείσια πουλιά, πόση υαλουρονική γκλαμουριά θα μας σάρωνε μετά τις γιορτές, πόση απελπισμένη πλήξη που ζητάει εκτόνωση στα μπουζουκάδικα θα μας έβρισκε. 

Κι αναρωτιέμαι πόσοι Λάνθιμοι χρειάζονται για να ξαπιάσουμε τον κόσμο από ’κει που τον αφήσαμε, σε κάτι ξεχασμένες δεκαετίες, που γέμιζαν τα σινεμά και ύστερα σε εκείνα τα μικρομεσαία ταβερνάκια γινόμασταν τεράστιοι μέσα στις κουβέντες μας. Τι θείες υπάρξεις πέρασαν από εκείνες τις κουβέντες θυμάται κανείς; Τι είδους ονόματα, τι τύπου άτομα έγιναν θρύλοι μας, τι πρόσωπα αστραφτερά δίχως την επέμβαση κανενός Φρανκενστάιν που αλλάζει μύτες, φουσκώνει στόματα, λαμπικάρει δόντια. Πόση ενέργεια μας έδινε κάποτε η τέχνη θυμάται κανείς;

Και τι πειράζει που διαφωνούμε; Αρκεί που δεχόμαστε να συνωστιστούμε, να στηθούμε σε μια ουρά, να λάβουμε λίγο από τον άρτο που αποδεικνύεται τελικά πως πάντα έχει αίμα. Δεν γίνεται να μεταλάβεις δίχως να ξεβολευτείς. Εκουσίως οδεύουμε για ένα εισιτήριο, κουβαλώντας μαζί την ετοιμοθάνατη περιέργεια του καναπέ μας, με την ελπίδα να την αναστήσουμε. Δεν είναι λίγο να ποντάρει ο κόσμος στη σωτηρία, ακόμα κι αν έχει τον χρονικό περιορισμό μιας προβολής. Δεν είναι λίγο να γίνεσαι ο μεσσίας του βλέμματος και πάνω εκεί να χτίζεται ένας πύργος της Βαβέλ, όπου ο καθένας ανάλογα με τον τύπο του, τις πεποιθήσεις του, τις ανάγκες του, να φτιάχνει τη δική του γλώσσα.

Εξάλλου, δεν νομίζω πως ο Λάνθιμος δίνει δεκάρα για την άποψη του καθενός, ακόμα κι αν ο «καθένας» είναι κριτικός, εξ ορισμού αρμόδιος δηλαδή για να μιλήσει για την ταινία του. Άμα νοιαζόταν, δεν θα έφτανε εκεί που έφτασε. Άμα κονταίνεις και μακραίνεις ανάλογα με το πώς σε θέλει ο καθένας, γίνεσαι ο κανένας τελικά. Αυτός με το πείσμα του κατάφερε να γίνει «όλοι», και μεγάλωσε με εκείνο τον ωραίο τρόπο που έχουν όσοι αξιώνονται το πλήθος.

Και δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το πλήθος όταν φουντώνει εξαιτίας της τέχνης. Ματώσαμε τόσα χρόνια μύτες και σαγόνια, με το να χτυπιόμαστε για τα μνημόνια, για τη χαμένη τιμής της αριστεράς, για την ανεμπόδιστη κούρσα της δεξιάς, δικαιούμαστε νομίζω ένα ξέφωτο να χτυπηθούμε δίχως πόλεμο, έτσι για την πλάκα μας. Έτσι κι αλλιώς το διακύβευμα είμαστε πάντοτε εμείς, κι όχι ο Λάνθιμος. Ας τον ευχαριστήσουμε που μας δίνει την ευκαιρία να κοιταχτούμε με έναν τρόπο που είχαμε ξεχάσει.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.