Πέθανε η σπουδαία ποιήτρια Ολυμπία Καράγιωργα

Η συγγραφέας και ποιήτρια Ολυμπία Καράγιωργα «έφυγε» από τη ζωή την Παρασκευή 5 Ιανουαρίου, σε ηλικία 90 ετών. Γεννημένη τον Οκτώβριο του 1934 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, τα τελευταία χρόνια ζούσε στη Λέρο στο προγονικό σπίτι της μητέρας της Σοφίας Αγγέλου.

Η ίδια υπήρξε μαθήτρια στα Ελληνικά Εκπαιδευτήρια Μανσούρας, ενώ στη συνέχεια σπούδασε Κοινωνιολογία στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Καΐρου. Κατόπιν, φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Stanford των Η.Π.Α απ’ όπου απέκτησε ΜΑ in Creation Writing και English and American Literature. Το 1961 εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή της με τίτλο “Χιλιάδες πρόσωπα της τύχης”. Το 1966 ήρθε η δεύτερη, με τίτλο “Τα μεγάφωνα”. Το 1969 η Ολυμπία Καράγιωργα ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, όπου και σπούδασε θέατρο με τον Χρήστο Βαχλιώτη (μέθοδος Stanislavsky).

Στο ενεργητικό της, είχε επτά συλλογές ενώ ήταν και μεταφράστρια (Λόρκα, Καμί, Ουάιλντ, Λόρενς, Ευριπίδη), συγγραφέας τριών προσωπογραφιών («Βιρτζίνια Γουλφ», «Νιζίνσκι», «Γιώργος Σαραντάρης, ο Μελλούμενος») και τριών αυτοβιογραφικών βιβλίων.

Τελευταία της έργα, η ποιητική συλλογή το «Χειμώνας στη Λέρο» και η επανέκδοση είκοσι ποιημάτων του Ντέιβιντ Χ. Λόρενς σε μετάφρασή της. Το 2010 της απονέμεται από την Ακαδημία Αθηνών με το Βραβείο Λυρικής Ποίησης για την ποιητική συλλογή της Χειμώνας στη Λέρο (εκδόσεις Μελάνι, 2009).

Πληροφορούμενη τον θάνατο της Ολυμπίας Καράγιωργα η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η συγγραφέας και ποιήτρια Ολυμπία Καράγιωργα γεννήθηκε «στην Αίγυπτο, την πατρίδα της καρδιάς της», σε μια οικογένεια που ο πατέρας της «ήταν λάτρης κάθε γνήσιου ελληνικού». Έμαθε γράμματα στα «Ελληνικά Εκπαιδευτήρια» της Μανσούρας, πόλη ποιητική, από μόνη της. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο του Stanford και γύρισε στη Ελλάδα κατακτώντας εξέχουσα θέση στη λογοτεχνική γενιά του ‘60.

»Ηταν δημιουργός, παθιασμένη με ό,τι καταπιάστηκε: Mε το θέατρο, κοντά στον δάσκαλο Χρήστο Βαχλιώτη, για το θέαμα και το θέμα της ζωής του Νιζίσνσκι- «Ψηλός περήφανος,… κι αγαπούσε τον Έρωτα χορεύοντας»- με τον Ευριπίδη, με τα τραγούδια του Λόρκα, την ποίηση Γιώργου Σαραντάρη- «του μελούμενου»-, τον ερωτικό λόγο του Λόρενς, του Όσκαρ Ουάιλντ, τον παραλογισμό στον Καμύ ως και την Βιρτζίνια Γουλφ.

»Το μεγάλο, ευαίσθητο, λυρικό ποιητικό της έργο, με την αδιόρατη μελαγχολία ανεκπλήρωτων ερώτων, αλλά και με τη λύτρωση ως προσδοκία του μέλλοντος, δίκαια τιμήθηκε με το Βραβείο Λυρικής Ποίησης της Ακαδημίας Αθηνών το 2010. Η ζωή της, διαρκής αναζήτηση. Γύρισε και φώλιασε στο οικογενειακό τους αρχοντικό, στη Λέρο:

Απόψε

Θα με σκεπάσεις μ’ άσπρο σεντόνι

Θα κοιμηθώ

Την αποχαιρετώ με σεβασμό.»