Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τις δηλώσεις του μητροπολίτη Μεσσηνίας για τους ομοφυλόφυλους και την εκκλησία
Στην πολυετή ενασχόλησή μου με την παρατήρηση και την καταγραφή του αξιογέλαστου στην καθημερινότητα υπάρχει κάτι το οποίο δεν έχω πάψει στιγμή να θαυμάζω και μάλιστα να το θαυμάζω με όλο και μεγαλύτερη ένταση όσο περνούν τα χρόνια, καθώς η εμπειρία μού έμαθε πόσο δύσκολο είναι: την ικανότητα κάποιων συμπολιτών να πουν ακόμα και το πιο αστείο πράγμα με ύφος πιο σοβαρό κι από γιατρό που ενημερώνει συγγενείς για το μοιραίο. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πόσο θαύμασα τον μητροπολίτη Μεσσηνίας, Χρυσόστομο, ο οποίος σε συζήτηση για τον γάμο των ομοφύλων, όταν ερωτήθηκε από τον δημοσιογράφο Γιάννη Κολοκυθά αν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στις τάξεις της εκκλησίας, απάντησε με ένα ξερό και αποφασιστικό «όχι» για να συμπληρώσει «αν έχει να μου τους δείξετε». Και όλο αυτό χωρίς τον παραμικρό μορφασμό που να δείχνει ότι πασχίζει να μη λυθεί στα γέλια, γεγονός που με υποχρεώνει σε βγάλσιμο του καπέλου, standing ovation και όλα τα σχετικά.
Δυστυχώς ο σεβασμιότατος μητροπολίτης σταμάτησε το αστείο του εκεί και δεν το συνέχισε λέγοντας «όπως δεν υπάρχουν ποδοσφαιριστές στη Βραζιλία» ή «όπως δεν υπάρχουν μαχαίρια στις κουζίνες», ίσως επειδή ξέρει ότι ένα τόσο καλό αστείο είναι κρίμα να ξεχειλωθεί.
Φυσικά υπάρχει και η (μικρή) πιθανότητα το φωτισμένο μέλος της Ιεράς Συνόδου να μην έκανε κάποιο αστείο, πράγμα που είναι ακόμα πιο αστείο. Με δεδομένο ότι οι ιερείς και οι αρχιερείς είναι άνθρωποι και ανάμεσά τους υπάρχουν και λαίμαργοι και πονηροί και γενικώς άνθρωποι που εντάσσονται στην εκκλησιαστική κατηγορία «αμαρτωλοί», αποκλείεται ανάμεσά τους να μην υπάρχουν και ομοφυλόφιλοι.
Πώς είναι δυνατόν η εκκλησία να θεωρεί έναν άνθρωπο αμαρτωλό για κάτι για το οποίο δεν είναι υπεύθυνος; Η ομοφυλοφιλία δεν είναι απόφαση
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που βρίσκω ανεξήγητο είναι το γιατί η εκκλησία θεωρεί την ομοφυλοφιλία αμαρτία και μάλιστα τόσο μεγάλη ώστε αρχιερείς να αρνούνται την ύπαρξη ομοφυλόφιλων ιερέων (ενώ εύκολα θα παραδέχονταν πως ανάμεσά τους αποκλείεται να μην υπάρχουν και ψεύτες ή κλέφτες). Πώς είναι δυνατόν η εκκλησία να θεωρεί έναν άνθρωπο αμαρτωλό για κάτι για το οποίο δεν είναι υπεύθυνος; Θέλω να πω πως όλες οι άλλες αμαρτίες προϋποθέτουν μια απόφαση από μέρους του αμαρτωλού. Ο κλέφτης αποφασίζει να κλέψει, ο ψεύτης αποφασίζει να πει ψέματα κ.ο.κ. Η ομοφυλοφιλία όμως δεν είναι απόφαση. Δεν αποφασίζει κάποιος τι είναι αυτό που τον ερεθίζει, με τον ίδιο τρόπο που δεν αποφασίζει αν του αρέσουν οι μπάμιες ή η φέτα.
Συνεπώς μου φαίνεται ακατανόητο το πώς είναι δυνατόν ο πόθος για το ίδιο φύλο, ένας πόθος που –όπως όλους τους πόθους– αυτός που τον νιώθει δεν τον επιλέγει, να είναι αμαρτωλός. Αν πάλι αμαρτία θεωρείται μόνο η πράξη τότε έχουμε και μια πολύ καλή εξήγηση για το υψηλού επιπέδου χιούμορ του σεβασμιότατου Μεσσηνίας.
Βλέπετε, ένας οργανισμός ο οποίος υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού και ταυτοχρόνως θεωρεί υπεύθυνο για τα «ελαττώματά» του το δημιούργημα και όχι τον δημιουργό δεν μπορεί παρά να είναι ένας οργανισμός που διέπεται από υψηλού επιπέδου αν και κάπως σκληρό, στα όρια του σαδιστικού, χιούμορ. Γιατί θέλει καλό –αλλά και σαδιστικό– χιούμορ να λες στους ανθρώπους ότι ο Θεός τους δημιούργησε με την πιθανότητα να νιώσουν τον ομοφυλόφιλο πόθο, αλλά θα τους τιμωρήσει αν υποκύψουν στον πόθο του οποίου τη δυνατότητα ο ίδιος τοποθέτησε κατά τη διάρκεια της δημιουργίας. Εκτός βέβαια αν δεχτούμε ότι ο Θεός δεν είναι ούτε παντογνώστης ούτε φοβερά ικανός κατασκευαστής, γεγονός που (αν και μάλλον βλάσφημο) κάνει λογικούς πολλούς από τους παραλογισμούς των εκπροσώπων του επί της Γης. Και μπράβο τους.
12°
