Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τις μετά θάνατον αρνητικές γνώμες για τους καλλιτέχνες και το έργο τους, με αφορμή τα σχόλια για τον Βασίλη Καρρά.
Σε κάθε θάνατο δημοφιλούς καλλιτέχνη κάτι πολύ περίεγο συμβαίνει: χωρίς κανείς να τους ρωτήσει και χωρίς κανέναν άλλο προφανή λόγο, διάφοροι συμπολίτες σπεύδουν να περιγράψουν το πόσο δεν τους άρεσε ο εκλιπών. Και το κάνουν με τρόπο που φανερώνει ότι πιστεύουν ότι η γνώμη τους έχει τόση σημασία ωστε η αρνητική τους αποτίμηση να μην μπορεί να περιμένει ούτε την ταφή.
Αν μιλάμε για πολιτικούς ή δημοσιογράφους ή γενικότερα ανθρωπους με εξουσία το καταλαβαίνω. Ένας άνθρωπος με εξουσία μπορεί να έχει επηρεάσει πολλές ζωές με τρόπο αρνητικό. Μπορεί να έχει κάνει κακό (ή τέλος πάντων κάποιος να πιστεύει ότι έχει κάνει κακό) και ο θάνατός του, ειδικά αν όταν πεθαίνει είναι εν ενεργεία, να είναι μια αφορμή για να εκφραστεί η δυσαρέσκεια και να εκτονωθούν απωθημένα. Στο κάτω-κάτω μια πολιτική μπορεί να έχει συνέπειες ακόμα και αφού ο εμπνευστής της πεθάνει. Επίσης οι άνθρωποι με εξουσία είναι συνήθως φορείς ιδεών που διχάζουν οπότε είναι εύκολο ο θάνατός τους να γίνει αφορμή αντιπαράθεσης.
Αλλά ένας καλλιτέχνης δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Αν ένας ζωγράφος δεν σου αρέσει δεν πας στις εκθέσεις του, αν ενας σκηνοθέτης σου φαίνεται ατάλαντος δεν βλέπεις τις ταινίες του κι αν δεν αντέχεις έναν τραγουδιστή δεν τον ακούς παρα μόνο στα λίγα λεπτά που μπορεί να ακουστεί ένα τραγούδι του στον κλαμπ που έχεις πάει για να διασκεδάσεις. Αν δεν σου άρεσε ο Καρράς ήταν πολύ εύκολο να μην τον ακούς καθόλου ή ελάχιστα. Η ακρόαση των τραγουδιών του δεν ήταν υποχρεωτική και άρα κανένα απωθημένο δεν μπορεί να υπάρχει για να δικαιολογείται η κακότροπη έκφραση αρνητικής γνώμης τις μέρες πριν την κηδεία του. Είναι αδικαιολόγητη αγένεια να πετιέσαι για να πεις πόσο δεν στεναχωριέσαι μια μέρα που πολλοί στεναχωριούνται για κάποιον που κατά πάσα πιθανότητα δεν σου έκανε ποτέ κανένα κακό.
Καλώς ή κακώς συνδεόμαστε με τους καλλλιτέχνες που μας αρέσουν ακόμα κι αν δεν ξέρουμε τίποτα γι’ αυτούς. Πριν τον δω στο Brooklyn 99 αγνοούσα ακόμα και την ύπαρξη του Αντρέ Μπράουερ. Αλλά όταν πριν λίγες μέρες έμαθα ότι πέθανε στεναχωρήθηκα στ’ αλήθεια. Και θα θεωρούσα φοβερά κακότροπο κάποιον που θα πεταγόταν σαν την τσουτσού να γραψει πόσο μέτριο ηθοποιό τον θεωρούσε.
Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν αρκετοί συμπολίτες σε κάθε ευκαιρία που αυτοϊκανοποιούνται δείχνοντας πόσο διαφέρουν από τους πολλούς. Θα ήταν ωραίο να χαλιναγωγήσουν κάπως αυτή τους τη διάθεση ετσι ώστε τουλάχιστον να μη γίνονται αγενείς. Για το δικό τους καλό. Για να μη μοιάζουν με κακομαθημένους έφηβους που το μόνο που τους νοιάζει είναι να γίνονται ενοχλητικοί για τους γύρω τους. Γιατί κατά τα άλλα κανείς δεν νοιάζεται για το αν τους άρεσε ο Καρράς, ο Φλωρινιώτης, ο Μάθιου Πέρι ή όποιος άλλος καλλιτέχνης τους ενοχλεί κυρίως επειδή αγαπήθηκε. Και μπράβο τους.
12°
