Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την ίδρυση των Μη Κρατικών Πανεπιστημίων και τις αντιδράσεις
Σχεδόν σε κάθε αλλαγή οι αντιδράσεις ξεκινούν από αυτούς των οποίων κάποιο συμφέρον θίγεται και εξαπλώνονται σε αυτούς που οι ιδεοληψίες και τα κολλήματα τους τούς οδηγούν να αγωνίζονται για τα συμφέροντα των πρώτων. Στην αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, αν θυμάστε, η αντιδράσεις ξεκίνησαν από την Εκκλησία η όποια ένιωθε ότι η απάλειψη του θρησκεύματος τής αφαιρούσε πολιτική ισχύ, και εξαπλώθηκε σε πιστούς που χωρίς κανένα συμφέρον πάσχιζαν για την ενίσχυση της πολιτικής ισχύος των αρχιερέων. Στην αξιολόγηση στο δημόσιο αντιδρούν όσοι θα πρέπει να αποδείξουν ότι δουλεύουν κι αυτοί βρίσκουν συμπαραστάτες σε ιδεοληπτικούς συμπολίτες με φοβίες αντίστοιχες των ανθρώπων που φτιάχνουν καπέλα με αλουμινόχαρτα για να προστατευτούν από τον έλεγχο μέσω ραδιοκυμάτων.
Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν διαφέρουν σε τίποτα. Εναντίον της λειτουργίας τους είναι αυτοί που τα συμφέροντά τους θίγονται κι αυτοί παρασύρουν κάποιους αφελείς και κολλημένους ιδιωτικοφοβικούς τους οποίους προσπαθούν επίσης να ψαρέψουν αυτοί των οποίων οι καριέρες (πολιτικές, δημοσιογραφικές κ.λπ.) τρέφονται με αφελείς κολλημένους.
Ποιους δεν συμφέρει η λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων;
Προφανώς όσους ωφελούνται από το μονοπώλιο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αυτούς που κάνουν κουμάντο στις ανώτατες σχολές της χώρας. Γιατί να βλέπει με καλό μάτι το καθηγητικό κατεστημένο την λειτουργία ιδρυμάτων που θα δίνουν διέξοδο σε πολλούς παγιδευμένους καθηγητές, που θα αποτελούν εναλλακτική ή πρώτη προτίμηση σε φοιτητές και που αναπόφευκτα θα δημιουργήσει ένα μέτρο σύγκρισης με το μέχρι σήμερα κρατικό μονοπώλιο. Κανένα μονοπώλιο σε κανέναν τομέα δεν θέλει να χάσει τα προνόμια του (θυμάστε τον καημό της Εκκλησίας για την καύση νεκρών που της στερούσε το μονοπώλιο στη διαχείριση του θανάτου;) και οι κουμανταδόροι της ανώτατης εκπαίδευσης δεν είναι η εξαίρεση.
Γιατί να βλέπουν με καλό μάτι το κατεστημένο των ακροαριστερών φοιτητικών παρατάξεων την ίδρυση πανεπιστημίων στα οποία (υποθέτω και ελπίζω) η ασύδοτη και συχνά παραβατική δράση τους δεν θα γίνεται ανεκτή; Ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο δύσκολα θα δεχτεί το νταβατζηλίκι των μειοψηφικών αλλά ιδιαιτέρως δυναμικών ομάδων που μετατρέπουν τα πανεπιστήμια σε γιάφκες μπαχαλάκηδων ή τις πανεπιστημιουπόλεις σε άντρα συμμοριών του κοινού ποινικού δικαίου. Η σύγκριση θα είναι μοιραία και ίσως οδηγήσει σε ακόμα πιο ισχυρή κοινωνική απαίτηση για πανεπιστήμια που να είναι πανεπιστήμια και όχι ιδεολογικοπαθολογικά αφοδευτήρια. Χώρια η απώλεια για τις συμμορίες χιλιάδων νεαρών που η νεανική αφέλεια τους κάνει επιρρεπείς στον προσηλυτισμό.
Το ίδιο ισχύει και για το κατεστημένο των κομμάτων που αντιμετωπίζουν τα πανεπιστήμια ως τις λίμνες από όπου ψαρεύουν τα στρατιωτάκια του σήμερα και τα στελέχη του αύριο. Μοναδική προφανής εξαίρεση η Νέα η Δημοκρατία που εδώ και χρόνια έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και αποδέχθηκε την πραγματικότητα (όχι με ιδιαίτερη ζέση πριν την πρωθυπουργία Μητσοτάκη).
Αυτές είναι κυρίως οι ομάδες που θίγονται από την ίδρυση πανεπιστημίων (με την πρώτη να είναι σαφώς ισχυρότερη από τη δεύτερη και την τρίτη) και οι οποίοι, προκειμένου να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους, προσπαθούν να παρασύρουν τους αφελείς συμπολίτες με ενστάσεις του τύπου «θα καταστραφεί η δημόσια εκπαίδευση» ή «τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα είναι πολύ χαμηλού επιπέδου» (πιθανότατα εννοώντας ακόμα χαμηλότερου από αρκετές σχολές του δημοσίου).
Πρόκειται φυσικά για επιχειρήματα της πλάκας. Αν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που θα λειτουργήσουν στην Ελλάδα είναι πολύ χαμηλού επιπέδου και χειρότερα από τα δημόσια, τότε δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Το πτυχίο τους στην αγορά εργασίας θα αξίζει πολύ λιγότερο από το πτυχίο των δημοσίων πανεπιστημίων με τον ίδιο τρόπο που και τώρα ένα πτυχίο από μια σχολή της Ρουμανίας μπορεί να ανοίγει πολύ λιγότερες πόρτες από το πτυχίο ενός φημισμένου αμερικάνικου πανεπιστήμιου ή ακόμα κι ενός καλού ελληνικού. Όποιος παρ’ όλα αυτά ανησυχεί μπορεί να προσπαθήσει όχι για να μην ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά για να λειτουργούν με προδιαγραφές που θα εξασφαλίζουν την ποιότητά τους. Προδιαγραφές που προφανώς μετά θα πρέπει να ισχύσουν και για τα δημόσια πανεπιστήμια (ουπς).
Το άλλο επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων θα κάνει κακό στα δημόσια είναι ακόμα πιο αστείο. Αφού αυτοί που το διακινούν ήδη ισχυρίζονται ότι τα πανεπιστήμια είναι αφημένα στη μοίρα τους και ο μόνος λόγος που λειτουργούν είναι οι φιλότιμες και ηρωικές προσπάθειες καθηγητών και φοιτητών. Δεν ήξερα ότι ο ανταγωνισμός εξαφανίζει το φιλότιμο και τον ηρωισμό. Αν μη τι άλλο θα περίμενα να τα ενισχύει. Σε κάθε περίπτωση το επιχείρημα είναι τόσο αστείο όσο το να λες ότι η κατάντια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης οφείλεται στο ότι υπάρχουν και ιδιωτικά σχολεία ενώ αρκετοί θυμόμαστε εποχές που και με τα ιδιωτικά σχολεία μια χαρά ήταν και τα δημόσια.
Για να μην παρεξηγηθώ, κατανοώ όσους αντιδρούν. Κι εμένα, άμα έχανα ένα μονοπώλιο στο οποίο έχω προνομιακή θέση, θα μου κακοφαινόταν. Αλλά θα προσπαθούσα να βρω κάπως καλύτερα επιχειρήματα από τα δικά τους. Μπορούν, ας πούμε, οι διαμαρτυρόμενοι να πουν ότι η λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι γρουσουζιά ή ότι οι καθηγητές σε ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι ερπετόμορφοι εξωγήινοι που θέλουν να κατακτήσουν τον πλανήτη μας. Και μπράβο τους.
Υ.Γ.: Κορυφαίο δείγμα της αστειότητας των επιχειρημάτων όσων δεν θέλουν ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι η ανάρτηση του συντρόφου Τεμπονέρα ο οποίος γράφει: «Τα ιδιωτικά ή μη κρατικά πανεπιστήμια σημαίνουν δίδακτρα. Σημαίνει ότι μόνο ο έχων σπουδάζει στα πανεπιστήμια του ενός ορόφου». Δηλαδή τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα είναι πολύ χαμηλού επιπέδου αλλά για κάποιον λόγο θα πηγαίνουν σε αυτά οι έχοντες και ο σύντροφος ανησυχεί για τους έχοντες που θα έχουν χειρότερη εκπαίδευση από τους μη έχοντες που θα σπουδάζουν στα καλύτερα δημόσια πανεπιστήμια. Ναι, αυτό ειναι που λέμε τρικυμία.
14°
