Άλεξ Φερέτος: O αλεξιπτωτιστής με το αναπηρικό αμαξίδιο

Ήταν όταν είχα πάει στην Κωπαΐδα, στις εγκαταστάσεις του Skydive Athens, για να κάνω το πρώτο μου tandem άλμα, όταν παρατήρησα τον Άλεξ Φερέτο στο αμαξίδιό του φορώντας την ειδική στολή των αλεξιπτωτιστών. Μόλις είχε βουτήξει στο κενό και προσγειωθεί με ασφάλεια στο έδαφος. Ρώτησα από περιέργεια κι ενδιαφέρον τον αλεξιπτωτιστή-αεροφωτογράφο φίλο μου, Γιάννη Βλαχιώτη, να μάθω πώς τα κατάφερε. Πληροφορήθηκα πως ο Άλεξ αν και δεν περπατά, σήμερα έχει φτάσει στο σημείο να μετρά 550 άλματα από αεροπλάνο, ελικόπτερο και αερόστατο! Τα extreme sports και η αδρεναλίνη ασκούσαν στον Άλεξ μια γοητεία από μικρή ηλικία. Motocross, snowboard, windsurfing... δοκίμαζε όσα μπορούσε και τα κατάφερνε σε όλα εξίσου καλά, ώσπου στα 29 του είχε ένα σοβαρό ατύχημα με τη μηχανή. Παρέμεινε σε κομματώδη κατάσταση για δύο μήνες κι όταν συνήλθε συνειδητοποίησε πως η ζωή του δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια, καθώς δεν θα μπορούσε να ξαναπερπατήσει. Πώς μπόρεσε να συνέλθη από το σοκ του τροχαίου και πόσο εύκολο είναι να ισοροπεί στον αέρα; Υπάρχουν συμπεριληπτικές δομές στη χώρα μας για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα που ενδιαφέρονται για τα extreme sports;

«Το ατύχημα συνέβη καλοκαίρι στη Νάξο, φεύγοντας από την παραλία με μηχανή. Από τότε είμαι σε αμαξίδιο και άλλαξε η ζωή μου από τη μία στιγμή στην άλλη. Παίρνει χρόνο να το συνειδητοποιήσεις και να δεχτείς την καινούργια κατάσταση. Πιστεύω, μου πήρε σίγουρα ένα με δύο χρόνια να δυναμώσω και να βρω πάλι τον εαυτό μου», ξεκινά να διηγείται ο Άλεξ, που όμως δεν θέλει να στέκεται στο τραγικό συμβάν του παρελθόντος αλλά στα πράγματα εκείνα που τον έκαναν να κοιτάξει μπροστά, με την ελεύθερη πτώση να είναι ένα από αυτά.

«Πάντα με τραβούσε η ταχύτητα, τα έντονα συναισθήματα και πάνω απ' όλα η αίσθηση ελευθερίας που σου βγάζουν τα σπορ στη φύση. Ελεύθερη πτώση ήθελα να κάνω από πολύ παλιά. Για την ακρίβεια, υπήρχε πάντα σαν σχέδιο και σαν σκέψη. Βέβαια, μετά από ένα τέτοιο ατύχημα αλλάζουν όλα τα σχέδιά σου. Ξεκίνησα με πιο κλασικά αθλήματα, όπως μπάσκετ με αμαξίδιο –ωραίο κι αυτό σε κρατάει σε μια καλή φυσική κατάσταση και σε μαθαίνει πολύ καλά να χειρίζεσαι το αμαξίδιο– αλλά σίγουρα μου έλειπε κάτι πιο έντονο. Κάποια στιγμή έκανα ένα Tandem, δηλαδή ελεύθερη πτώση όπου είσαι δεμένος σε κάποιον εκπαιδευτή και πέφτετε μαζί από το αεροπλάνο. Ήταν φανταστικά! Το μόνο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ την ώρα που πέφταμε ήταν πώς θα μπορέσω να κάνω ελεύθερη πτώση μόνος μου, χωρίς δηλαδή να είμαι δεμένος πάνω σε κάποιον άλλο» μου λέει. Το να κάνεις το άλμα δεμένος σε κάποιον άλλον είναι διαφορετικό από το να το κάνεις μόνος σου. Απαιτεί εκπαίδευση και πιστοποιήσεις, που όμως μέχρι πρότινος δεν ήταν προσαρμοσμένες στα μέτρα ανθρώπων με αναπηρίες. Ενδεικτικό αυτού είναι το ότι παγκοσμίως είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι αλεξιπτωτιστές που δεν περπατούν – πράγμα όμως που σιγά σιγά αλλάζει.

«Ξεκίνησα να επικοινωνώ με αμέτρητες σχολές ελεύθερης πτώσης, εξηγώντας ότι είμαι σε αμαξίδιο και ότι θέλω να κάνω ελεύθερη πτώση μόνος μου. Οι απαντήσεις που έπαιρνα γενικά ήταν αποθαρρυντικές. Ότι κάποιος στη θέση μου δεν θα μπορούσε να πετάξει το σώμα του χωρίς τη χρήση των ποδιών του. Πέρασαν περίπου τρία χρόνια, μέχρι που βρήκα μία μικρή σχολή στη Γερμανία η οποία μου είπε να πάω και να κάνουμε δοκιμή. Πούλησα το αμάξι μου, έφτιαξα μία τσάντα και έφυγα για Γερμανία. Όντως, το να πετάς το σώμα σου χωρίς τη χρήση των ποδιών σου είναι πιο δύσκολο, αλλά με πολλή εξάσκηση και δοκιμές, τα καταφέραμε και έναν μήνα μετά είχα αποκτήσει δίπλωμα ελεύθερης πτώσης, ενώ παράλληλα μέχρι να γυρίσω στην Ελλάδα είχα κάνει πάνω από 80 άλματα. Το πρώτο άλμα ήταν ένας συνδυασμός από πολύ αδρεναλίνη, χαρά και λίγο φόβο, επειδή τα χέρια και τα πόδια μας λειτουργούν σαν πηδάλια και εγώ, χωρίς τη χρήση των ποδιών μου, ήμουν αρκετά ασταθής. Αρχικά, το δυσκόλεψε όλο, αλλά όσο το δουλεύεις και το εξασκείς βρίσκεις τον τρόπο να πετάξεις το σώμα σου και να μη φέρεις τούμπες. Σίγουρα όλη αυτή η διαδικασία χρειάστηκε υπομονή και επιμονή» θυμάται και συμπληρώνει, «Σίγουρα μετά από τόσα άλματα είμαι πιο ήρεμος και ζεν, αλλά εξακολουθεί να με μαγεύει κάθε άλμα. Επίσης, πλέον για μένα είναι κι ένα είδος προπόνησης για να δουλέψεις πάνω σε διάφορα κομμάτια, να γίνεις καλύτερος και να βάλω νέους στόχους. Οι υποδομές στο εξωτερικό μπορεί να είναι πιο ευνοϊκές, αλλά πιστεύω έχει γίνει προσπάθεια τα τελευταία χρόνια και εδώ, στην Ελλάδα, και αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και το κυνηγήσει, θα το βρει». 

Η διαδικασία της προσγείωσης μου φαίνεται η πιο απαιτητική. Όπως μου εξηγεί ο Άλεξ, χρησιμοποιεί τα πόδια του την ώρα της ελεύθερης πτώσης, «πετάει» το σώμα του με λίγο διαφορετικό τρόπο, που με τον χρόνο και με την εμπειρία αποδείχθηκε ασφαλής. Δένει και τα πόδια του μεταξύ τους, κάτι που του δίνει μεγαλύτερη σταθερότητα ώστε όταν έρχεται η στιγμή της προσγείωσης και είναι κοντά στο έδαφος, φρενάρει ακουμπώντας τα πόδια στο έδαφος, ξαπλώνει μπροστά και του φέρνουν το αμαξίδιο. Παράλληλα με την ελεύθερη πτώση, ο Άλεξ παίζει μπάσκετ με αμαξίδιο στην ομάδα του Αμαρουσίου, κάνει χειρήλατο ποδήλατο και τον χειμώνα βρίσκεται συχνά στη Γερμανία, όπου αγωνίζεται στην εθνική ομάδα, στο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του χειμερινού σπορ Bobsled. Εμπνέει τους ανθρώπους καθημερινά και δίνει το δικό του μήνυμα επιμονής και θέλησης προκειμένου να κυνηγάμε τα όνειρά μας. 

«Πιστεύω ότι πρέπει να παλέψουμε και να κυνηγήσουμε τα όνειρα και τους στόχους μας. Να βρούμε τους σωστούς ανθρώπους που να μπορούν να μας βοηθήσουν και να μας στηρίξουν, και να μην πάρουμε κανένα όχι ως δεδομένο. Μπορεί να φανεί ακατόρθωτο ή δύσκολο κάποιες στιγμές, αλλά αξίζει να το παλέψουμε. Είτε με είτε χωρίς αναπηρία, η ελεύθερη πτώση είναι προσβάσιμη για όλους. Είναι από τις πιο έντονες και ωραίες εμπειρίες που μπορεί να ζήσει κανείς, και προσφέρει την απόλυτη αίσθηση ελευθερίας. Υπάρχει ένας τελείως διαφορετικός κόσμος εκεί πάνω, και αρκεί ένα άλμα για να αλλάξει τη ζωή σου».

Ο Άλεξ απέδειξε πως δεν τον δυσκολεύουν πράγματα που οι περισσότεροι διστάζουν να δοκιμάσουν. Αναρωτιέμαι όμως, πόσο εύκολη ή ευχάριστη είναι μια απλή βόλτα στο κέντρο της πόλης από άποψη υποδομών. «Μία απλή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας μπορεί να καταλήξει περιπέτεια σε αμαξίδιο. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε και τις καλύτερες υποδομές – όχι ότι με σταματάει αυτό από το να πηγαίνω στο κέντρο. Θα βρω την άκρη. Αλλά θα ήταν ωραίο να κάνουμε τη ζωή λίγο πιο εύκολη για όλους. Να κάνουμε την πόλη λίγο πιο προσβάσιμη με ράμπες ή με το να μην παρκάρουν σε θέσεις ΑμεΑ. Βέβαια, μόνο και μόνο που συζητάμε ακόμα αυτό το θέμα στην Ελλάδα δείχνει πόσο πίσω είμαστε».

Βίντεο με τα άλματα του Άλεξ Φερέτου μπορεί να δει κανείς και στο κανάλι του στο YouTube, εδώ.

Αν έχετε κι εσείς ένα πρωτότυπο και δημιουργικό πρότζεκτ ή μια ενδιαφέρουσα ιστορία να διηγηθείτε, στείλτε μας email στο katerinakamp@yahoo.com