«Θετική Φωνή» στη Στέγη

Έχουν περάσει 40 ολόκληρα χρόνια από το πρώτο κρούσμα του AIDS στην Ελλάδα – μου φαίνεται απίστευτο, «σαν μια μέρα» όπως λένε κι οι παππούδες αλλά κυριολεκτικά είναι σαν μια μέρα… Έφυγαν τόσο πολλοί φίλοι και συγγενείς μέσα σε αυτά τα 40 χρόνια που κοντεύουμε να χάσουμε το λογαριασμό, όσοι επιβιώσαμε (από καθαρή τύχη τις περισσότερες φορές). Η πιο συγκινητική στιγμή στην συνολικά συγκινητική εκδήλωση της Στέγης με τον Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδας «Θετική Φωνή» ήταν η ενός λεπτού σιγή για όσους έφυγαν νωρίς, για όσους δεν πρόλαβαν τις εξελίξεις της επιστήμης, στάθηκαν άτυχοι, και μας λείπουν ακόμα. 

Την εκδήλωση συντόνισαν ωραία η Λυδία Παπαϊωάννου με την Katherine Reilly και ήταν άψογη, στρωτή, όσο χρειαζόταν «γροθιά στο στομάχι» και όσο χρειαζόταν, όχι αστεία (τίποτα σχετικό με το AIDS δεν είναι αστείο) αλλά αισιόδοξη και ανεβαστική. Στο πάνελ στη σκηνή ήταν οι Γρηγόρης Βαλλιανάτος, Νίκος Δέδες, Κατερίνα Ταρλή, Μάριος Ατζέμης, Ιάσων Μαρινόπουλος, Μήνα Ψυχογιού, Ανδρέας Μαζαράκης και Moran Perez Guyllermo, άνθρωποι στους οποίους χρωστάμε όλοι πολλά, κι ας μην το καταλαβαίνουμε (ελπίζω να το καταλάβουν τα παιδιά μας…) Οι πανελίστες μας αφηγήθηκαν απλά και καθαρά τις προσωπικές τους ιστορίες, μίλησαν για τα Checkpoint, στα οποία μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε τεστ δωρεάν, τα RefCheckpoint, στα οποία επίσης κάνει τεστ ο οποιοσδήποτε αν είναι πρόσφυγας. Μιλήσανε για την PrEP, την αγωγή πρόληψης που κάνει αδύνατη την μετάδοση της νόσου, και περιμένουμε όλοι πώς-και-πώς να αρχίσει να χορηγείται στην Ελλάδα. Το σύνθημα-κλειδί της εκδήλωσης δεν είναι ακριβώς σύνθημα παρά ενημέρωση, «U=U» (Undetectable=Untrasmissable, σημαίνει «Μη ανιχνεύσιμο=Μη μεταδιδόμενο – γιατί από την στιγμή που ο ιός δεν ανιχνεύεται στο αίμα, η νόσος δεν μεταδίδεται.) 

Ήταν, όπως ξανα-είπα, μια συγκινητική εκδήλωση και αξίζει «μπράβο» στα κορίτσια-συντονίστριες, όπως και στο πάνελ, στην «Θετική φωνή» και σε όλους εκείνο το βράδι. Μαζί με τον Βαλλιανάτο και πολλούς άλλους, έζησα την δεκαετία του 1980 στην ακμή της, με πάρτι, ξεσαλώματα, έρωτες και δε συμμαζεύεται. Έζησα το σοκ της «αρρώστιας που σκοτώνει με το σεξ» και πριν καλά-καλά το καταλάβω, βρέθηκα πλάι σε κρεβάτια φίλων που πίστευα ότι ήταν αθάνατοι σαν κι εμένα, αλλά έσβηναν σαν κεράκια από τη μια μέρα στην άλλη. Βρέθηκα σε σκηνές συγγενών που πέταγαν τα παιδιά τους στο δρόμο όταν μαθαίνανε για «την αρρώστια», και σε σκηνές συγγενών που τα αγκαλιάζανε και τα συνοδεύαν μέχρι το τέλος με αγάπη. Αγαπημένος φίλος με όρκισε ως το τέλος του να μην αποκαλύψω πουθενά ότι πέθαινε από «το καλλιαρντό» παρά να εξηγώ πώς τάχαμου υποφέρει από έναν καρκίνο ραγδαίας εξέλιξης – γιατί αν το μάθαινε η οικογένειά του, θα φρικάριζε. Γιατί το AIDS κουβαλάει ακόμα και σήμερα ενοχές, ντροπή, αίσθημα ευθύνης, χτυπάω-το-κεφάλι-μου-στον-τοίχο, κι ας είναι μια φριχτή κακοτυχία τελικά, κολοσσιαία γκαντεμιά, που δεν έχει να κάνει με τις ενοχές μας…      

Τέλος πάντων άφησα πίσω μου την Στέγη κουβαλώντας τις εικόνες των αγαπημένων μου που έφυγαν στα κρυφά, μεταμφιέζοντας την αρρώστια τους σε άλλη αρρώστια, και με την ελπίδα ότι η μαγική PrEP θα αρχίσει να χορηγείται αύριο-μεθαύριο, να μην αναγκάζονται να την παραγγέλνουν τα παιδιά από άθλια σάιτ και να την πληρώνουν χρυσή.

Το U=U (Undetectable=untrasmissable) θα ήθελα να το βάζαμε τίτλο όλοι, γιατί είναι μεγάλο κομμάτι της εξέλιξης, της προόδου – το να μην φοβάσαι, σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τον έρωτα, να μην κρεμάς τα κουδούνια του φόβου στο σεξ, όσο χρονών κι αν είσαι…