Τα παιδιά με τατουάζ και με τα σκουλαρίκια

«Τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα….» έγραφε κάποτε ο Σαββόπουλος. Ήταν η εποχή του τέτοια. Μακριά μαλλιά είχε κι αυτός, κι όσοι την έψαχναν. Σήμερα έγιναν τα παιδιά με τα ξυρισμένα κεφάλια, τα σκουλαρίκια, τα τατουάζ και τα στριφτά. Τι κοινό έχουν; Ήταν πάντα αυτοί που τους σταματούσαν στο δρόμο οι αστυνομικοί, που τους είχαν για κόκκινο πανί οι δάσκαλοι, που τους κακολογούσαν οι γειτόνοι. Που έβγαζαν τη γλώσσα στο σύστημα, που δεν βιάζονταν να πιαστούν από το σβέρκο του συστήματος για να το καβαλήσουν και να το τρέξουν, σαν  άλογο κούρσας. Κάποιοι συνομήλικοί τους το κάνουν. Όχι αυτοί. Κάθονται και το κοιτάζουν το σύστημα από μακριά, σα να φοβούνται μη τους ακουμπήσει. Πάνε και αράζουν τις νύχτες, στα παγκάκια, στα πάρκα, στη θέα αφήνοντας τα πράγματα να συμβαίνουν. Καταναλώνουν μπύρες και στριφτά στα ίδια στέκια ξανά και ξανά λες και βάζουν φρένο στον χρόνο. Καθυστερούν. Δεν τους αρέσει ο κόσμος όπως είναι. Τον θέλουν καλύτερο. Κάνουν σπαστά μεροκάματα σε καφετέριες, σε οικοδομές, κάνουν τους ντελιβεράδες κι όταν τους ρωτάς τι σχέδια έχουν σου λένε «θα δείξει». Είναι δουλεμένα παιδιά και το βλέπεις στα κορμιά τους, δεμένα και δυνατά. Έχει σημασία αυτό σε μια εποχή όπου το σώμα σαν εργαλείο ζωής διαρκώς απαξιώνεται. Τα δικά τους κορμιά διατηρούν ακόμα την πίστη τους σε έναν κόσμο σωματικότητας. Μπορείς να στηριχτείς στη δύναμή τους. Όπως και στην ντομπροσύνη τους. Συχνά δεν είναι καλοί μαθητές. Άλλοτε το χάνουν και το ξαναβρίσκουν, ανάλογα με τα μποφόρ που φυσάνε στις αντιστάσεις τους, ανάλογα με τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα τους, ανάλογα με τον πατέρα τη μάνα και το φίλο. Είναι τα παιδιά που ψάχνουν μια νοηματοδότηση στον κόσμο. Δε μασάνε μόνο με τα λεφτά, το ντύσιμο την καριέρα.

Γιατί τα γράφω τώρα αυτά. Επειδή τα αναγνώρισα στην ανάρτηση που έκανε ο καθηγητής Στέλιος Ντούσιος για τα αγόρια εκείνα στο πλημμυρισμένο σπίτι του στη Λάρισα που σήκωσαν όλη τη σαβούρα που υπήρχε στο υπόγειο, στο οποίο δεν δέχονταν κανένας εργάτης να μπει όσο μεγάλο μεροκάματο κι αν έπαιρνε. Σε κείνο το υπόγειο έσκυψε ένα αγόρι, με ξυρισμένο κεφάλι, σκουλαρίκι στο κάθε αυτί, που μαζί με άλλους δυο φίλους, έκαναν τη δουλειά. Ήταν εθελοντές.

Τα έχω ξαναδεί αυτά τα παιδιά. Τα είδα στη Βαρυμπόμπη όταν έτρεχαν για να σώσουν τα ζώα, όταν κατέβαζαν από τα αυτοκίνητά τους αλυσοπρίονα. Όταν στον αστυνομικό που τους σταμάτησε, επειδή έχει μάθει μια ζωή να σταματάει τα αγόρια με τέτοια κουρέματα, τέτοια σκουλαρίκια και τέτοια τατουάζ, εκείνοι του είπαν: «Αστυνόμε σήμερα δεν είμαστε απέναντι, είμαστε μαζί. Άσε μας να περάσουμε». Και τους άφησε. Και πέρασαν. Και έκαναν τη δουλειά. Όπως την κάνουν πάντα. Όπως την κάνουν παντού. Αυτό όμως είναι καλό να μην το ξεχνάμε. Να βλέπουμε τη φωτεινή πλευρά αυτής της γενιάς. Επειδή της φορτώνουμε συχνά σφάλματα και κρίματα που δεν είναι δικά της, αλλά δικά μας. Τα κατηγορούμε συχνά για αδράνεια καθώς τα βλέπουμε να μην κάνουν παιχνίδι, αλλά μήπως κι εμείς δεν παίξαμε κάποτε στην ηλικία τους καθυστέρηση, βλέποντας το γήπεδο πιασμένο από μούρες και πόζες που δεν μας άρεσαν.

Δεν βγήκαμε στους δρόμους αγριεμένοι; Πού καταλήγουμε λοιπόν; Ότι καλό είναι εκεί στα σχολεία, μέσα στις τάξεις αντί να μετράνε μόνο βαθμούς, να μετράνε και αναστήματα. Να βλέπουν και στην αντίσταση μια ευκαιρία, όχι μόνο στην υπακοή. Να μη φρικάρουν με τη μία.. Κάθε παιδί δίνει ευκαιρίες στην κοινωνία. Αρκεί η κοινωνία να μη σκοντάφτει  στις προκαταλήψεις της.