Απεργία: Άλλη μια μέρα που οι συνδικαλιστές βασανίζουν τους πιο αδύναμους

Σήμερα είναι ημέρα απεργίας. Κυρίως για τους δημοσίους υπαλλήλους αφού οι ιδιωτικοί πρέπει να δουλέψουν για τους μισθούς όλων. Και όπως σε κάθε μέρα απεργίας αυτοί που θα υποφέρουν είναι οι πιο αδύναμοι από τους πολίτες. Αυτοί που δεν έχουν τετράτροχο ή δίτροχο και των οποίων η μετακίνηση εξαρτάται απολύτως από τα Μέσα της Μαζικής της Μεταφοράς.

Τα Μέσα της Μαζικής της Μεταφοράς τα οποία με τη σειρά τους εξαρτώνται απολύτως από τα κέφια των συνδικαλιστών τους και κατ’ επέκταση των εργαζόμενων σε αυτά. Βλέπετε, όπως κάθε υπηρεσία του δημοσίου, τα ΜΜΜ υπάρχουν πρώτα και πάνω από όλα για να εξυπηρετούν τις εργασιακές και συνδικαλιστικές ανάγκες των εργαζόμενων σε αυτά. Οι υπηρεσίες στον πολίτη είναι μια παράπλευρη συνέπεια από την οποία συνδικαλιστές και ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζόμενων πολύ θα ήθελαν να απαλλαγούν. Τουλάχιστον αυτό προκύπτει από τη συμπεριφορά τους στο επιβατικό κοινό το οποίο κάθε τρεις και λίγο παρατούν στο δρόμο προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις κομματικές/ιδεολογικές ατζέντες τους.

Έτσι, πολλοί από τους πιο αδύναμους πολίτες σήμερα χάνουν το μεροκάματο ή θα το δώσουν στο ταξί γιατί δεν υπήρχε τρόπος να πάνε στη δουλειά τους. Όχι γιατί οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ απεργούν για ένα κατά γενική ομολογία δίκαιο αίτημα από το οποίο εξαρτάται και η ποιότητα των υπηρεσιών αλλά γιατί συμμετείχαν σε μια απεργία η οποία έχει προκαθορισμένη διάρκεια μιας ημέρας (άρα δεν γίνεται για την ικανοποίηση κάποιου αιτήματος αλλά γίνεται για να γίνει) και στόχο να δείξει την αντίθεση των εργατοπατέρων σε ένα νομοσχέδιο που προσπαθεί κάπως να συγχρονίσει την εργατική νομοθεσία της χώρας με την πραγματικότητα του 21ου αιώνα ενσωματώνοντας, μεταξύ άλλων, ευρωπαϊκές οδηγίες (των οποίων η ενσωμάτωση ευτυχώς είναι υποχρεωτική).

Αυτό που κυρίως ενοχλεί τους εργατοπατέρες είναι η έμπρακτη αναγνώριση του δικαιώματος στην εργασία και ο περιορισμός των όσων μπορούν να κάνουν σε βάρος όσων προτιμούν να εργάζονται από το να συμμετέχουν στα κομματικά/ιδεολογικά παιχνίδια τους. Δηλαδή ο περιορισμός των συνδικαλιστικών τσαμπουκάδων σε βάρος όσων δεν έχουν δυνατότητα ή όρεξη να θυσιάζουν μεροκάματα στον βωμό του «αγώνα» κάνοντας αδίκημα την παρεμπόδιση του εργαζόμενου που θέλει να εργαστεί από όσους προτιμούν να μην το κάνουν.

Φυσικά μιλούν και για άλλα «μεσαιωνικά» που το νομοσχέδιο φέρνει όπως είναι η προσπάθεια καταπολέμησης της μαύρης εργασίας μέσω της νομιμοποίησης της δεύτερης εργασίας ή τη δυνατότητα για εργασία τις Κυριακές, αλλά το πραγματικό τους πρόβλημα είναι το πλήγμα στο «αποφασίζομεν και διατάζομεν» στο οποίο κάποιοι είχαν συνηθίσει.

Κατά τη γνώμη μου κακώς αναστατώνονται. Και αυτός ο νόμος, όπως σχεδόν όλοι οι νόμοι που απαιτούν επιβολή, δεν πρόκειται να επιβληθεί και η δυνατότητά τους να επιτίθενται σε όσους αρνούνται να εκτελέσουν τις εντολές τους θα παραμείνει ως έχει. Κανείς τους δεν θα συλληφθεί και πολύ περισσότερο καταδικαστεί για τραμπουκισμούς σε βάρος εργαζομένων. Και απορώ πως αυτό δεν το ξέρουν και οι ίδιοι.

Ίσως όμως και να το ξέρουν και απλώς δεν θέλουν να αφήσουν μια ευκαιρία να μη δουλέψουν και να βασανίσουν τους πιο αδύναμους από τους συμπολίτες μας να πάει χαμένη. Και μπράβο τους.