Είδες ο Κασσελάκης;

Μπράβο στον κ. Κασσελάκη αλλά και σε αυτούς που τον επέλεξαν και τον υποστηρίζουν. Ήρθε άγνωστος από την Αμερική, τοποθετήθηκε σε μη εκλόγιμη θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας, εμφανίστηκε ξαφνικά και τεχνηέντως καθυστερημένα ως υποψήφιος για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, είπε κάτι μπερδεμένα για το βιογραφικό του, πήγε στη Μακρόνησο, έριξε κάτι βίαια για τους δημοσιογράφους και τους δικαστές (ιδιαίτερα αρεστά στο κοινό του κόμματος), τους αιφνιδίασε όλους. Και φυσικά βγήκε πρώτος με 45,5%. Για χάρη του 40.000 συμπολίτες μας γράφτηκαν για πρώτη φορά στο ΣΥΡΙΖΑ με σκοπό να τον ψηφίσουν και όνειρο να τον δουν κάποια μέρα, αλλά σύντομα, πρωθυπουργό. Για να πάρουν πίσω την Ελλάδα που θεωρούν ότι τους ανήκει. «Η Ελλάδα στους Έλληνες», όπως έλεγε και ο αείμνηστος. 

Η περίπτωση Κασσελάκη χαρακτηρίστηκε από κάποιους ως «Μεταπολιτική». Διαφωνώ! Μια χαρά πολιτική είναι αλλά πολιτική ΣΥΡΙΖΑ 2023. Ήρθε από τα ξένα, δεν ανήκει στην κομματική επετηρίδα, αλλά ανήκουν αυτοί που τον επέλεξαν, τον προμοτάρανε και κυρίως τον σκηνοθέτησαν ώστε να γίνει ανάρπαστος στα ΜΜΕ και μάλιστα σε μια εποχή που η Ελλάδα τρέχει και δεν φτάνει. Πολιτική ΣΥΡΙΖΑ είναι αλλά με άλλο, μοντέρνο περιτύλιγμα. Σχεδόν συναρπαστικό για ένα συγκεκριμένο κοινό. Αυτά τα λυπητερά που διαβάζω για το πώς κατάντησε το κόμμα του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη είναι νομίζω άστοχα. Παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι προ πολλού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και πολλά χρόνια είναι το κόμμα του Τσίπρα, των αυριανοπασόκων, των γαπικών, των ανεξάρτητων Ελλήνων και διάφορων άλλων επιτήδειων πλην όμως ικανών χωρίς πολιτική ιδεολογία και ταυτότητα. Κόμμα πολυσυλλεκτικό με πολλές διαφορετικές φωνές, αλλά με σαφή τοξικό χαρακτήρα, τραμπική διάθεση και καταγγελτική επιμονή για το παραμικρό που αφορά στη χώρα. Και γι' αυτό εξάλλου απαξιώθηκε σε μια εποχή που η πλειοψηφία των πολιτών είπε να αφήσει πίσω της την αγανάκτηση και να αναζητήσει την κανονικότητα και την ανάπτυξη. Κάποιοι το χαρακτηρίζουν «κόμμα απολιτικό». Ίσως γιατί χωνεύει ανθρώπους από διαφορετικές αφετηρίες. Ίσως γιατί δεν προτείνει αλλά καταγγέλλει. Αλλά και αυτό πολιτική είναι. Με κάτι τέτοια ο άλλος έγινε πλανητάρχης. Δεν είναι λίγο. 

Στα πλαίσια αυτά η αγωνία των αριστερών και ριζοσπαστών να κρατήσουν δήθεν το κόμμα υπό την κυριαρχία τους είναι εύλογη αλλά υποκριτική. Δηλαδή αν πλειοψηφήσει τελικά η κ. Αχτσιόγλου το κόμμα θα ξαναγίνει ριζοσπαστικό; Θα ασκεί αντικαπιταλιστική, αντινατοϊκή και αντιευρωπαϊκή πολιτική; Μήπως θα βγει καθαρά και ανοικτά υπέρ της πουτινικής Ρωσίας; Μήπως θα στραφεί ενάντια στην επιχειρηματικότητα και δη την ολιγαρχική; Διότι αυτά και άλλα ανάλογα νοούνται ακόμα ως αριστερός ριζοσπαστισμός. 

Απλώς η αγωνία των παλιών είναι να κρατήσουν το κόμμα υπό τον μηχανισμό τους. Και του νέου να φτιάξει τον δικό του κυρίαρχο μηχανισμό. Οι παλιοί γνωρίζονται και μπορούν να μοιράσουν τα πόστα ανάμεσά τους έστω και αν έχουν διαφορές, ενώ ο νέος είναι άγνωστος, άρα απρόβλεπτος και όπως και να το κάνουμε ανεπιθύμητος. Είναι ο ξένος. Που όμως μπορεί τελικά να τους πάρει και το κόμμα. Αλλά αυτοί θα μείνουν. Πού να πάνε; Δεν είναι καιρός ούτε για αριστερισμούς ούτε για ριζοσπαστισμούς και μάλιστα μουσαντένιους. Στο τέλος κάπως και κάπου θα τα βρουν.

 Αν ο νέος παράκλητος της αριστεράς έχει να πει και κάτι σοβαρό πέρα από φωτεινά χαμόγελα και ξεδοντιάσματα, τότε γιατί όχι; Τι είναι το σώμα των ψηφοφόρων; Δόκτορες πολιτικής;

Τώρα το αν μπορεί ο Κασσελάκης να αλλάξει τη ρότα της πολιτικής εμβέλειας του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ και να τον κάνει και πάλι πλειοψηφική δύναμη αυτό θα εξαρτηθεί από την πορεία της χώρας και το γενικότερο πολιτικό περιβάλλον. Αν αποτύχει η νέα κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη πού θα πάει ένας κόσμος της κεντροαριστεράς που σήμερα τον στηρίζει; Ο Νίκος Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ του δεν φαίνονται ικανοί να αποτελέσουν μια σοβαρή εναλλακτική. Αν ο νέος παράκλητος της αριστεράς έχει να πει και κάτι σοβαρό πέρα από φωτεινά χαμόγελα και ξεδοντιάσματα, τότε γιατί όχι; Τι είναι το σώμα των ψηφοφόρων; Δόκτορες πολιτικής; Κάποια στιγμή θα δοκιμάσουν και κάποιον άλλο, απ’ όπου κι αν προέρχεται αρκεί να τους γυαλίσει και να τον εμπιστευτούν. Στο παρελθόν έχουν επιλέξει και χειρότερους. Εξάλλου δεν χρειάζεται ένα κόμμα να έχει την αυτοδυναμία για να κυβερνήσει. Και σήμερα αλλά και στο άμεσο μέλλον υπάρχουν και θα υπάρχουν πολλά κομματίδια που μπορούν να δώσουν ένα χέρι, να βάλουν μια πλάτη, να συνεργαστούν. Η τοξική πολιτική είναι από μόνη της ένα ολόκληρο κεφάλαιο με το οποίο ο δυτικός κόσμος δεν έχει ξεμπερδέψει. Και συνδέει σχηματισμούς με φαινομενικά αντίπαλες ιδεολογίες.

Ειδικά σε καιρούς που η κλιματική αλλαγή αλλάζει τις συνήθειες και εντείνει τις ανασφάλειες διάφοροι οργίλοι πλην όμως φωτεινοί Μεσσίες μπορούν να πουλήσουν την πραμάτειά τους. Αρκεί να παίζουν σωστά τη διαφορετικότητα και να τους ευνοήσει η συγκυρία. Α! και να αυτοκτονήσουν οι λογικοί. Αλλά αυτό δεν είναι και αδύνατο.