Πώς είναι να πλημμυρίζει το σπίτι σου και να το βλέπεις από μακριά

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου, στο 3ο χλμ. ΠΕΟ Λάρισας - Βόλου, μαθαίνω από παλιούς συναδέλφους ότι πλημμύρισε το νηπιαγωγείο-παιδικός σταθμός που εργαζόμουν πριν από 2 χρόνια. «Χωρίς ακόμη να γνωρίζουμε το μέγεθος των φθορών δεν είμαστε σε θέση να ενημερώσουμε για το πότε θα μπορέσουμε να φιλοξενήσουμε ξανά τους μικρούς μας φίλους» γράφει το post που δημοσίευσε η σελίδα του σχολείου. Το πράσινο και το λιλά των τοίχων, ο «πύργος» μας όπως τον αποκαλούσαμε, τώρα γέμισε νερό και λάσπες. Μέσα σε λίγες ώρες μετατράπηκε σε λίμνη. Την ίδια μέρα ο Δήμος Λαρισαίων προτρέπει μέσω social media όσους βρίσκονται  στην πλημμυρική ζώνη του Πηνειού, στην περιοχή της Αγίας Μαρίνας, να απομακρυνθούν για προληπτικούς λόγους. Αρκετά κοντά στην Αγία Μαρίνα βρίσκεται η Νέα Σμύρνη όπου ζει η οικογένειά μου. Η Νέα Σμύρνη δεν είναι σίγουρα χωριό, όπως άκουσα πολλούς να την αποκαλούν αυτές τις μέρες, αλλά συνοικία της Λάρισας. Η γειτονιά είναι πολυπολιτισμική, οι πρώτοι κάτοικοί της ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Εγκαταστάθηκαν στη συνοικία μετά το 1917 όπου αρχικά ζούσαν σε παράγκες. Οι περισσότεροι πιθανόν να θυμούνται την περιοχή από την περίοδο που μπήκε σε καραντίνα μεγάλο τμήμα του οικισμού των Ρομά που ζουν εκεί.

Στο διαδίκτυο και στα social media αρχίζουν και κυκλοφορούν οι πρώτες φωτογραφίες κατοίκων σε κανό, βάρκες, ακόμη και σε sup. Σταδιακά ξεκινάω να παρακαλάω τους γονείς και τον αδερφό μου να φύγουν από το σπίτι προληπτικά και να μείνουν σε συγγενείς σε μια πιο ασφαλή περιοχή. Δεν υπήρχε άμεσος κίνδυνος τότε και κανένας από τους γείτονές μας δεν είχε φύγει. Όντας βέβαια η ίδια στην Αθήνα, η ανησυχία μου φούντωνε αλλά μπορούσα να αντιληφθώ ότι το να τους πείσω να εγκαταλείψουν το σπίτι δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Προσπαθούσαν μάταια να με καθησυχάσουν. «Όταν πρέπει να φύγουμε θα το κάνουμε» μου έλεγαν, αλλά φαινόταν ότι δεν ήταν έτοιμοι.

Μαρτυρίες κατοίκων για τις πλημμύρες στη Λάρισα

Παρασκευή πρωί μου έρχεται μήνυμα στο Instagram από την Ξανθή Σακογιάννη, συμμαθήτρια και φίλη, κάτοικο επίσης Νέας Σμύρνης. «Μαριάννα, τέρμα Σωκράτους μας έχουν αφήσει στο έλεος του Θεού. Δεν λέει κανείς τίποτα» και μου στέλνει βίντεο από το πλημμυρισμένο σπίτι της, με το νερό να ξεπερνά τα γόνατά της. «Ξυπνάω το απόγευμα της Πέμπτης και βλέπω ότι εκκενώνουν την Αγία Μαρίνα. Μιλάω με γειτόνισσες κι εκείνες δεν ξέρουν τίποτα. Είμαστε σε επιφυλακή, αρχίζουν όλοι να παίρνουν τα αμάξια τους και να φεύγουν και αναρωτιέμαι τώρα τι γίνεται; Ένα φρεάτιο πιο μακριά από το σπίτι μας βγάζει νερά. Έρχονται άνθρωποι από τη ΔΕΥΑΛ και το αδειάζουν. Μας λένε ξαφνικά ότι έχει γεμίσει και το άλλο φρεάτιο και δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω. Στη συνέχεια, καλούμε την πυροσβεστική, έρχεται και μας λέει πως το νερό βρίσκεται πολύ χαμηλά και αν δεν φτάσει τους 20 πόντους, δεν μπορούν να επέμβουν. Έφυγαν οι πυροσβέστες ενώ τους ρωτούσαμε “θα μας αφήσετε να πνιγούμε;”.

»Είχαν ανοίξει τώρα και τα 3 υπόλοιπα φρεάτια. Έριχνα ό,τι ρούχα μπορούσα στους σάκους και ταυτόχρονα με τους γονείς μου βάζαμε τούβλα και κουβέρτες στις πόρτες για να σώσουμε το σπίτι. Η μάνα μου να ουρλιάζει και ο μπαμπάς μου να κλαίει με λυγμούς. Μας είχαν περικυκλώσει τα νερά. Έπαιρνα απεγνωσμένα την πυροσβεστική – μια μου το έκλειναν, μια δεν απαντούσαν. Όταν πια το σήκωσαν τους παρακαλούσα να κάνουν κάτι για εμάς και εκείνοι μου απάντησαν “Εντάξει, κυρία μου, δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα”. Τους ρώτησα τι εννοούσαν... Μου ζήτησαν συγγνώμη. Συνέχισα να τους καλώ σε βοήθεια, δυστυχώς δεν ήρθε κανείς. Σώσαμε ό,τι προλάβαμε. Παλεύαμε. Η μαμά μου δεν ήθελε να φύγει. Θα καθόταν να πνιγεί. Κρατούσε μια καρέκλα και κάποιες κορνίζες. “Αυτές είναι οι αναμνήσεις μας” έλεγε. Από την πυροσβεστική μάς είπαν αργότερα ότι θα ερχόντουσαν, αλλά και πάλι δεν ήρθε κανένας. Δεν ήρθε κανείς γιατί μένουμε στη Νέα Σμύρνη και γι' αυτή τη συνοικία δεν νοιαζότανε ποτέ κανείς. Μόνο οι εθελοντές νοιάστηκαν και οι γείτονες της περιοχής που βοηθούσαν όπως μπορούσαν», μου εξομολογείται για τις τραγικές στιγμές που βίωσαν. Η Ξανθή φιλοξενήθηκε σε γνωστούς με την οικογένειά της. Προχθές μου είπε πως πήγαν να δουν το σπίτι από μακριά. Φαινόταν οι καρέκλες που επέπλεαν. «Απλώς θέλω να μας βοηθήσουν, δεν έχει έρθει κανείς μέχρι σήμερα. Δεν θέλω να βλέπω άλλο τη μητέρα μου έτσι».

Λίγες ώρες μετά, το νερό έχει αρχίσει να πλησίαζει και το δικό μου σπίτι. Είχε έρθει η ώρα να εγκαταλείψουν και οι δικοί μου την περιοχή, αφού πρώτα είχαν φύγει νωρίς το πρωί οι παππούδες μου. Στην περίπτωσή μας οι γηραιότεροι ήταν αυτοί που πρώτοι ένιωσαν την ανάγκη να εγκαταλείψουν το σπίτι. Σκεφτόμουν ότι δεν ήθελα να δω τον 90χρονο παππού μου –που έχει περάσει τόσα πολλά– μέσα σε μια βάρκα, από τη μια στιγμή στην άλλη, να φεύγει για να σωθεί. Δεν θα τους το συγχωρούσα αν πάθαινε κάτι. Ήλπιζα να μην ξεφύγει παραπάνω η κατάσταση, να περιοριστεί το φαινόμενο, να ελένξουν τη στάθμη του νερού που ανέβαινε επικίνδυνα. Ενημερώθηκα ότι και το σπίτι στο χωριό μου είχε υποστεί ζημιές, ενώ θολή παρέμενε η εικόνα για το τι είχε συμβεί και με τα χωράφια.

Η παιδική μου κολλητή, η Μαρία, παρέμεινε στη γειτονιά. Τα νερά δεν είχαν φτάσει ακόμα στο δικό της σπίτι και φοβόταν, όπως όλοι, για πλιάτσικο. Μετά από λίγες ώρες, κόβεται και το ρεύμα. Από Instagram stories φίλων που είχαν πάει να βοηθήσουν σε σπίτια της περιοχής, έβλεπα την αγωνία των ανθρώπων, βουτηγμένων στα νερά, να προσπαθούν να προλάβουν τα χειρότερα και φοβόμουν. Όλοι φοβόντουσαν.

Κακοκαιρία Daniel Λάρισα: Εθελοντές στα λασπόνερα 

Το Σάββατο η Ξανθή μίλησε σε ενημερωτική εκπομπή του MEGA καταγγέλοντας ότι δεν έχουν αναδειχθεί καθόλου τα προβλήματα της Νέας Σμύρνης. Προσπαθούσαμε όλοι μέσω των social να κινητοποιήσουμε κόσμο, μιλώντας σε τοπικά μέσα, influencers και ομάδες, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε εμφανιστεί κανείς στον οικισμό. Το feed μας είχε γεμίσει με stories ατόμων που χρειαζόταν νερό, φαγητό, βοήθεια για να κουβαλήσουν σακιά με άμμο σε τάφρους προκειμένου να μην επιτρέψουν στα νερά να μπουν ορμητικά στο εσωτερικό των σπιτιών. Σε τέτοιες τραγικές καταστάσεις που βιώνουμε ως κοινωνία, τα βλέπεις όλα... από τη μία εθελοντές που βοηθούν με κάθε μέσο τον κόσμο που το έχει ανάγκη, και από την άλλη αυτούς που εκμεταλλεύονται με κάθε τρόπο την κατάσταση και φτάνουν στο σημείο να πουλάνε εξάδες νερό πάνω από 12 ευρώ. 

Τα σπίτια γεμίζουν με συγγενείς, φίλους, γείτονες, αγνώστους! Η προθυμία φιλοξενίας των ανθρώπων που έχουν πληγεί από τις πλημμύρες τεράστια. Στο κλειστό γυμναστήριο της Νεάπολης βρίσκονται από το βράδυ της Τετάρτης οι πλημμυροπαθείς από τα χωριά Σωτήριο και Αρμένιο του Δήμου Κιλελέρ, ενώ έρχεται καθημερινά και άλλος κόσμος από Άγιο Θωμά, Γιάννουλη κ.λπ. Στο 1ο Γυμνάσιο-Λύκειο φιλοξενούνται επίσης κάτοικοι από τον Ιπποκράτη.

Τα 7 άτομα, πυροσβέστες και πολίτες, που έπεσαν στα ορμητικά νερά στις 10 Σεπτέμβρη από δύο σωστικές λέμβους την ώρα της επιχείρησης διάσωσης στις εργατικές κατοικίες Γιάννουλης, εντοπίστηκαν και σώθηκαν. Τα δυο αδέρφια από τη Γιάννουλη πάλι, ο Μαρσέλο και ο Νίκος, κατάφεραν να απεγκλωβίσουν πάνω από 200 ανθρώπους με τη σωστική λέμβο τους. Φίλοι διαθέτουν τα τζιπ και τις βάρκες τους για να απεγκλωβιστεί κόσμος. Ευτυχώς που υπάρχουν εθελοντικές ομάδες όπως το Κοινωνικό παντοπωλείο Λάρισας, το Humanity και o Άλλος άνθρωπος που κάνει τη Δαβάκη να πλημμυρίζει αυτή τη φορά από κόσμο που βοηθά. Ο καθένας δίνει παραπάνω από όσα μπορεί, το βλέπεις. Μέχρι και το πιο απλό θα βρεθεί. Μέχρι και λαστιχάκια για τα κοτσιδάκια της 4χρονης Ειρήνης βρέθηκαν στο κέντρο υποδοχής πλημμυροπαθών και το φαφούτικο χαμόγελό της εμφανίστηκε και πάλι, όπως διαβάζω σε ένα post. Σιγά σιγά ανεβαίνουν διαδικτυακές αγγελίες για κόσμο που ψάχνει νέο σπίτι για ενοικίαση ή νέα δουλειά. Ένα ανώνυμο μέλος γράφει σε ομαδική στα social «Πλημμυρισμένο σπίτι, πλημμυρισμένη επιχείρηση συζύγου, και μόλις ο εργοδότης μου με απέλυσε. Τι μπορώ να κάνω με τη δουλειά μου;» ζητώντας βοήθεια.

Η ξαδέλφη μου, η Τερέζα, κατάφερε μετά από μέρες να πάρει τη γιαγιά της από τον Παλαμά, που αρνούνταν στην αρχή να αφήσει το σπίτι της. Έχει ακόμη στη μύτη της εκείνη τη μυρωδιά. Δεν θα την ξεχάσει ποτέ στη ζωή της. «Μπορούσες να τα μυρίσεις όλα. Μούχλα, νεκρά ζώα και χώμα. Δεν περιγράφεται».

Κακοκαιρία Daniel: Τι μας είπε ο συντονιστής διασωστών του ΕΚΑΒ Θεσσαλίας Γιάννης Γούλας 

Οι άνθρωποι της ΕΜΑΚ, οι εθελοντές διασώστες του ΕΚΑΒ, όλοι προσπαθούν με κάθε μέσο στη Λάρισα και στις γύρω περιοχές. Ο Γιάννης Γούλας, Συντονιστής διασωστών ΕΚΑΒ Θεσσαλίας μου λέει στην τηλεφωνική μας επικοινωνία «Ως ΕΚΑΒ δεν υπήρξε άνθρωπος που να μας χρειάστηκε και να μην πήγαμε ή να μη σηκώναμε το τηλέφωνο. Στη Γιάννουλη βοήθησαν ασθενοφόρα και συνάδελφοι από Λαμία, Θεσσαλονίκη, Κατερίνη. Βρισκόμασταν σε κάθε περιοχή, στη Γιάννουλη, στον Άγιο Θωμά, στη Νέα Σμύρνη κ.ά. Αυτές τις μέρες στη Λάρισα έγιναν από εμάς περίπου 150 διασώσεις, 200 στην Καρδίτσα και οι υπόλοιπες στους άλλους νομούς. Κληθήκαμε αρχικά να διαχειριστούμε την πανδημία, μετά τον σεισμό στην περιοχή του Τυρνάβου, τον Ιανό, τα Τέμπη, όλα αυτά την τελευταία 3ετία. Κάθε περίπτωση έχει τη δυσκολία της. Αυτή τη φορά η δυσκολία ήταν ότι τα μέτωπα ήταν ανοιχτά σε όλη την Θεσσαλία. Ξεκινήσαμε από Βόλο, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Λάρισα, συνεχόμενα και σε κάποιες περιπτώσεις ταυτόχρονα.

»Οι διασώσεις, κυρίως αυτές τις μέρες, γινόταν σε ανθρώπους ηλικιωμένους που δεν θέλανε να αφήσουν τα σπίτια τους. Μας έλεγαν καλύτερα να “φύγουμε” μέσα στα σπίτια μας γιατί αυτά είναι όλη μας η ζωή. Ήταν όλο αυτό τόσο συγκινητικό που σε ράγιζε. Έβλεπες να κλαίνε, υπήρχε απόγνωση. Τώρα έχουν φύγει όλοι οι κάτοικοι της Γιάννουλης, εκτός από κάποιους που μένουν οικειοθελώς αλλά δεν κινδυνεύουν. Προσπάθησαν οι άντρες της πυροσβεστικής και του στρατού να τους πείσουν, αλλά μάταια. Αυτό που γίνεται αυτές τις μέρες είναι κυρίως η μεταφορά ανθρώπων από τη μια μεριά της πόλης στην άλλη. Όσοι έχουν ανάγκη ανεβαίνουν σε έναν μεγάλο φορτωτή και τους περνάμε απέναντι με τον συγκεκριμένο τρόπο εξαιτίας της ορμής των νερών. Υπήρξαν και άνθρωποί μας που το σπίτι τους πλημμύρισέ. Αυτοί δεν μπορούσαν να επιστρέψουν εκεί και παραμένανε στην υπηρεσία. Βοηθούσαν άλλους ανθρώπους που έχαναν τα σπίτια τους». Ακούγοντας αυτά, αποφασίσω να επικοινωνήσω με έναν φίλο και παλιό συνάδελφο, τον Δημήτρη, γνωρίζοντας ότι το σπίτι του είναι στη Γιάννουλη. Αρνούμουν μάλλον να του τηλεφωνήσω νωρίτερα. Είναι και εθελοντής διασώστης, σκεφτόμουν, και θα τρέχει τώρα. Ο Δημήτρης είχε επίσης χάσει το σπίτι του, όπως και τόσος άλλος κόσμος, και με άφησε αμήχανη μην ξέροντας πώς να τον παρηγορήσω.

Εθελοντικές δράσεις για τα ζώα από πλημμυροπαθείς περιοχές στη Λάρισα

«Μήπως αναγνωρίζετε κάποιο από αυτά;» είναι η βασική ερώτηση των εθελοντών διασωστών ζώων από πλημμυροπαθείς περιοχές. Άλλα είναι φοβισμένα και ταλαιπωρημένα, κάποια τρυπώνουν σε σπίτια για βοήθεια και μερικά έχουν ήδη πνιγεί. Οι εικόνες πολλές.

Στη Λάρισα αυτή τη στιγμή υπάρχουν ενεργά 4 φιλοζωικά σωματεία που συνεχίζουν τη δράση τους καθημερινά. Η Ειδική Γραμματεία για την προστασία των ζώων συντροφιάς καλεί τους πολίτες που μπορούν να βοηθήσουν, να διασώσουν ζώα και να τα μεταφέρουν στον σταθμό πρώτων βοηθειών που έχει στηθεί στο δημοτικό καταφύγιο αδέσποτων ζώων Λαρισαίων. Στον χώρο εκείνο το Φιλοζωικό Σωματείο Λάρισας ΑΝΙ.Μ.Α.L μαζί με το σωματείο Αδέσποτοι εθελοντές Λάρισας προγραμματίζουν δράσεις που περιλαμβάνουν τη σίτιση όσων των δυνατών περισσότερων ζώων με προτεραιότητα τις πλημμυροπαθείς περιοχές. «Tο υγειονομικό ζήτημα που θα προκύψει τις επόμενες μέρες είναι πολύ μεγάλο, οπότε προσπαθούμε να κάνουμε δράσεις ώστε τα αδέσποτα ζώα που θα παραμείνουν στην πόλη να μην τρέφονται από νεκρά ζώα. Τα απορριμματοφόρα δεν έχουν πρόσβαση στο ΧΥΤΑ αφού είναι κλειστή η ΠΑΘΕ και δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε θα επαναλειτουργήσει. Επίσης, τα σκουπίδια δεν προέρχονται αποκλειστικά από τον Δήμο Λαρισαίων, συνεπώς όταν αρχίσουν να υπερχειλίζουν, τα αδέσποτα ζώα θα αρχίσουν να τρέφονται από αυτά. Η δημόσια υγεία για εμάς είναι πολλή σημαντική, όπως και η ευζωία των ζώων. Μαζεύουμε αυτές τις μέρες αρκετές ποσότητες τροφών, αλλά και παρασιτικά χάπια του εντέρου προκειμένου να ελένξουμε και να περιορισουμε προβλήματα που θα προκύψουν το επόμενο διάστημα. Οι φιλόζωοι δεν νοιάζονται μόνο για τα ζώα, δίνουν μεγάλο βάρος και στη δημόσια υγεία με σκοπό να μην στοχοποιηθούν τα ζώα. Θέλουμε να τους ευχαριστήσουμε όλους για τη βοήθεια που μας προσφέρουν» τονίζει η Ανδριάνα Τσάγκα, μέλος του φιλοζωικού σωματείου ΑΝΙ.Μ.Α.L. Επιπρόσθετα, ο Αθανάσιος Μακρής, υπεύθυνος της σελίδας στο Instagram Αδέσποτα ζώα Λάρισας, με ενημερώνει ότι στο κυνοκομείο μέχρι τη Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου το απόγευμα φιλοξενούνταν περίπου 107 σκυλάκια και γατάκια.

Η 17χρονη Κατερίνα Χατζόγλου δεν ξεκίνησε το σχολείο στις 11 Σεπτεμβρίου 

Η συντονιστική επιτροπή μαθητών Αθήνας έστειλε επιστολή στους μαθητές της Θεσσαλίας ανήμερα 11ης Σεπτεμβρίου, όταν δηλαδή τα υπόλοιπα σχολεία της χώρας άνοιγαν τις πόρτες τους να υποδεχτούν τους μαθητές. Στη Θεσσαλία ωστόσο, η 17χρονη Κατερίνα Χατζόγλου, μαθήτρια Γ΄ Λυκείου του Μουσικού Σχολείου θα ξεκινήσει μετά από μια εβδομάδα. «Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ξεκινάμε το σχολείο, μπαίνουμε σε ένα πρόγραμμα. Φέτος δεν το ένιωσα αυτό, αισθάνθηκα ότι μας περιορίζει η κατάσταση και ήμουν σίγουρη ότι δεν θα ξεκινήσουμε. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε με όσα συμβαίνουν; Η κατάσταση είναι τραγική, πολλοί συμμαθητές μου χάνουν το σπίτι τους, τα μαθήματα τους στα φροντιστήρια, αλλά το κυριότερο... έχει πέσει η ψυχολογία τους. Η ψυχολογία όσων δίνουν πανελλήνιες πρέπει να είναι ψηλά, εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το να ξεκινάς τη Γ' Λυκείου ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, δεν σου δημιουργεί διάθεση να ασχοληθείς με το σχολείο. Σε καταρρακώνει αυτή η κατάσταση ή απλώς δεν μπορείς να διαβάσεις γιατί βρίσκεσαι ανάμεσα στους πλημμυροπαθείς και πονάς. Το να βλέπεις ότι οι γονείς των φίλων σου δεν θα έχουν αύριο δουλειά σε πληγώνει. Δεν αισθάνομαι τυχερή επειδή δεν πλημμύρισε το σπίτι μου. Έχουμε γνωστούς που πλημμύρισαν και μένουν ένα μόνο τετράγωνο πιο κάτω από εμάς. Καταστράφηκαν σχεδόν τα πάντα και πονάω για αυτούς. Είδα τις αιμοδοσίες στην Κεντρική πλατεία, σκέφτηκα αμέσως ότι θα ήθελα να γίνω αιμοδότρια, να φανώ κάπως χρήσιμη. Δυστυχώς, λόγω ηλικίας, δεν μπορώ ακόμη, θα κάνω όμως υπομονή. Το πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι η στήριξη του κόσμου, η συγκέντρωση τροφίμων, ρούχων, η εύρεση σπιτιών για φιλοξενία» μου λέει η Κατερίνα. Τα παιδιά μοιράζονται την αγωνία και την αγανάκτησή τους.

Κακοκαιρία Daniel Λάρισα: Η επόμενη μέρα

Η είδηση στις 11 Σεπτέμβρη πως το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Κουτσόχερο Λάρισας, το οποίο στεγάζεται στο στρατόπεδο Ευθυμοπούλου, εκκενώνεται για να υποδεχθεί πλημμυροπαθείς, απλώς με θλίβει βαθιά όσο με θλίβει και το βίντεο που κυκλοφόρησε με άτομα της αστυνομίας Λάρισας να λένε ότι «θα μπούμε μες στον κόσμο! Θα σπάσουν αυτοί, και τίποτα να μην πέσει, ξύλο θα πέσει» κατά την άφιξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην πόλη. Οι ομαδικές στα social μάλλον έχουν δώσει περισσότερες λύσεις στα προβλήματα όλων τη δεδομένη στιγμή μέσω της πραγματικής αλληλεγγύης και της αλληλοϋποστήριξης. Φυσικά πάντα υπάρχει και η παραπληροφόρηση στο διαδίκτιο π.χ. για το κατά πόσο είναι πόσιμο το νερό της πόλης. Το θέμα βέβαια είναι άλλο... πότε θα ξετυλιχτεί το κουβάρι των ευθυνών των δημόσιων αρχών; Tι θα γινόταν αν αυτό συνέβαινε στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη; Μιλάμε για την οικογένεια, το σπίτι, τη γειτονιά, τους φίλους, τους συντρόφους, το σχολείο, τις περιουσίες μας.

Θα κλείσω με τη Στέλλα που πρόσφερε στη μνήμη των γονιών της ένα διαμέρισμα για να στεγαστεί ζευγάρι με 7 παιδιά. Μια είδηση που δημοσίευσε ο Γιώργος Τράντας, διαδικτυακός φίλος στο Facebook, αλλά και την πρόταση του στις αρχές «Γιατί δεν γίνονται κατ’ εξαίρεση αεροπορικά δρομολόγια στο στρατιωτικό αεροδρόμιο Λάρισας από Αθήνα, Γιάννενα και Θεσσαλονίκη; Είναι δυνατόν να μην μπορούν να επισκεφτούν τη Λάρισα και να δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα;» (12/9 άνοιξε ο αυτοκινητόδρομος ΠΑΘΕ στο ρεύμα προς Αθήνα).