6 κινήματα που πρέπει να ακολουθήσουν το Κίνημα της πετσέτας

Το αποκαλούμενο «Κίνημα της πετσέτας» (υποθέτω τα βαφτίσια έγιναν από δημοσιογράφους καθώς δεν φαντάζομαι κάποιος άνθρωπος που προσπαθεί για κάτι τόσο σοβαρό όσο η επιβολή της νομιμότητας να θέλει να ανήκει σε κάτι που ονομάζεται έτσι) είναι η πιο σοβαρή αυθόρμητη κοινωνική δράση που έχω δει ποτέ. Και είναι σοβαρή γιατί είναι η μόνη αυθόρμητη κοινωνική δράση η οποία αγγίζει τον πυρήνα των προβλημάτων της χώρας (αυτόν τον συνδυασμό αυθαιρεσίας, ασυδοσίας και παραβατικότητας) και δεν απαιτεί τίποτα λιγότερο από αυτό που μας λείπει περισσότερο: επιβολή του νόμου.

Ειλικρινά, πολύ θα ήθελα αυτό το «κίνημα της πετσέτας» να το ακολουθήσουν και άλλα «κινήματα» τα οποία όπως και να ονομάζονται στην πραγματικότητα θα είναι απαιτήσεις για επιβολή των νόμων. Δηλαδή εκείνων των κανόνων που χωρίς αυτούς είναι αδύνατο να παιχτεί σωστά το μεγάλο παιχνίδι που ονομάζουμε «κοινωνία». Πολύ θα ήθελα να δω:

Το κίνημα των πεζοδρομίων
Οι κλέφτες με τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους κλέφτες με τα τραπεζοκαθίσματα και τους τροχούς. Όπως οι πρώτοι κλέβουν παραλιακό δημόσιο χώρο, έτσι και οι δεύτεροι κλέβουν αστικό δημόσιο χώρο. Και τώρα που το σκέφτομαι, οι κλέφτες με τα τραπεζοκαθίσματα και τα οχήματα είναι ακόμα χειρότεροι αφού αλλάζουν τελείως τη χρήση του χώρου που κλέβουν. Όποιος θέλει να βγάλει περισσότερα λεφτά να μην το κάνει κλέβοντας και όποιος δεν έχει που να βάλει το τετράτροχο και το δίτροχο ας μην έχει τετράτροχο ή δίτροχο με τον ίδιο τρόπο που κάποιος που δεν έχει χώρο για home cinema στο σαλόνι του δεν αγοράζει home cinema.

Το κίνημα των ανοιχτών δρόμων
Οι δρόμοι κατασκευάζονται για να εξυπηρετήσουν την μετακίνηση των πολιτών. Δυστυχώς φαίνεται πως προτεραιότητα στη χρήση τους έχουν κόμματα, συνδικαλιστές και μικροομάδες «αγωνιστών» οι οποίες καθημερινά τους κλείνουν προκειμένου να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους περπατώντας σε ομάδες και συλλαβίζοντας ομαδικά, υπαγορευμένα συνθήματα. Εδώ τυπικά δεν έχουμε κλοπή (αφού η κατάληψη του δρόμου και η αφαίρεση του δικαιώματος της μετακίνησης γίνεται με την άδεια της πολιτείας) αλλά ουσιαστικά γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται. 

Το κίνημα των καθαρών τοίχων
Ένα κίνημα εναντίον των προεφηβικής αντίληψης των συμπολιτών οι οποίοι με αυταρχισμό αποφασίζουν και διατάζουν κάθε επιφάνεια της πόλης να γίνει καμβάς για τις μουτζούρες τους και μετά εκτελούν τη διαταγή λερώνοντας κάθε τοίχο που έχει την ατυχία να πέσει στον δρόμο τους. Η καταστολή της παρακμιακής δράσης των βανδάλων που «έτσι εκφράζονται» όπως τους έχουν πείσει οι ανασφαλείς δημοσιολογούντες κόλακες τους (στους οποίους αξίζει κάποιος νέος μαθητής ωδείου να παίζει το βιολί του κάτω από το σπίτι τους 24 ώρες το 24ωρο κι όταν του κάνουν παρατήρηση να απαντήσει «εγώ έτσι εκφράζομαι» ) και η απαλλαγή από τον αυταρχισμό τους πρέπει να γίνει απαίτηση όλων όσων νοιάζονται για τις δύο μαγικές λεξούλες: «ποιότητα ζωής»

Το κίνημα των αυτιών
Ποιότητα ζωής η οποία ποτέ δεν θα επιτευχθεί όσο αλωνίζουν ανενόχλητοι οι κομπλεξικοί συμπολίτες που πασχίζουν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους με τον θόρυβο των εξατμίσεων στα δίτροχα και τετράτροχα υποκατάστατα του ανδρισμού τους. Το ίδιο ισχύει και για τα κέντρα διασκέδασης που λειτουργούν ως κέντρα βασανιστηρίων για όσους δεν θέλουν να διασκεδάσουν και έχουν την ατυχία να κατοικούν γύρω τους. Και φυσικά για τις εκκλησίες που, ακόμα κι αν βρίσκονται σε πυκνοκατοικημένη περιοχή, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα βαράνε τις καμπάνες για να θυμίσουν πόσο αλληλένδετη είναι η πίστη με το μαρτύριο.

Το κίνημα των ανοιχτών σχολείων/πανεπιστημίων κ.λπ.
Όπως ο νταβατζής επιχειρηματίας αντιλαμβάνεται τον δημόσιο χώρο (παραλία, πεζοδρόμιο) ως δικό του που τον κάνει ό,τι θέλει, έτσι και ο νταβατζής «αγωνιστής» αντιλαμβάνεται τους χώρους της δημόσιας εκπαίδευσης ως δικούς του που τους κλείνει όποτε του κάνει κέφι. Πρόκειται για τον αυταρχισμό σε όλο του το μεγαλείο συν το μπόνους της ειρωνείας ότι συνήθως οι συγκεκριμένοι νταβατζήδες ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται εναντίον του αυταρχισμού.

Το κίνημα του ΚΟΚ
Το πιο σημαντικό από όλα τα «κινήματα», αφού η αδιαφορία για την επιβολή των νόμων που καθορίζουν τη συμπεριφορά στον δρόμο δεν στοιχίζει μόνο χώρο, καθαριότητα και ηρεμία αλλά ζωή και σωματική ακεραιότητα. Εδώ η επιβολή του νόμου δεν οδηγεί μόνο σε ποιότητα ζωής αλλά κυριολεκτικά σώζει ζωές. 

Προφανώς χωρίς κυβερνητική βούληση (και όχι απλή παρακολούθηση της επικαιρότητας που βοηθάει στην εικόνα αλλά καθόλου στην ουσία γεγονός που αργά ή γρήγορα θα βλάψει ανεπανόρθωτα και την εικόνα) καμία προσπάθεια και κανένα «κίνημα» που απαιτεί την επιβολή του νόμου δεν θα καταφέρει πολλά. Αλλά προς το παρόν θα επιλέξω να κάνω τον αισιόδοξο και να σκεφτώ ότι υπάρχει η ελπίδα στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, που κατοικείται από τον πιο έξυπνο και βασανισμένο λαό του κόσμου, η (αυταρχική, αντικοινωνική, εγκληματική) παραβατικότητα να γίνει η εξαίρεση και να μην παραμείνει ο κανόνας. Και μπράβο μου.