Ψάχνοντας με την Anima και τη Save Your Hood άγρια ζώα στα καμένα

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΖΩΩΝ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΚΑΜΕΝΕΣ ΕΚΤΑΣΕΙΣ

Το κάλεσμα έκαναν δύο οργανώσεις, η Save Your Hood και η Anima - Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής. Το ραντεβού ήταν την Πέμπτη 20 Ιουλίου στις 5.30 στον Ιππικό Όμιλο Αναβύσσου. Οι εθελοντές είχαμε προστεθεί σε ένα ομαδικό τσατ στο μέσεντζερ αφού συμπληρώσαμε τη φόρμα με τα στοιχεία μας. Όποιος δεν είχε μεταφορικό μέσα κανονίστηκε να έρθει στο σημείο με κάποιον άλλο. Είχαμε πληροφορηθεί τα απαραίτητα και είχαμε ενημερωθεί για το τι θα χρειαζόμασταν: φαρδύ παντελόνι, ορειβατικά μποτάκια, γάντια, καπέλα, γυαλιά, αντηλιακό, μάσκες, 3 λίτρα νερό ο καθένας. Προαιρετικά: χαρτόκουτες, ζωοτροφή, κουτιά μεταφοράς ζώων, crates. Όταν φτάνουμε δίνουμε τα ονόματά μας και μετά από κάποια ώρα συγκεντρωνόμαστε σε ένα σημείο για να ακούσουμε τις οδηγίες από τους υπεύθυνους των δύο οργανώσεων.

Όσα ζωντανά υπάρχουν αυτή τη στιγμή στα καμένα έχουν οριακά επιβιώσει. Κάποια μπορεί να είναι τραυματισμένα, κι αν δεν είναι δεν θα επιβιώσουν για πολύ ακόμα, δεν υπάρχει τροφή, νερό, οι θερμοκρασίες είναι υψηλές. Θα πρέπει να σκεφτείτε σαν ένα ζώο που βρέθηκε στη λαίλαπα της φωτιάς, αναζητήστε τα σε γούβες και κοιλώματα, κάτω από πέτρες, κάπου που μπορεί να αναζήτησαν καταφύγιο. Θα χωριστούμε σε τρεις ομάδες και όταν φτάσουμε θα φύγετε ανά δυάδες ακτινωτά. Αν βρείτε τραυματισμένο ζώο καλέστε τον συντονιστή της ομάδας σας. Αν βρείτε φίδι θα πάρετε ένα από αυτά τα τρία τηλέφωνα. Πριν ξεκινήσουμε ενυδατωθείτε, μην πιάνετε μεταλλικά αντικείμενα, να προσέχετε πού πατάτε, οι θερμοκρασίες είναι συν κάποιους βαθμούς, υπάρχουν ακόμα σημεία που καίνε. Οι επικεφαλής από την ομάδα διάσωσης θα ανέβουν με το τζιπ και θα έχουν μαζί τους ό,τι χρειάζεται για άμεση περίθαλψη, θα επικοινωνούμε μέσω του κοινού μέσεντζερ και με τηλέφωνα για ό,τι χρειαστείτε.

Μαζί μας ήταν και οι εθελοντές της Safer Life Greece* για την υγειονομική κάλυψη όσων συμμετείχαμε στη δράση και την ενδεχόμενη ανάγκη παροχής πρώτων βοηθειών.

Περνάμε τη λεωφόρο Αναβύσσου και αρχίζουμε να μπαίνουμε στις καμένες εκτάσεις ανηφορίζοντας στην πλαγιά του βουνού. Η δουλειά μας είναι να εντοπίσουμε οτιδήποτε έχει επιζήσει, όσο αποκραδιωτικό κι αν είναι το περιβάλλον ο σκοπός σε βοηθάει να συγκεντρωθείς . Ήδη στα πρώτα βήματα, ο Βασίλης, ένας εκ των συντονιστών, βρίσκει ένα χελωνάκι στην κοιλότητα ενός βράχου, τι χαρά! Αυτονομούμαστε με το ζευγάρι μου, σκανάρουμε δεξιά αριστερά, σηκώνουμε πέτρες, ψάχνουμε σε κοιλότητες, μέσα σε καμένους θάμνους, κάτω από ξύλα και αντικείμενα. Πολύ γρήγορα βρίσκουμε τα πρώτα κόκαλα, και μετά κι άλλα, κι άλλα. Τα βγάζουμε φωτογραφίες.  Οι οδηγίες είναι να καταγράψουμε τα νεκρά ζώα που θα συναντήσουμε. Αργότερα θα μαθαίναμε ότι δεν ανήκουν σε ζώα που κάηκαν στη συγκεκριμένη φωτιά.

Πολλοί από τους εθελοντές έχουν συμμετάσχει ξανά σε τέτοιες δράσεις. Για κάποιους, όπως για μένα, είναι η πρώτη φορά. Η αίσθηση είναι σαν να έχουμε τρυπώσει στον τόπο του εγκλήματος αμέσως μετά το έγκλημα. Η μυρωδιά του καμένου μας πλημμυρίζει, η σκέψη τι έχει συμβεί εδώ πριν κάποιες ώρες προκαλεί βουβαμάρα, μέσα και έξω, η κόλαση της φωτιάς, η καταστροφή του δάσους, ο πανικός τόσων ζώων που κάηκαν ζωντανά ή πέθαναν από ασφυξία. Μια απέραντη σιωπή, σε ένα απέραντο νεκροταφείο.

Νιώθω ότι δεν κάνω καλή δουλειά, δεν είναι μόνο η έλλειψη εμπειρίας, είναι η απαισιόδοξη σκέψη πως τίποτα δεν μπορεί να έχει επιβιώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον Αποκάλυψης, δεν πιστεύω ότι υπάρχει εδώ κάτι ζωντανό – και το είχαν πει οι συντονιστές, μη σας πιάσουν οι συναισθηματισμοί, ο σκοπός μας είναι να βρούμε τα ζώα που έχουν επιβιώσει. Κάποιες φορές ακούγεται από μακριά «μια χελώνα!», αχτίδα ελπίδας μέσα στη μαυρίλα.

Ένα μικρό σκαθάρι κάπου στο έδαφος, μια μύγα που πάνω στο χέρι σου από ενοχλητική γίνονται καλοδεχούμενη, ο ήχος από ένα-δυο τζιτζίκια στα λιγοστά σημεία με πράσινο, είναι η μόνη ζωή που συναντάμε – οποιοδήποτε ίχνος ζωής ξαφνικά γίνεται πολύτιμο. Μια πινακίδα αυτοκινήτου σαν από ταινία του Mad Max. Πολλά κελύφη από σαλιγκάρια και πολλά οστά ζώων. Ένας ανατριχιαστικός ήχος σαν τσιτσίρισμα από κορμούς που καίγονται ακόμα στο εσωτερικό τους, τρεις μέρες μετά. Ελιές καψαλισμένες που στέκουν όρθιες και αναρωτιόμαστε αν θα επιβιώσουν. Δέντρα που έχουν σκάσει στη βάση του κορμού τους σαν να έχει γίνει έκρηξη. Πέτρες. Κάποια σκουπίδια που δεν έχουν καεί ολοσχερώς. Κουφάρια ξύλων. Στάχτες. Σε μερικά σημεία το έδαφος ακόμα καίει. Πηγαίνουμε όπου νομίζουμε ότι μπορεί να έχει κρυφτεί κάποια χελώνα ή άλλο ζώο. Βλέπουμε απο μακριά άλλους εθελοντές, τα χρωματιστά τους ρούχα σπάνε την γκριζάδα του τοπίου. 

Η αφόρητη ζέστη σαν να αρχίζει ελαφρώς να υποχωρεί όσο περνάει η ώρα και τα χρώματα παίρνουν το πορτοκαλί του ηλιοβασιλέματος. Αλλά και πάλι, ένα αεράκι που μοιάζει να έρχεται από τη θάλασσα είναι ζεστό. Η ατμόσφαιρα παραμένει αποπνικτική, κι ας φοράμε μάσκες. Περπατάμε προς διαφόρες κατευθύνσες, υποτίθεται με κάποιο σχέδιο, σταματάμε, περιεργαζόμαστε, ψάχνουμε σε κοιλότητες, αναποδογυρίζουμε πέτρες, ξύλα και άλλα αντικείμενα, σηκώνουμε το βλέμμα και κοιτάμε τη μεγάλη εικόνα, και μετά ξανά πάλι κάτω. Είναι αποκαρδιωτικά, κρανίου τόπος. Με τη φίλη μου δεν βρίσκουμε κανένα ζωάκι ζωντανό τις δύο ώρες που περπατάμε, η οδηγία είναι, όπου και να είμαστε, στις 8 να αρχίσουμε να επιστρέφουμε.

Kάποιοι –ευτυχώς– τα έχουν πάει καλύτερα.

Στο αρχικό σημείο συνάντησης, στον Ιππικό όμιλο, οι περισσότεροι από τους εθελοντές έχουν επιστρέψει και μαζί τους τρεις μεγάλες χελώνες που διασώθηκαν. Κάποιοι ήταν πιο προσεκτικοί, πιο συγκεντρωμένοι, πιο τυχεροί, και βέβαια πιο έμπειροι. Από τα γουόκι-τόκι των επικεφαλής των ομάδων μαθαίνουμε ότι η τελευταία ομάδα διάσωσης της Anima με το τζιπ έρχονται με τα ζώα που έχουν διασώσει.

Τελικός απολογισμός: 15 χελώνες, 4 σαύρες, 2 φίδια (ένα σαπίτης και μία οχιά). Τα ζώα θα τα κρατήσουν κάποιο καιρό στις εγκαταστάσεις της Anima στην Καλλιθέα και όταν είναι ασφαλή θα τα επιστρέψουν εκεί που ανήκουν.

Περιεργαζόμαστε τις χελώνες και τα φίδια, ανταλλάσουμε κουβέντες, βγάζουμε μια αναμνηστική φωτογραφία, φεύγουμε κάπως πιο ήσυχοι. Είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που χάθηκαν τις μέρες της φωτιάς, αλλά κι ένα ζωάκι να σωθεί κέρδος δεν είναι; Ξαφνικά η ζωή έχει αποκτήσει άλλη σημασία, η ζωή μιας χελώνας ή ακόμα και μιας μικρής σαύρας στο μέγεθος ενός σπιρτόξυλου.

Ίσως εκεί κρύβεται κι ένα μέρος της απάντησης: Είχε νόημα να είμαστε εκεί, όσοι δεν είχαμε γνώσεις ούτε από πυρόσβεση ούτε από πρώτες βοήθειες σε ζώα ούτε καν γνωρίζαμε να εντοπίζουμε τα ίχνη τους; Την επόμενη φορά σίγουρα θα τα πάμε καλύτερα. Έχει νόημα ωστόσο να βρίσκονται κι άλλοι εκεί; Όσο περισσότεροι; Έχει νόημα να πάτε ο καθένας από εσάς; Να έχετε αυτή την εμπειρία του θανάτου, της απέραντης καταστροφής, να πάρετε μια ιδέα σε μικρογραφία του πώς θα έμοιαζε το τέλος του κόσμου; Ήταν κι ένα παιδί μαζί μας, ο Κορνήλιος. Έχει νόημα τα παιδιά να συμμετέχουν σε μία τέτοια δράση; Να ψάχνουν άγρια ζώα που μπορεί να επιβίωσαν στην κόλαση της φωτιάς;

Θα αντιστρέψω το ερώτημα: Αλήθεια ποιος νοιάζεται για τα ζώα όταν καίγονται τα δάση; Ποιος συναισθάνεται τον φόβο και την αγωνία που έχουν οι χελώνες, οι λαγοί, οι αλεπούδες, τα φίδια, τα πουλιά, οι σκαντζόχοιροι, οι σκίουροι, τα κουνάβια, οι πεταλούδες, τα σκαθάρια, οι ακρίδες, οι αράχνες, οι σαύρες, τα σαλιγκάρια, τα σκουλήκια, οι τυφλοπόντικες; Ποιοι σκέφτονται το αίμα τους να βράζει, την ασφυξία στα πνευμόνια τους, το σώμα τους να αρπάζει φωτιά, τον μαρτυρικό τους θάνατο;

Δεν είναι όπως με τους σκύλους και τις γάτες, για πολλούς κομμάτι της ζωής μας – μια άλλη πονεμένη ιστορία, όσο περισσότερο ψάχνεις τόσο καταλαβαίνεις πως στην Ελλάδα η φιλοζωία δεν είναι ο κανόνας. Ωστόσο τα άγρια ζώα που ζουν στα περιαστικά οικοσυστήματα και στα δάση για τους ανθρώπους των πόλεων είναι σαν να μην υπάρχουν. Είναι ένα είδος ενσυναίσθησης που μας λείπει εντελώς, που κερδίζει ίσως κάποιος που συμμετέχει στις δράσεις της Anima και των Save Your Hood – και βέβαια οι δράσεις αυτές χρειάζονται χέρια, όσο περισσότεροι εθελοντές τόσα περισσότερα τα διασωθέντα ζώα. Αλλά είναι επίσης σαν να αποκτάς μια πολύτιμη γνώση, όχι στη θεωρία, που όλα τα ξέρουμε, αλλά σαν βίωμα. Δεν ξέρω αν έχετε αισθανθεί αυτό το συναίσθημα της γαλήνης σε ένα δάσος ή σε ένα εντελώς φυσικό περιβάλλον, ένα αίσθημα που σε ηρεμεί και σε καθυσηχάζει, που σου παίρνει τα άγχη. Στο καμένο δάσος νιώθεις ακριβώς το αντίθετο, σαν να έρχεσαι μέσα σου σε μια κατάσταση συναγερμού, νιώθεις ανασφάλεια για το μέλλον της ανθρωπότητας και μια απέραντη θλίψη. Ψάχνοντας στα καμένα για ζώα, νεκρά ή ζωντανά, καταλαβαίνεις αλλιώς τι έχει συμβεί.

Όχι ότι αυτό θα έχει κάποια διαφορά, στην επόμενη φωτιά πάλι τα ζώα θα είναι ανυπεράσπιστα και πάλι θα καούν ή θα γλιτώσουν. Αντιλαμβάνεσαι όμως ακριβώς αυτό που λένε οι επιστήμονες, ότι σιγά σιγά, αν συνεχίσουν να καίγονται ξανά και ξανά τα δάση στον Υμηττό, στην Πάρνηθα και στα γύρω βουνά, το περιβαλλοντικό σύστημα της Αττικής δεν θα μπορεί να αναγεννηθεί, όπως και σε πολλά άλλα μέρη στην Ελλάδα. Τι σημαίνει αυτό; Αυξανόμενες πυρκαγιές, πλημμύρες, διαβρώσεις και κατολισθήσεις, αύξηση της θερμοκρασίας, ερημοποίηση. Όσο θα χάνονται τα δάση και η βιοποικιλότητα τόσο θα χειροτερεύει η ποιότητα της ζωής μας, με δική μας ευθύνη, με τον κίνδυνο να γίνει αβίωτη. Και μόνο εγωιστικά να το δούμε, δεν μπορούμε να επιζήσουμε μόνοι μας.

Το να νοιαστείς για την άγρια ζωή σου μαθαίνει να μη βάζεις τον εαυτό σου στο κέντρο του σύμπαντος, σε βοηθάει να συνειδητοποιείς ότι ο πλανήτης δεν είναι φτιαγμένος μόνο για το ανθρώπινο είδος και τα ζώα που μένουν μαζί του, αλλά είναι το σπίτι που μας φιλοξενεί και πρέπει να το προστατεύουμε. Χωρίς την πανίδα και τη χλωρίδα, αναπόσπαστο κομμάτι του φυσικού περιβάλλοντος έξω από τις πόλεις μας και σε ολόκληρη την επικράτεια, είμαστε χαμένοι. 

Καταλαβαίνεις λοιπόν πόσο σημαντική είναι η δουλειά που κάνουν οργανώσεις όπως η Save Your Hood  και η ΑΝΙΜΑ - Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής, οι οποίες όποτε υπάρχει ανάγκη, στο μέτρο των δυνάμεων και των δυνατοτήτων τους, οργανώνουν δράσεις συγκεντρώνοντας εθελοντές στα πυρόπληκτα σημεία που εμφάνιζαν σημαντική βιοποικιλότητα. Και δεν μπορείς να μη σκεφτείς ότι η δουλειά των εθελοντικών οργανώσεων ουσιαστικά υποκαθιστά το κενό της πολιτείας. Γιατί να μην μπορούν να στήνονται μηχανισμοί κεντρικά, από τους ίδιους τους δήμους, με μεγαλύτερη εμβέλεια; Είναι σαν η επιβίωση των ζώων σε συνθήκες πρωτοφανών κρίσεων και εκτεταμένων καταστροφών να μην είναι ευθύνη της πολιτείας, λες και η άγρια ζωή δεν είναι κομμάτι του εθνικού μας πλούτου. 

Η Save Your Hood είναι μια οργάνωση με τεράστιο δίκτυο εθελοντών σε όλη την Ελλάδα, που ευαισθητοποιεί στο τεράστιο πρόβλημα των απορριμμάτων καλώντας τον κόσμο να αυτοοργανωθεί για να μαζεύει σκουπίδια από γειτονιές, λόφους, βουνά και παραλίες. Σώσε τη γειτονιά σου! Είναι εντυπωσιακό αυτό που έχουν καταφέρει σε επίπεδο οργάνωσης σε όλη την ελληνική επικράτεια, και βέβαια στις γειτονιές της Αθήνας. Κάντε like στη σελίδα τους στο Facebook Save Your Hood - Greece για να ενημερώνεστε για τις δράσεις τους ή για να οργανώσετε μία δική σας δράση καθαρισμού στη γειτονιά σας.

Τα ανεξέλεγκτα σκουπίδια είναι μέρος του προβλήματος όταν μιλάμε για το περιβάλλον και χρειάζεται ξεχωριστή παρουσίαση, όμως συνδέεται άμεσα και με το πρόβλημα των πυρκαγιών. Μιλάω με τον Βασίλη Σφακιανόπουλο, ιδρυτικό μέλος των Save Your Hood, ο οποίος πρωτοστατεί στη δράση της Αναβύσσου αλλά είναι από την πρώτη μέρα στο μέτωπο των καμένων περιοχών της Αττικής. Αν σε κάποιους πρέπει να πεις, σήκω από τον καναπέ και κάνε κάτι, σε κάποιους άλλους –πολύ λιγότερους– πρέπει να πεις, σταμάτα λίγο για να μαζέψεις δυνάμεις. Οι εθελοντές που είναι εκεί έξω στο πεδίο συστηματικά δίνουν μάχες με τον χρόνο, με αυτές τις θερμοκρασίες, προσπαθώντας να σώσουν ζώα σε αλλεπάλληλα μέτωπα. 

Όπως διευκρινίζει ο Βασίλης, υπάρχει ένα χρονικό διάστημα που έχεις πιθανότητες να βρεις ζωή μετά την κάθε πυρκαγιά, μια καμένη χελώνα για παράδειγμα αντέχει 3-4 μέρες. Ειδικά οι χελώνες είναι από τα πιο σημαντικά ευρήματα, «αν ένα πευκοδάσος για να επανέλθει στη μορφή που ήταν χρειάζεται 15-20 έτη, ο πληθυσμός της χελώνας μπορεί να χρειαστεί 50 και 70 χρόνια». Όσο περίεργο κι αν ακούγεται στον κάτοικο της πόλης, και μόνο μια χελώνα να καταφέρεις να σώσεις έχει μεγάλη σημασία. Μου εξηγεί επίσης ότι είναι πολύ σημαντικό να καταγράφονται τα νεκρά ζώα, κομμάτι των αποστολών αυτών των ημερών. Έτσι βγάζουν συμπερασματα για την πανίδα μιας περιοχής, αν ήταν ένα ήδη πληγωμένο ένα οικοσύστημα ή όχι, συμπεράσματα από τα οποία θα αντλήσουν δεδομένα που θα βοηθήσουν στις προσπάθειες φυσικής αποκατάστασης και επανένταξης.

Η καταμέτρηση των νεκρών ζώων δίνει επίσης στοιχεία και για το ποσοστό επιβίωσης των ζώων σε μια φωτιά. Για παράδειγμα, στη δράση στον Κουβαρά βρέθηκαν πολύ περισσότερα νεκρά ζώα από ό,τι στον Όλυμπο Αναβύσσου, αυτό σημαίνει πως ήταν τέτοια η δύναμη και η ταχύτητα εξάπλωσης της φωτιάς που ακόμα και γρήγορα ζώα δεν πρόλαβαν καν να κρυφτούν καθώς βρέθηκαν καμένα εν κινήσει. Φυσικά δεν βρίσκεις όλα τα νεκρά ζώα, πολλά μπορεί να πρόλαβαν να κρυφτούν σε κάποιο κοίλωμα και να πέθαναν εκεί. Όσο για τα ζώα που γλιτώνουν πήγαινουν σε κοντινά οικοσυστήματα, αν έχουν μείνει, ή πλησιάζουν οικισμούς στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν, για αυτό βλέπουμε αλεπούδες και αγριογούρουνα σε κατοικημένες περιοχές, επειδή το φυσικό τους σπίτι έχει πληγεί. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Save Your Hood συνεργάζονται με την Anima. Όπως τονίζει ο Βασίλης, δεν μπορούμε να κάνουμε πρόληψη αν δεν καθαρίσουμε τα σκουπίδια.

Το γνωρίζουμε όλοι, δεν είναι μόνο ότι τα απορρίμματα μπορούν να είναι τα ίδια αιτία φωτιάς, αλλά κυρίως αποτελούν καύσιμη ύλη για τις πυρκαγιές καθώς αποκτούν σε ελάχιστο χρόνο μεγάλο θερμικό φορτίο. Τα μέταλλα ανεβάζουν πολύ τις θερμοκρασίες και τις διατηρούν όσο τίποτα στη φύση συμβάλλοντας στην ένταση της φωτιάς, το γυαλί επίσης, το πλαστικό αναφλέγεται κατευθείαν ανεβάζοντας επίσης τις θερμοκρασίες. Τα σκουπίδια τα οποία μαζεύουν όλο τον χρόνο με τις δράσεις τους οι Save Your Hood είναι ωρολογιακές βόμβες σε περιαστικές περιοχές και δάση και συμβάλλουν σημαντικά στις πυρκαγιές οι οποίες κατακαίνε τα άγρια ζώα που περιλθάλπουν στην Anima.

Δεν είναι περίεργο λοιπόν που οι δύο οργανώσεις συνεργάζονται, δημιουργώντας από κοινού δίκτυα εθελοντών. Και έτσι θα συνεχίσουν. Η επόμενη δράση πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 26 Ιουλίου στα Δερβενοχώρια.

Όσο για την Anima - Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής, απέραντος σεβασμός για αυτό που κάνουν, όχι μόνο τώρα, όλον το χρόνο, όλα τα χρόνια. Αντιγράφουμε από τη σελίδα τους:

Η ΑΝΙΜΑ – Σύλλογος Προστασίας Άγριας Ζωής είναι σωματείο και ιδρύθηκε το 2005, από ανθρώπους με πολύχρονη εμπειρία στην περίθαλψη άγριων ζώων στην Ελλάδα, καθώς και από κτηνιάτρους, βιολόγους, δασολόγους και φίλους της φύσης και της άγριας ζωής. Συνεργάζεται με ειδικούς επιστήμονες που αποτελούν την Επιστημονική Επιτροπή του φορέα. Κύρια δραστηριότητα  της ΑΝΙΜΑ είναι η περίθαλψη και επανένταξη άγριων ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον. Με δεδομένο ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει κρατικός φορέας που να ασχολείται με το αντικείμενο αυτό, η ΑΝΙΜΑ, μαζί με τις υπόλοιπες οργανώσεις που ασχολούνται με την περίθαλψη άγριων ζώων, έρχεται να καλύψει μια βασική ανάγκη για την προστασία και διατήρηση της άγριας ζωής στη χώρα. Παραλαμβάνοντας άγρια ζώα από όλη την Ελλάδα, περιθάλπει σε ετήσια βάση πάνω από 5.000 πουλιά, θηλαστικά και ερπετά. Μεταξύ των ζώων αυτών συγκαταλέγονται και πολλά σπάνια και απειλούμενα με εξαφάνιση άγρια ζώα

Και μόνο να περάσεις λίγο χρόνο στην ιστοσελίδα τους στο Facebook αρκεί για να πάρεις μια ιδέα. Πέρα από τα διασωθέντα ζώα που φτάνουν από τις φωτιές, τους καλοκαιρινούς μήνες δέχονται καταιγισμό εισαγωγών από όλη την Ελλάδα. Είναι ζώα και κυρίως πουλιά που φτάνουν σκασμένα από τη ζέστη, είναι όλος ο Μάιος και ο Ιούνιος που είναι το πικ της αναπαραγωγικής περιόδου που αυξάνονται γεωμετρικά οι εισαγωγές στον Σταθμό από μωρά κάθε είδους, πουλάκια και άλλα θηλαστικά, είναι τα ζώα που έρχονται όλο τον χρόνο  χτυπημένα από τροχαία, πυροβολημένα, πασαλειμμένα με κόλλες και άλλα χημικά, με τραυματισμούς κάθε είδους. 

Στις αναρτήσεις τους εκπέμπουν SOS. Kάνουν συνεχείς εκκλήσεις για βοήθεια, προσφορά εθελοντικής εργασίας στον Σταθμό ή για εθελοντές για παραλαβές από ΚΤΕΛ και λιμάνια, χρειάζονται δωρεές σε είδος και οικονομική ενίσχυση, ακόμα και εφημερίδες. Εθελοντική εργασία σε είδος, εργασία ή χρήματα μπορεί να προσφέρει ο καθένας από εμάς. Αλλά και πάλι, δημιουργείται αυθορμήτως η ερώτηση: Πώς γίνεται να μην καλύπτονται τα έξοδα αυτά από το κράτος;

Στις 17 Μαΐου, μετά από 19 χρόνια σε γκρίζα ζώνη, η ΑΝΙΜΑ αδειοδοτήθηκε ως Κέντρο Περίθαλψης Άγριας Πανίδας, σύμφωνα με τη νέα ΚΥΑ «Κριτήρια και διαδικασία αναγνώρισης και εποπτείας Κέντρων Περίθαλψης (ΚΕ.Π.Ε.Α.Π.)» του περασμένου Σεπτεμβρίου. Μπήκε έτσι ένα τέλος σε μια παράλογη κατάσταση: Τα Κέντρα Περίθαλψης να αναλαμβάνουν να φέρνουν εις πέρας δύσκολες αποστολές και να έχουν την αναγνώριση της κοινωνίας και της επιστημονικής κοινότητας, να λαμβάνουν χρηματοδοτήσεις κατά καιρούς από την πολιτεία για να φροντίζουν χιλιάδες ζώα που είναι στην ουσία περιουσία του ελληνικού δημοσίου, και να μην έχουν πλήρη και επίσημη άδεια λειτουργίας.

Τηλεφώνησα στο Κέντρο στην Καλλιθέα, το Σάββατο το μεσημέρι. Η συνομιλία μας με την υπεύθυνη του χώρου είναι σύντομη, καθώς έρχονται συνέχεια ζώα για περίθαλψη. Δεν προλαβαίνουμε να πούμε πολλά, είναι σαν να έχω καλέσει στα επείγοντα κάποιου νοσκομείου. Κρατάω αυτό: «Σε λίγους μήνες με τις πρώτες βροχές θα αρχίσει να βγαίνει το πράσινο, οι θάμνοι που κάηκαν θα ξαναπετάξουν, θα βγουν χόρτα, θα μαζευτούν σαυράκια, μερμύγκια, πουλιά, τα ζώα θα ξαναγυρίσουν. Η φωτιά είναι μια τραγωδία για τον άνθρωπο και για τα πλάσματα που καίγονται εκείνη την ώρα, αλλά η φύση και η ζωή ξαναγεννιέται, αν την αφήσουμε να ξαναγεννηθεί και αν δεν αλλάξουμε τη χρήση της γης, τότε μόνο η φύση θα πεθάνει». Ρωτάω αν έχει αλλάξει κάτι τώρα που το Κέντρο αδειοδοτήθηκε. Προς το παρόν, όχι και πολλά. Θα αλλάξει κάτι αν υπάρξει κάποιο χρηματοδοτικό πρόγραμμα. Ελπίζουμε η πολιτεία να στηρίξει εμπράκτως το έργο τους.

Αντιγράφουμε από μία τελευταία ανάρτηση της Anima: Δεκάδες χελώνες από τα καμένα. Οι περισσότερες χωρίς πολύ σοβαρά προβλήματα αλλά θα πρέπει να παραμείνουν στην ΑΝΙΜΑ μέχρι να ομαλοποιηθεί ο καιρός και να αρχίσουν οι πρώτες βροχές. Τα έξοδα μας για τον μήνα είναι ακριβώς διπλάσια από τα αντίστοιχα του Ιουνίου, που ήδη ήταν αυξημένα σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο. Έχουμε σχεδόν γονατήσει γιατί ταυτόχρονα είναι εκατοντάδες τα θύματα του καύσωνα, και φαίνεται ότι θα συνεχιστεί αυτή η δύσκολη κατάσταση.
Ζητάμε τη βοήθειά σας! Tην Anima μπορείτε να στηρίξετε οικονομικά εδώ.

https://www.wild-anima.gr/ypostirixi/apeytheias-dorea/

ΥΓ: Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο μαίνονται για 6η μέρα οι καταστροφικές πυρκαγιές στη Ρόδο και κινδυνεύουν τα ελάφια-σύμβολο του νησιού, που ανήκουν σε προστατευόμενο είδος που ζει μόνο στη Ρόδο, το πλατόνι, και ο πληθυσμός τους ήταν ήδη χαμηλός.

ΥΓ2: Ο Safer Life Greece (SLG) είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός με έδρα τον εκάστοτε Δήμο ή Κοινότητα, όπου κάτοικοι εθελοντές συνεργάζονται μεταξύ τους, για να υποστηρίξουν το έργο της Αστυνομίας και το αγαθό της Υγείας με το δίκτυο εθελοντών που γνωρίζουν να προσφέρουν υπηρεσίες Βασικής Υποστήριξης Ζωής (Basic Life Support), για να κάνουν ασφαλέστερες τις τοπικές συνοικίες και την γειτονιά τους, προωθώντας πρωτοβουλίες για στενότερους κοινοτικούς δεσμούς.