Θεσσαλονίκη: Σκακίστρια - πρόσφυγας από την Ουκρανία διδάσκει σκάκι σε προσφυγόπουλα από άλλες χώρες - Η Λάνα Μέρτζερ περιγράφει τις εμπειρίες της.
Όταν η Λάνα Μέρτζερ εγκατέλειπε την Ουκρανία, διωγμένη από τον πόλεμο, πιθανότατα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το φετινό καλοκαίρι θα την έβρισκε στη Θεσσαλονίκη, να διδάσκει σκάκι σε ανθρώπους, με τους οποίους δεν έχει κοινή καταγωγή, αλλά μοιράζεται μια κοινή μοίρα: Την προσφυγιά.
Πριν από λίγες εβδομάδες, το ΑΠΕ/ΜΠΕ τη συνάντησε για πρώτη φορά στο δημαρχείο της Θεσσαλονίκης, να μαθαίνει σκάκι σε έναν νεαρό πρόσφυγα από το Αφγανιστάν. Και δεν είναι ο μοναδικός μαθητής της.
Όπως δήλωσε, ο χρόνος για συνεντεύξεις δεν περισσεύει, γιατί το μάθημα σκακιού στα προσφυγόπουλα, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της MKO «Solidarity Now», με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, είχε ήδη ξεκινήσει.
Η Λάνα Μέρτζερ, είναι και η ίδια πρόσφυγας πολέμου από την Ουκρανία.
«Είμαι διαδικτυακή προπονήτρια σκακιού με τίτλο CCM και έχω υπάρξει νικήτρια πολλών διαγωνισμών σε Ουκρανία και Ισραήλ, αλλά πλέον είμαι μέλος του Σκακιστικού Συλλόγου Τριανδρίας Θεσσαλονίκης» λέει η Λάνα Μέρτζερ, που ξεκίνησε την καριέρα της στο σκάκι σε ηλικία 3,5 ετών.
Από τη σχολή σκακιού του Χάρκοβο στον Σύλλογο Τριανδρίας
«Ο παππούς μου ήταν εκείνος που μου έμαθε σκάκι. Αφού κατάλαβε τις ικανότητες μου, με πήγε στη Σχολή Σκακιού στο Χάρκοβο για παιδιά και στην ηλικία των επτά ετών έγινα πρωταθλήτρια.
»Όλη μου η ζωή συνδέεται με το σκάκι. Από το 2018 διδάσκω σε παιδιά ηλικίας 4 ετών και άνω, καθώς και σε ενήλικες. Τα μαθήματα γίνονται online μέσω του προγράμματος zoom και διδάσκω σε τέσσερις συν μία γλώσσες: Ουκρανικά, ρωσικά, αγγλικά, εβραϊκά και τώρα και ελληνικά.
»Η προσφυγιά στην Ελλάδα μου πρόσφερε καινούριες γνώσεις και εμπειρίες. Βρήκα εδώ μια μεγάλη αγκαλιά και στήριξη και είμαι έτοιμη να συμμετάσχω στον Προκριματικό Όμιλο Α’ Εθνικής της Ένωσης Σκακιστικών Σωματείων Θεσσαλονίκης – Χαλκιδικής», προσθέτει.
Στην Ελλάδα βρίσκεται μαζί με τον σύζυγο της. «Η γιαγιά μου έμεινε στο Χάρκοβο. Δε θέλησε να φύγει, αφέθηκε στη μοίρα. Οι γονείς μου βρίσκονται στη Γερμανία, ενώ εμείς επιλέξαμε την Ελλάδα», εξηγεί και δείχνει πολύ ικανοποιημένη με αυτή την επιλογή, παρότι το ζευγάρι θα μπορούσε να φύγει για τη Γερμανία ή ακόμα και για το Ισραήλ, επειδή η Λάνα είναι Εβραϊκής καταγωγής και έχει ζήσει έξι χρόνια εκεί.
«Ήμουν και μέλος της Ισραηλινής ομάδας σκακιού -Chess League. Γυρίσαμε από το Ισραήλ στο Χάρκοβο πριν τον πόλεμο, για να δω το σπίτι μου, να δω τη γιαγιά, αλλά είχα και δύο σεμινάρια ως προπονήτρια σκακιού. Και μετά άρχισαν να μας βομβαρδίζουν», θυμάται.
Η φρίκη του πολέμου: «Όπως στις ταινίες τρόμου, αλλά στην πραγματικότητα»
Αν και δείχνει πως δε θα ήθελε να πει περισσότερα για τον πόλεμο, η Λάνα Μέρτζερ μοιράζεται κάποιες σκέψεις: «Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος πρέπει να μάθει από εμάς – τους μάρτυρες του πολέμου, τι περάσαμε. Ζήσαμε όλη τη φρίκη του πολέμου μαζί με τον άντρα μου και τον σκύλο μας. Όπως στις ταινίες τρόμου, αλλά στην πραγματικότητα.
»Ζήσαμε τον τρόμο και τον φόβο στα υπόγεια, κάτω από συνεχόμενους βομβαρδισμούς. Κάποιες μέρες χωρίς καθόλου φαγητό, γιατί εκεί που μείναμε τα μαγαζιά ήταν κλειστά και μακριά.
»Μετά από δύο εβδομάδες βρήκαμε τρόπο να φύγουμε από το Χάρκοβο με το τρένο. Κάναμε 30 ώρες μέχρι το Λβιβ - χίλια χιλιόμετρα μακριά από το Χάρκοβο. Μετά μας μετέφεραν με λεωφορεία μέχρι τα σύνορα της Πολωνίας.
»Στη συνέχεια περπατήσαμε δέκα ώρες μέχρι τον τόπο του προορισμού μας και από κει πήραμε το δρόμο προς την Ελλάδα, γιατί μας είπαν: Τα χαμόγελα των κατοίκων στην Ελλάδα είναι πάντα αληθινά. Και αυτό είναι αλήθεια».
12°
