Η περίπτωση του σερβιτόρου στη Ρόδο, οι παρανομίες του μαγαζιού, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και οι συνθήκες εργασίας
Σερβιτόρος μέσα στη θάλασσα, με πλήρη επαγγελματικό εξοπλισμό, το γνωστό μας λευκό πουκαμισάκι. Το νερό τού φτάνει μέχρι τον λαιμό, όμως εκείνος καταφέρνει να διαφυλάξει το απόλυτο διακύβευμα της περίστασης, έναν δίσκο με φαγητό και ποτό, που τον καταθέτει πάνω σε μια πλωτή σχεδία, όπου δεν σπαράζει κάποιο ανυπεράσπιστο πλάσμα που έχει ανάγκη άμεσης συνδρομής (για να δικαιολογεί αυτή την υπερβολή) αλλά κάποιοι λουόμενοι, νέας κοπής, που κάτι τέτοιες εξυπηρετήσεις είναι πολύ του γούστου τους.
Προφανώς και έχουν χρήματα οι λουόμενοι της σχεδίας, ή τουλάχιστον ο ένας από αυτούς, καθότι έδωσε διακόσια ευρώ πουρμπουάρ στον αμφίβιο σερβιτόρο. Κι αγανακτούν τα σόσιαλ, διαβάζω, καθώς ο σερβιτόρος όχι μόνον δεν αντέδρασε γι’ αυτό που στα μάτια μας μοιάζει εξευτελιστικό, απολογούμενος μάλιστα είπε «κανείς δεν μ’ ανάγκασε». Κανείς δεν τον ανάγκασε, κι επειδή σε κάτι Survivor και κάτι νυχτερινές εκπομπές, οι άνθρωποι ξεφτιλίζονται εκούσια με πολύ χειρότερο τρόπο από αυτόν του σερβιτόρου, ας πάμε εκεί που στ’ αλήθεια πρέπει να πάμε σ’ αυτή την ιστορία.
Ας ξεκινήσουμε από τη σχεδία. Η σχεδία είναι παράνομη μαθαίνουμε. Σιγά το νέο. Δεν χρειάζεται ούτε να είσαι ειδικός ούτε πραγματογνώμονας. Ξύλινη κατασκευή μέσα στη θάλασσα, με πακτωμένη βάση στον βυθό εννοείται ότι είναι παράνομη. Αυτό όμως που πραγματικά προκαλεί κατάπληξη είναι το γεγονός πως ήταν αόρατη. Μόλις προχθές το πληροφορήθηκαν όλοι οι αρμόδιοι. Προφανώς πρόκειται για κατασκευή με έναν ειδικό τύπο τεχνητής νοημοσύνης, που κάνει την σχεδία αόρατη, όταν ας πούμε περνάει το λιμενικό, ή οι κάθε λογής αρμόδιοι, οπότε έχουν, όσο να πεις, κι αυτοί τα δίκια τους που δεν το ξέρουν τόσα χρόνια.
Μα πόσα χρόνια πια; Από το 2016 μαθαίνουμε ότι λειτουργεί χωρίς άδεια το μπιτσόμπαρο. Θα μου πεις, κι αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς. Οι υπάλληλοι που πρέπει να ελέγχουν τη νομιμότητα των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, είναι κατάκοποι τα καλοκαίρια. Πού να πρωτοπάνε κι αυτοί. Με το σκαρπίνι στην άμμο δε λέει. Άλλωστε, τη δουλειά τους την έκαναν. Του αφαίρεσαν την άδεια. Μετά την αφαίρεση της αδείας, Πόντιος Πιλάτος οι Δήμοι. Άμα σε κάποιον δεν αρέσει, ας στείλει ελεγκτικούς μηχανισμούς από Αθήνα.
Και στέλνει η Αθήνα την επιθεώρηση εργασίας. Και τα βρίσκει όλα νόμιμα. Και δικαίως. Η επιθεώρηση εργασίας ασχολείται με τον αν όλοι οι υπάλληλοι (εκτός από τους κρυμμένους στο ψυγείο, και τους μεταμφιεσμένους σε Πουαρό) είναι ασφαλισμένοι, αν πληρώνονται τις υπερωρίες τους κλπ. Και φεύγει η επιθεώρηση εργασίας ευχαριστημένη. Μας μένουν οι σχεδίες. Με το μηχανισμό του αοράτου, όπως προείπαμε. Εν αναμονή των αρμοδίων λοιπόν, με τα ειδικά γυαλιά που μπορούν να εντοπίσουν αυτό που μόνο οι λουόμενοι βλέπουν.
Όσο για τους λουόμενους της σχεδίας, τι να πεις. Έχουν τα δίκια τους κι αυτοί. Δεν πληρώνουν το βάρος τους σε χρυσό για να γκαγκανιάζουν στον ήλιο. Έχουν ανάγκες. Εδώ ο κάθε κοινός θνητός με την ξαπλώστρα του πάνω στην άμμο (ίιιιοοοου) έχει δικαίωμα στον καπουτσίνο και την μπίρα του, κι αυτός που πλήρωσε για τη σχεδία του όσο ένα μηνιάτικο σε τριάρι στο Βύρωνα, να μην μπορεί να βάλει στο στόμα του λίγο σεβίτσε, μια σαμπάνια παγωμένη; Άδικο, και το αντιλαμβάνεται ο καθένας να υποθέσω.
Νομίζω όμως πως το θέμα πρόκειται να διευθετηθεί. Μέχρι να βρεθούν τα ειδικά γυαλιά που θα επιτρέπουν στον κάθε ένα να βλέπει τη σχεδία, μέχρι τη μέρα δηλαδή που η σχεδία θα γίνει ορατή και προσβάσιμη στους αρμοδίους, υποθέτω μέχρι να περάσει τουλάχιστον τούτο εδώ το καλοκαίρι, το σέρβις θα γίνεται απαραιτήτως με στολή δύτη, κι αυτό για να μην υπάρξουν τίποτα αντιδράσεις περί σεξισμού, καθώς τα μούσκλια και οι κοιλιακοί του βρεγμένου σερβιτόρου θα γυαλίζουν στον ήλιο με έναν μοιραίο τρόπο. Με τον τρόπο της μαύρης μοίρας, που έλαχε σε τούτο εδώ το «αλωνάκι» που ονομάζεται Ελλάδα, και είχε τη χαρά να βρέχεται από παντού από την ωραιότερη θάλασσα του κόσμου. Κι είπαμε να το ξεφτιλίσουμε.
20°
