Δολοφονία Γιώργου Καραϊβάζ: Πρώτα η εξιχνίαση, μετά όλα τα άλλα…

-Ο Τύπος και το κοινό απαιτούν την απονομή δικαιοσύνης. Θα δείξουμε πολύ κακή εικόνα αν δεν ξεκαθαρίσουμε σύντομα την υπόθεση

-Το ξέρω κύριε…                                                                          

James Ellroy, Λος Άντζελες Εμπιστευτικό

Η υπόθεση της δολοφονίας του Γιώργου Καραϊβάζ άρχισε από το μεσημέρι του Σαββάτου να μπαίνει σε διαφορετικές ράγες. Η ΕΛ.ΑΣ. έκανε τις πρώτες ανακοινώσεις και έδωσε στη δημοσιότητα ορισμένες καθοριστικές, όχι απόλυτα σαφείς (είναι αλήθεια), λεπτομέρειες από τις οποίες ένα πρώτο και μεγάλο συμπέρασμα είναι η επιβεβαίωση ότι ο φόνος του δημοσιογράφου ήταν απόλυτα συνυφασμένος με τη δράση του οργανωμένου εγκλήματος στην Ελλάδα. Αυτό ήταν κάτι που από την πρώτη στιγμή εθεωρείτο βέβαιο αλλά μόνο βάσει εικασιών και όχι πραγματολογικών στοιχείων της αστυνομικής έρευνας. Και τώρα αυτές άρχισαν να βγαίνουν και υπό την πιο επίσημη εκδοχή τους καταδεικνύοντας την απόλυτη σχέση της υπόθεσης με τον υπόκοσμο και τις δραστηριότητές του.

Ο θάνατος, όμως, αυτού του ανθρώπου -και ο απίστευτος πόνος που προκάλεσε στην οικογένειά του- τοποθετήθηκε πάρα πολύ γρήγορα, αυτομάτως σχεδόν, στην εργαλειοθήκη ενός μηχανισμού που ξεκινούσε από την Ελλάδα και ξεπερνούσε τα ελληνικά σύνορα και χρησιμοποιήθηκε κατάλληλα ώστε να καταχωριστεί ως ένα από τα σημαντικότερα πλήγματα που έχει δεχθεί η ελεύθερη δημοσιογραφία στη χώρα και όχι μόνο.

«Και στην Ελλάδα δολοφονούνται δημοσιογράφοι που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους ανεμπόδιστα» γραφόταν αβασάνιστα χαρίζοντας και στην Ελλάδα μία θέση στην παγκόσμια κατάταξη ανάλογων χωρών και καθεστώτων. Το αποτέλεσμα της ακραίας πολιτικοποίησης όλης της ιστορίας της δολοφονίας εκφράστηκε στην ανάλογη έκθεση των RSF (Reporters Sans Frontieres), των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, που βάσει μιας έντονα αμφισβητούμενης μεθοδολογίας, έως και διάτρητης, κατέταξε την Ελλάδα στην 108η θέση στον πίνακα της ελευθερίας του Τύπου. Η έκθεση αυτή εργαλειοποιήθηκε από την αξιωματική αντιπολίτευση πολύ περισσότερο από ό,τι της άξιζε. Ούτε της έκθεσης ούτε και της αντιπολίτευσης. Το θέμα τέθηκε ακόμα και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, έγιναν επίσημες ερωτήσεις προς την ελληνική κυβέρνηση, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών κλήθηκε να δώσει εξηγήσεις για το γεγονός ότι η δολοφονία του δημοσιογράφου παρέμενε ανεξιχνίαστη, πάρθηκαν πρωτοβουλίες που ζητούσαν με ιδιαίτερη ένταση να μάθουν την αλήθεια από Έλληνες ευρωβουλευτές -σε συνεργασία και ξένους συναδέλφους τους, όπως η Ολλανδέζα Σοφί Ιντ’ Βελντ της οποίας τη μαχητικότητα κατά της Ελλάδα τη συναντήσαμε και στην υπόθεση των υποκλοπών και λίγο παλαιότερα στην υπόθεση της «μικρής Μαρίας στον Έβρο».

Ιστορίες οργανωμένου εγκλήματος, διεφθαρμένων αστυνομικών, εγκληματικής συμπόρευσης και ταύτισης μηχανισμών θεσμικής εξουσίας με τον υπόκοσμο με το κέρδος και την οικονομική κυριαρχία να διασυνδέει όλα τα παραπάνω, βρίσκει κανείς από τη μετακομμουνιστική Μόσχα και τη Νέα Υόρκη, μέχρι το Τόκιο και το Όσλο. Υπό διαφορετικές συνθήκες σε κάθε περίπτωση αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Οι συνυπάρξεις εγκληματιών, διεφθαρμένων «μπάτσων», κυκλωμάτων στις φυλακές, βρώμικων τύπων που κυκλοφορούν ανάμεσά μας με καθωσπρέπει προσωπεία, συστημάτων πώλησης προστασίας, πληρωμένων δολοφονιών και άλλων, δεν είναι αγαπημένα θέματα αστυνομικής λογοτεχνίας. Είναι κανονική, πραγματική ζωή. Και όποιος το αγνοεί, ζει σε παράλληλο σύμπαν.

Στην περίπτωση της δολοφονίας του Γ. Καραϊβάζ, η δράση μιας από τις πολλές ομάδες του οργανωμένου εγκλήματος στην Ελλάδα έχει τον κυρίαρχο ρόλο. Δεν υπάρχει άνθρωπος, όμως, που να έχει τη στοιχειώδη σοβαρή γνώση για αυτά τα θέματα και να μην γνωρίζει ότι ένα μέρος της αλήθειας κρύβεται στις σχέσεις που ο ίδιος είχε αναπτύξει -όπως έγραφε και στο site του- με πρόσωπα του ελληνικού οργανωμένου εγκλήματος, ορισμένα από αυτά δολοφονήθηκαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Το όνομά του αείμνηστου δημοσιογράφου βρίσκεται σε κομβικά σημεία δικογραφιών που αφορούν στη δράση ομάδων του οργανωμένου εγκλήματος, ορισμένα εκ των οποίων έχουν δει με φειδώ και διακριτικότητα το φως της δημοσιότητας. Και τώρα μερικές ώρες μετά τις επίσημες ανακοινώσεις καταδεικνύεται ότι τα όρια μεταξύ αυτών που έχουν συμβεί στην πραγματικότητα και αυτών που μπορούν να δημοσιοποιηθούν είναι πάρα πολύ λεπτά. Και έτσι πρέπει να παραμείνουν για πάρα πολλούς λόγους. Ο σημαντικότερος εξ αυτών είναι ότι η δολοφονία -χωρίς αυθαίρετα ιδεολογικοπολιτικά περιτυλίγματα ή άλλες σκοπιμότητες- πρέπει να εξιχνιαστεί στο σύνολό της. Κάτι που έπρεπε ήδη να είχε γίνει…