«Φυλές» που σήμερα συνυπάρχουν, μα που αύριο θα χωρίσουν τους δρόμους τους
Υπάρχουν πολλοί τύποι νέων παιδιών εκεί έξω στον δρόμο, τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους.
Είναι αγόρια και κορίτσια που τα βράδια περπατούν με θόρυβο, με γέλια, γεμάτα εξωστρέφεια, αντανακλώντας όλες τις δυνατότητες του κόσμου στα μάτια τους και στη συμπεριφορά τους — είναι αγόρια και κορίτσια μαζεμένα, κλεισμένα στον εαυτό τους, που ίσα και ανταλλάσσουν δυο κουβέντες, με το βλέμμα μια στάλα φοβισμένο, σαν ξένοι σε ξένη χώρα — αγόρια και κορίτσια που βαδίζουν σαν να μη θέλουν να πονέσουν τη γη, άλλα που πηγαίνουν γρήγορα, άλλα με βήμα στρατηλάτη, και άλλα που πατάνε στις μύτες, σιγανά και ταπεινά, θορυβημένα.
Είναι αγόρια και κορίτσια που μαλώνουν και βρίζονται και μετά τα βρίσκουν, ή και όχι, αγόρια και κορίτσια που, όπως περνάς από δίπλα τους λένε κάτι εξωτικές λέξεις, κάτι «μολονότι» και κάτι «διελκυστίνδα» και κάτι «υπεράνω» και κάτι «εντροπία», αγόρια και κορίτσια τρομαγμένα και εσωστρεφή, και άλλα τόσο σίγουρα για τον θαυμάσιο εαυτό τους που λες πως δεν γίνεται, τι συνέβη, πώς το έπαθαν αυτό — ή τάχα δεν πειράζει και λες να ’ναι σωστό; Είναι αγόρια που μιλούν άσχημα στα κορίτσια, και αγόρια μετρημένα, ή ντροπαλά, ή με θαυμασμό, ή επί ίσοις όροις, ή ιπποτικά. Είναι κορίτσια που το ανέχονται το άσχημο φέρσιμο, και άλλα που αντιδρούν, και άλλα που το επιστρέφουν, και άλλα που το απεχθάνονται. Είναι αγόρια και κορίτσια που ακούν Γκρέτα Τούνμπεργκ και έχουν κάθε πιθανή αντίδραση στο όνομά της, σαν αυτές των ειδημόνων του διαδικτύου.
Είναι αγόρια και κορίτσια ντυμένα ακριβά, με στολές, με λίγα ρούχα, με πολλά ρούχα, με ρούχα που λένε κοίτα με, ή που λένε δεν είμαι εδώ, με ρούχα σέξι ή του κατηχητικού ή αποφόρια ή μαντίλες ή φορεμένα όπως-όπως ή απλά ή πίστα. Είναι αγόρια και κορίτσια που μεγάλωσαν μες στα βιβλία, άλλα που τα αγνοούν, άλλα που τα μίσησαν, και άλλα που τα κοροϊδεύουν, ή που κοροϊδεύουν και αυτούς που διαβάζουν γιατί είναι ηλίθιοι και φλώροι. Είναι αγόρια και κορίτσια που ασχολούνται με την πολιτική, που ενδιαφέρονται, που ξέρουν, άλλα που δεν ασχολούνται και δεν ενδιαφέρονται και δεν τους νοιάζει να μάθουν, και άλλα που λένε πως όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, και είναι κλέφτες και να τους διώξουμε. Είναι αγόρια και κορίτσια που αγαπούν τα ζώα, που τα αγνοούν, που δεν τους μέλλει, ή που τους αρέσει να τα κακοποιούν, ή που το ονειρεύονται. Που ονειρεύονται ταξίδια, και πλοία, και αεροπλάνα, και ποδήλατα, ή να έχουν αμάξι, ή να έχουν ένα καλό αμάξι, ή να πάρουν ένα Smart και να παίζουν βαλκανική τραπ στην τσίτα.
Είναι αγόρια και κορίτσια που μιλούν με ευχέρεια δυο-τρεις γλώσσες, άλλα που κακοποιούν τη μία και μοναδική τους, άλλα που νοιάζονται γι’ αυτό, κι άλλα που δεν καταλαβαίνουν γιατί τάχα να τους νοιάξει και τέλος πάντων τι σημασία έχουν οι γλώσσες. Είναι αγόρια και κορίτσια που η πρώτη λέξη σε κάθε τους πρόταση είναι το μαλάκα, και άλλα που τη χρησιμοποιούν με φειδώ. Άλλα που μιλούν μεστά, έστω και με σολοικισμούς μεγαλείου και θαυμασμού γι’ αυτό τον κόσμο που ανοίγεται μπροστά τους, και άλλα που ενδιαφέρονται για το γλωσσικό σύμπαν όσο και για τα αποτυχημένα πραξικοπήματα στην Αφρική. Είναι αγόρια και κορίτσια που πάνε στο γήπεδο, που τους αρέσει ο αθλητισμός, που τον σιχαίνονται, που σιχαίνονται τους αντίπαλους οπαδούς, ή που δεν ξέρουν τι είναι αυτό το πράγμα. Είναι αγόρια και κορίτσια που τρώνε καλά, που τρέφονται άθλια, που νοιάζονται για το σώμα τους, που δεν νοιάζονται καθόλου, που νοιάζονται υπερβολικά και ζουν γύρω από αυτό, που το αγαπούν όπως είναι ή όχι.
Ω, υπάρχουν πολλά και διαφορετικά νέα παιδιά εκεί έξω στον δρόμο, και όλα τους είναι καλά. Είναι όλα τους παιδιά μας!
* * *
Ψέματααα. ΔΕΝ είναι όλα καλά. Πλάκα κάνουμε τώρα; Ή, έστω, για να λαϊκίσουμε κι εμείς: δεν είναι όλα εξίσου καλά. Κάποια απ’ όλα είναι, για να το πούμε έτσι, άτυχα. Και κάποια δεν είναι απλώς καλά: είναι πολύ-πολύ καλύτερα από καλά. Και αύριο θα είναι ηγέτες στον τομέα τους, δηλαδή ηγέτες του κόσμου. Και όχι επειδή ο μπαμπάς και η μαμά έχουν φράγκα, η αισθητική δεν έχει να κάνει με τα λεφτά. Αλλά είτε επειδή έτσι τούς ήτανε γραμμένο —άτιμα γονίδια—, είτε επειδή στάθηκαν στ’ αλήθεια τυχερά και μεγάλωσαν μ’ αυτό που έναν καιρό το λέγανε «αρχές», και με όραμα, και με στόχους, και με στοχοπροσήλωση. Ενώ, στο απέναντι άκρο, κάποια άλλα θα είναι μια ζωή ό,τι και τώρα, απλώς σε χειρότερη βερσιόν: παιδιά σε σώμα ενήλικα, ανώριμοι, ψεύτες, αφόρητα λαϊκοί, κακομοίρηδες, μίζεροι, λίγοι, αφελείς, και βίαιοι.
Και, όχι, δεν είναι δικά μας παιδιά, ούτε κανενός «συστήματος» —δεν ζούμε στην αρχαία Σπάρτη ή στη Βόρειο Κορέα—, αλλά παιδιά των γονιών τους. Γιατί σόι πάει το βασίλειο.
7°
