Το μεγάλο εργοστάσιο της Tupperware στη Θήβα κλείνει

Το εργοστάσιο στα δημοσιεύματα αναφέρεται ως υπερσύγχρονο και μαμούθ, και ότι στήριξε την οικονομία της Θήβας από το 1967, που ξεκίνησε να φτιάχνει ταπεράκια στην Ελλάδα. Δυστυχώς μένουν άνεργοι περίπου 150 εργαζόμενοι, ελπίζουμε με αποζημιώσεις αλλά παρόλα αυτά, άνεργοι σε μια εποχή πολύ ζόρικη.

Ίσως όχι τόσο ζόρικη όσο το 1938, όταν ένας εφευρετικός εφευρέτης στην Αμερική σκέφτηκε να φτιάξει πλαστικά δοχεία τροφίμων με αεροστεγή καπάκια: τότε ο Earl Tupper άρχισε να φτιάχνει τα ταπεράκια του ενώ παράλληλα κατασκεύαζε μάσκες αερίων για τον (επερχόμενο) Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Του πήρε σχεδόν δέκα χρόνια να κλείσει επιτέλους διανομή σε μεγάλα μαγαζιά… και μάνι-μάνι, τα ξανα-μάζεψε από τα μαγαζιά. Μια άλλη πολυμήχανη συμπατριώτισσά του, η Brownie Wise, τον έψησε ότι οι πωλήσεις στα σπίτια, ή αλλιώς «πάρτι δοκιμής προϊόντων», ήταν ο καλύτερος τρόπος να προωθηθούν τα συγκεκριμένα προϊόντα που απευθύνονταν στην μέση νοικοκυρά. Από το 1946 λοιπόν, που ιδρύθηκε η εταιρεία «Tupperware», μέχρι το 1950, άρχισαν να οργανώνονται ασταμάτητα «Tupperware πάρτι» σε όλες τις πόλεις και τα χωριά της Αμερικής, με εντυπωσιακά αποτελέσματα – δεν έμεινε τάπερ για τάπερ απούλητο.

Η τακτική πωλήσεων πέρασε και στην Ευρώπη, με εξ ίσου λαμπρά αποτελέσματα. Θυμάμαι ένα τέτοιο «πάρτι» στο σπίτι της θείας μου Μάρθας στην Καβάλα, κάποιο ζεστό, καπνισμένο απόγευμα (όλες οι μαμάδες καπνίζανε τότε), με κυρίες που έδειχναν ενθουσιασμένες σε άλλες κυρίες πώς ανοιγοκλείνουν διάφορα δοχεία, κουτιά και ποτήρια με ημιδιαφανή γαλακτερά καπάκια και παστέλ χρώματα. Ήταν τέλος δεκαετίας του 1960, στο φόρτε της επιτυχίας των τάπερ. Ένα ροζ κουπάκι με καπάκι-με-τρύπα, σαν τα κλασσικά σήμερα ποτήρια εκπαίδευσης για μωρά, μαζί με μερικά γυαλιστερά στρόγγυλα και μακρόστενα τάπερ, εμφανίστηκαν τις επόμενες μέρες στην κουζίνα μας. Το ροζ κουπάκι ήταν της μικρής αδερφής μου και κυκλοφορούσε ελεύθερο μέχρι που πήγαμε στο γυμνάσιο.

Η μαμά μας έχει ακόμα τα παστέλ πράσινα και κίτρινα τάπερ από εκείνο το πάρτι, κι ας έχουν καρα-χτυπηθεί σε πλυντήρια τα τελευταία πενήντα-εξήντα χρόνια. Ένα σωμόν (!) τάπερ που δανείστηκα το ’99, με σκορδαλιά της μαμάς μας, το άφησα κατά λάθος πάνω στο μάτι της κουζίνας και μισο-έλιωσε σαν το ρολόι του Σαλβατόρ Νταλί, ενώ το καπάκι του έγινε σαν περισπωμένη. Ευτυχώς η μαμά μας το ξέχασε και δεν το αναζήτησε ποτέ, αντίθετα με την μέση Ελληνίδα μαμά, που θέλει να της επιστραφούν τα τάπερ της και μάλιστα όχι λιωμένα. Κάποτε ο ηθοποιός Χάρης Ασημακόπουλος αστειευόταν για τη δική του μαμά και τα τάπερ με φαγητό που του έστελνε συνέχεια: «Στην κηδεία μου η μαμά μου θα ζητάει κλαίγοντας από φίλους και συγγενείς να της επιστρέψουν κάτι τάπερ που μου είχε δώσει και δεν της τα γύρισα πίσω ποτέ – θα ρωτάει ποιος έχει δει το κίτρινο τάπερ με το άσπρο καπάκι ή το γαλάζιο με το πράσινο καπάκι…»

Ο Earl Tupper πούλησε την εταιρεία του στην πολυεθνική Rexall το 1958, αφού σφάχτηκε με την Brownie Wise και πήρε διαζύγιο από τη γυναίκα του. Η συναλλαγή του άφησε 16 εκατομμύρια δολάρια με τα οποία αγόρασε ένα εξωτικό νησί κοντά στην Κόστα Ρίκα. Εκεί έζησε ως τα 76 του οπότε και πέθανε ξαφνικά, ίσως αγκαλιά με ένα τάπερ. Η εταιρεία, και το τάπερ σαν ιδέα και σαν αντικείμενο, συνέχισε να σκίζει και να στήνει εργοστάσια σε όλο τον κόσμο. Τα πράγματα που κατασκευάζει πια δεν έχουν τελειωμό, από μικροσυσκευές κουζίνας μέχρι έπιπλα, ηλεκτρικά, καλλυντικά, καθαριστικά και δεν συμμαζεύεται. Το 2021, λέει, είχε μια πτώση κατά 18% στις πωλήσεις διεθνώς, αλλά μιλάμε για καθαρά έσοδα 155,6 εκατομμυρίων δολαρίων, οπότε όλα είναι σχετικά, ακόμα και η Κρίση.

Η πτώση στις πωλήσεις και διάφορες άλλες δικαιολογίες ανάγκασαν το εγχώριο εργοστάσιο να προχωρήσει σε λουκέτο, κάτι για το οποίο λυπάμαι, όπως σίγουρα λυπάται ολόκληρη η Θήβα, πόσο μάλλον οι 150 εργαζόμενοι που έμειναν με το τάπερ στο χέρι. Ας ελπίσουμε ότι κάποια άλλη, καινούργια ιδέα θα έρθει να αντικαταστήσει την παλιά, αν αποδειχθεί ότι τα τάπερ έχουν ξεπεραστεί από άλλα, καινούργια πράγματα που ακόμα δεν τα έχουμε πάρει χαμπάρι…