Πυροβολισμοί στην ΑΣΟΕΕ: Μπαλωθιές στο γλέντι με τα ζόμπι…

«Οι αστυνομικοί δεν πειθάρχησαν στην εντολή του κέντρου της Άμεσης Δράσης να μην διέρχονται περιπολικά από την Πατησίων, έξω από την ΑΣΟΕΕ», ήταν η αιτιολογία που δόθηκε από επίσημες πηγές ενημέρωσης του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για τα όσα συνέβησαν πριν από λίγες ημέρες, μία ακόμα φορά, έξω από την πρώην ΑΣΟΕΕ, στην Πατησίων.

Αυτό προτάχθηκε σε όλες τις μορφές και, δυστυχώς, πίσω από αυτό κρύβεται ακόμα μία από τις πολλές αιτίες της μαζικής μας τύφλωσης. Οι υπηρεσιακές ή οι επιχειρησιακές λεπτομέρειες του σχεδιασμού της αστυνομίας, οι πειθαρχικοί έλεγχοι, οι ΕΔΕ και διάφορες άλλες εσωτερικές γραφειοκρατικές διαδικασίες, ποσώς ενδιαφέρουν την κοινή γνώμη. Τρεις είναι οι σοβαρότερες πτυχές της ιστορίας και αυτές, κατά την εκτίμησή μας, είναι που αφορούν τους κανονικούς ανθρώπους και  πολίτες αυτής της χώρας, χωρίς αγκυλώσεις και επαναστατικές φαντασιώσεις.

Πρώτον: Μία ακόμα φορά διάφοροι τύποι που χρησιμοποιούν τους χώρους του Οικονομικού Πανεπιστημίου, έσπασαν, έβαλαν φωτιές και όλα τα υπόλοιπα που είδαμε, την ώρα που η πόλη έσφυζε από κίνηση και ζωή, σαν να είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. 

Δεύτερον: Το ελληνικό κράτος, μέσω της αστυνομίας –με την εντολή να μην περνούν περιπολικά από την Πατησίων– αναγνώρισε όσο πιο επίσημα γινόταν την ιδιότυπη ανακήρυξη μιας περιοχής σε απο-αστυνομικοποιημένο γκέτο. Με δεδομένο ότι θα μπορούσε να χρειαστεί ένα περιπολικό στο ίδιο γεωγραφικό σημείο για χίλιους δυο άλλους λόγους. Για παράδειγμα, αν χρειαζόταν η άμεση επέμβαση σε μία π.χ. αιφνίδια ασθένεια ενός παιδιού ή ενός ηλικιωμένου και η ταχύτατη διακομιδή του σε νοσοκομείο, θα έπρεπε πρώτα να ληφθεί η σχετική άδεια από τους κουκουλοφόρους και κρανοφόρους διοργανωτές των επεισοδίων;

Τρίτον: Όλη αυτή η κατάσταση, οδήγησε στο να πέσουν πυροβολισμοί ανάμεσα σε εκατοντάδες περαστικούς διαβάτες ή εγκλωβισμένους οδηγούς όταν όπως είδαμε στα βίντεο, ο αστυνομικός-οδηγός του περιπολικού θεώρησε ότι κινδυνεύει από τους επιτιθέμενους και έκανε ελιγμούς για να ξεφύγει.

Μια ιστορία που μοιάζει πια με χιλιοφορεμένο ρούχο σε κάποιο έθιμο με ειδικό πρωτόκολλο ενδυμασίας. Ρούχο τριμμένο, φαγωμένο και με σκισίματα, σαν κουρελιασμένη σημαία από τον αέρα σε κάποιο ακατοίκητο σπίτι σε ξεχασμένο τόπο. Τουλάχιστον τρεις δεκαετίες, τώρα, το σκηνικό είναι ίδιο στην Πατησίων, έξω από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια της Ευρώπης, βάσει ερευνών αξιολόγησης που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια. Ένα Πανεπιστήμιο που διακρίνεται για τις επιδόσεις καθηγητών και φοιτητών που δεν ασπάζονται τη λογική του μπάχαλου. Έχοντας, όμως, μέσα του κάποιες από αυτές τις μυστήριες αναχρονιστικές δυνάμεις που είχαν φτάσει, μάλιστα, στο σημείο να διαπομπεύσουν τον Πρύτανη κρεμώντας του μία ταμπέλα στο στήθος, τον Οκτώβριο του ’20. Ό,τι ακριβώς έκαναν και οι «Ερυθροφρουροί» της «Πολιτιστικής Επανάστασης» του Μάο στην Κίνα από το 1966 έως το 1976, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ηγέτη-δικτάτορα να αποδείξουν εκ νέου την ορθότητα της κομμουνιστικής θεωρίας και πράξης. Χτυπούσαν ανελέητα και δημοσίως ακόμα και έως θανάτου καθηγητές γυμνασίων και πανεπιστημίων, διαπόμπευαν όποιον θεωρούσαν εχθρό της επανάστασης βάζοντας να κάνει εξευτελιστικές πορείες στους δρόμους με χάρτινα καπέλα και διάφορα άλλα βγαλμένα από άλλες σκοτεινές εποχές των ολοκληρωτισμών.

Ούτε και οι κοκορομαχίες που ακολούθησαν μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, ενδιαφέρουν την κοινωνία. Ούτε και η πολιτικά άστοχη δήλωση του Τάκη Θεοδωρικάκου «ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει νεκρό» ούτε και η πολιτικά ανεύθυνη εξίσωση, από τον Νίκο Φίλη, των πυροβολισμών στον αέρα του αστυνομικού που κινδύνευε με τη δολοφονία Καραϊβάζ ή με την επίθεση στην 12άχρονη στον Κολωνό μόνο και μόνο για να βγάλει το συμπέρασμα-μανιέρα, προσωπικά κατά του Μητσοτάκη και της «ακροδεξιάς με την οποία κυβερνά».

Είναι πολύ μακριά όλα αυτά από όσα ενδιαφέρουν τους κανονικούς ανθρώπους. Και το σημαντικότερο από όλα, η αγόγγυστη συνύπαρξη με όλο αυτό το τέρας της καθημερινής βίας είναι αυτή που δημιουργεί την αίσθηση και την απαισιοδοξία ότι είναι πολύ μακριά ακόμα –ίσως και να μην έρθει ποτέ– η βεβαιότητα μιας κανονικής χώρας που έχει πάψει να ζει σε εμφυλιοπολεμικούς ρυθμούς. Όσοι περισσότερο επαναλαμβάνεται και συνηθίζεται αυτή η παρανοϊκή πραγματικότητα, ο παραλογισμός της βίας και η επιβολή της παράνοιας ως κανονικότητα, τόσο περισσότερο οι πυροβολισμοί του αστυνομικού στον αέρα μπροστά σε αλαλάζοντες κουκουλοφόρους και εκατοντάδες θεατές θα μοιάζουν περισσότερο με μπαλωθιές σε ένα γλέντι στο προαύλιο ενός ψυχιατρείου ειδικά για τυφλωμένα ζόμπι που κάποτε πίστευαν ότι ήταν πολίτες. Και τόσο περισσότερο θα τρίβουν τα χέρια τους οι διάφοροι Κασιδιάρηδες και οι παραληρηματικές εισαγγελικές μαριονέτες τους.