Τα παιδιά στην κερκίδα και τα πανό τους

Όταν ο Πορτοκάλογλου τραγουδούσε «τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα», βρισκόμασταν σε μία άλλη εποχή - ίσως ούτε ο ίδιος να περίμενε το ότι η κερκίδα (κάθε χρώματος) θα βυθιστεί κατόπιν σε τόσο βαθύ σκοτάδι. Μία χαρά είναι τα νέα παιδιά που τα δίνουν όλα για την ομάδα, αλλά...

Έχουν το δικαίωμα οι οπαδοί να εκφράζονται και πέραν της ομάδας τους; Να κάνουν κοινωνικές παρεμβάσεις και δη όταν η επικαιρότητα βράζει από μεγάλα γεγονότα, όπως η τραγωδία των Τεμπών; Βεβαίως. Αυτονόητο δημοκρατικό δικαίωμα, αν θέλετε, μα παραμένει ένα «αλλά...».

Το τελευταίο διάστημα, όλες οι κερκίδες των οργανωμένων ένιωσαν την ανάγκη να εκφράσουν την οργή τους για την τραγωδία των Τεμπών, αναρτώντας πανό στα οποία περισσεύει το ισοπεδωτικό υβρεολόγιο κατά των πολιτικών, των δημοσιογράφων και όποιων άλλων μπήκαν στο στόχαστρο (μεταξύ άλλων, οι μασόνοι...).

Τα πανό φτιάχνονται και αναρτώνται από λίγους, εκ των πραγμάτων δεν εκφράζουν τους πάντες. Οι σύνδεσμοι των οργανωμένων από τη φύση τους έχουν περιορισμένο βεληνεκές (δεν είναι λέσχες προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου), θα εκφραστούν υβριστικά και ισοπεδωτικά, θα πλειοδοτήσουν σε λαϊκισμό και μηδενισμό, θα υπάρξουν χυδαία συνθήματα, ακόμα και έκφραση μίας QAnon λογικής α λα ελληνικά.

Πειράζει; Ναι, πολύ. Διότι, με τη βοήθεια της διάχυσης της εικόνας από τα social media, πέφτει νερό στο μύλο μίας αντιπολιτικής, αντικοινοβουλευτικής, αντιθεσμικής λογικής, ένα δηλητηριώδες τσουβάλιασμα, που όποτε συνέβη (και συνέβη πολύ πρόσφατα), μόνο σε καλό δεν βγήκε. Όταν βλέπεις ότι πάνω σε μία τραγωδία (για την οποία όλα πρέπει να ειπωθούν, τίποτα να μην μείνει ανεξιχνίαστο, να γίνουν άμεσα όσα δεν είχαν γίνει) οικοδομείται μία αντικοινοβουλευτική κουλτούρα, όταν παρατηρείς λογής επιτήδειους (και χρήσιμους ηλίθιους) να σπεύδουν να εκμεταλλευτούν ιδιοτελώς αυτή τη ρηγμάτωση, πρέπει να μιλήσεις - ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να μπούμε εκ νέου σε φάση συλλογικού αυτοκτονικού ιδεασμού, επειδή μας κυρίευσε η οργή και χάλασε το μυαλό μας - ναι, πρέπει να πενθήσουμε, να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι και να βεβαιώσουμε με κάθε τρόπο ότι δεν θα συμβεί ξανά τέτοια τραγωδία. Δεν πρέπει, όμως, να αφήσουμε τον ανορθολογισμό να πάρει κεφάλι, διότι θα καβαλήσουν το κύμα που θα σηκώσει οι χειρότεροι και θα πέσουμε όλοι μαζί στον γκρεμό.

Όταν η κερκίδα βρίζει εν χορώ (όλους) τους πολιτικούς και (όλους) τους δημοσιογράφους, το σύνθημα (νιώθεις ότι) το έχει δώσει ένα κοντοκουρεμένος τύπος πίσω από κάγκελα - χαμογελά κι αυτός και η σβάστικα του.

Ναι, να εκφραστούν τα νέα παιδιά, να εκφράσει ο κόσμος την οργή του, αλλά ο πηχτός λαϊκισμός δεν πρέπει να γίνει σπορά. Μετά θα θερίζουμε θύελλες.