«Θρηνούμε για τους 9 φοιτητές μας που έχασαν τη ζωή τους» τονίζουν οι Πρυτανικές Αρχές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) σε ανακοίνωσή τους για το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών.
«Είμαστε δίπλα στους 26 τραυματίες φοιτητές μας. Είμαστε όλοι μας συντετριμμένοι. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την οδύνη μας και όλων των μελών της Πανεπιστημιακής Κοινότητας» προσθέτουν.
Και καταλήγουν: «Καλό παράδεισο στα παιδιά μας. Συλλυπητήρια και κουράγιο στις οικογένειες και τους δικούς τους ανθρώπους. Καλή ανάρρωση στους τραυματίες».
«Η οικογένεια του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης θρηνεί», αναφέρει σε δήλωσή του ο πρύτανης του ΑΠΘ Νίκος Παπαϊωάννου και προσθέτει: «Θρηνεί για τα δέκα-με τα έως τώρα δεδομένα- παιδιά της που χάθηκαν στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα, τόσο άδικα και ξαφνικά».
«Ως πατέρας, μα και ως πρύτανης, λυγίζω μπροστά στο αδιανόητο που συνέβη, μα και αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ τα οδυνηρά συναισθήματα που με κατακλύζουν, για να καλέσω όλα τα μέλη της οικογένειάς μας να είμαστε δυνατοί, ώστε ενωμένοι να σταθούμε πλάι στις οικογένειες των φοιτητών μας που χάθηκαν», τονίζει, μεταξύ άλλων, ο πρύτανης του ΑΠΘ.
Αναλυτικά η δήλωση
«Η οικογένεια του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης θρηνεί. Θρηνεί για τα δέκα-με τα έως τώρα δεδομένα- παιδιά της που χάθηκαν στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα, τόσο άδικα και ξαφνικά. Τα παιδιά μας, που δε χωράει ο νους ότι δε θα βρεθούν ξανά ανάμεσά μας. Η ζωή στο ΑΠΘ «πάγωσε» στο λεπτό της μοιραίας σύγκρουσης.
»Φωτογραφίες αγνοουμένων είχαν πλημμυρίσει το διαδίκτυο και μέχρι που άρχισε η διαδικασία ταυτοποίησης των σορών που εντοπίστηκαν από τα σωστικά συνεργεία, μέσα στον βουβό πόνο προσπαθούσαμε να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα για τα παιδιά μας. Για τους νεκρούς, που καθώς απέκτησαν ονοματεπώνυμο, είναι οι κόρες και οι γιοι κάποιων μανάδων και πατεράδων- ανάμεσά τους και συνάδελφοί μας. Είναι οι φοιτητές μας, οι συμφοιτητές κάποιων, οι φίλοι και οι κολλητοί κάποιων, οι αγαπημένες και οι αγαπημένοι κάποιων. Μα και για όσους ποτέ δεν είχαν και δε θα έχουν πια την ευκαιρία να τους γνωρίσουν ο πόνος της απώλειας είναι συντριπτικός.
»Ως πατέρας, μα και ως πρύτανης, λυγίζω μπροστά στο αδιανόητο που συνέβη, μα και αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ τα οδυνηρά συναισθήματα που με κατακλύζουν, για να καλέσω όλα τα μέλη της οικογένειάς μας να είμαστε δυνατοί, ώστε ενωμένοι να σταθούμε πλάι στις οικογένειες των φοιτητών μας που χάθηκαν. Να σταθούμε πλάι στους συναδέλφους μας καθηγητές που θρηνούν τα παιδιά τους, να σταθούμε πλάι σε όσους περιμένουν τη σπαραχτική διαδικασία της αναγνώρισης, να σταθούμε πλάι στους 26 τραυματίες- μέλη της πανεπιστημιακής μας κοινότητας, που επιβίωσαν στο φρικτό δυστύχημα, αλλά ποτέ δε θα είναι οι ίδιοι. Να σταθούμε δυνατοί ο ένας για τον άλλον. Κι ο συλλογικός μας πόνος να γίνει δύναμη που θα στηρίξει τους οικείους των θυμάτων, δύναμη που θα τη χρειαστούν για να μάθουν να ζουν ξανά.
»Δεσμεύομαι προσωπικά ότι το Αριστοτέλειο θα υποστηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο -ηθικά και πρακτικά- τις οικογένειες των θυμάτων της τραγωδίας, που υπήρξαν μέλη και της δικής μας οικογένειας. Και θα σταθεί επίσης, όπως οφείλει ένα δημόσιο πανεπιστήμιο, αρωγός στην Πολιτεία, με συγκεκριμένες προτάσεις και έργα, ώστε το ανθρώπινο λάθος να μην είναι ποτέ ξανά ικανό να αποβεί μοιραίο.
»Οι ψυχολόγοι του Κέντρου Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης του Πανεπιστημίου μας, καθώς και η ειδική επιστημονική ομάδα της της Γ΄ Ψυχιατρικής Κλινικής του ΑΧΕΠΑ είναι στη διάθεση κάθε μέλους της πανεπιστημιακής κοινότητας, για να βοηθήσουν στη διαχείριση του σοκ που όλους μας έχει καταβάλει».
Η οικογένεια του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης θρηνεί. Θρηνεί για τα δέκα-με τα έως τώρα δεδομένα- παιδιά της...
13°
