Σύγκρουση τρένων στα Τέμπη: Οι ζωές που χάθηκαν, τα ανθρώπινα λάθη και η αποτυχία των πολιτικών συστημάτων
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το μοιραίο βράδυ της εθνικής τραγωδίας στα Τέμπη κάποιοι άνθρωποι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους και θα πρέπει αντίστοιχα να πληρώσουν το τίμημα που τους αναλογεί. Φυσικά, όχι με όρους ζούγκλας αλλά κατά τις νόμιμες διαδικασίες.
Τα ανθρώπινα λάθη όμως δεν μπορούν να αποτελέσουν το τελευταίο καταφύγιο ενός φρικτά αποτυχημένου πολιτικού συστήματος. Δεν χρειαζόμαστε τους πολιτικούς για να μας λένε ότι «έτυχε η στραβή» στη βάρδιά τους, ούτε τους δημοσιογράφους να μας λένε για την «κατάρα των Τεμπών». Δεν είναι δυνατόν να συνηθίσουμε ότι μια έντονη βροχόπτωση στη Μάνδρα μπορεί να σκοτώσει τόσους ανθρώπους, ότι μια πυρκαγιά μπορεί να εξαφανίσει έναν ολόκληρο οικισμό στην Αττική ή ότι δύο τρένα μπορούν να συγκρουστούν μετωπικά στην ίδια γραμμή εν έτει 2023.
Δεν πρέπει να κανονικοποιηθεί όλο αυτό, δεν πρέπει να υπερισχύσει και πάλι ο διαχρονικός ωχαδερφισμός του: «Μα τι να κάνεις, ένα μπάχαλο είναι η Ελλάδα». Δεν σκοτώνουν τα τρένα. Οι άνθρωποι σκοτώνουν. Με πράξεις και παραλείψεις. Με δόλο ή με βαριά αμέλεια. Δεν είναι η «κακή στιγμή». Είναι το κακό management οργανισμών και υποδομών, είναι η κακή διακυβέρνηση. Ούτε όμως μπορεί και να «φταίνε όλοι». Γιατί όταν «φταίνε όλοι», στο τέλος δεν φταίει κανείς.
Φταίνε παραπάνω οι σημερινοί αρμόδιοι, πόσο μάλλον όταν έχουν διατηρήσει τις θέσεις τους σχεδόν για μια ολόκληρη τετραετία χωρίς να καταφέρουν να βελτιώσουν κάτι από αυτά που παρέλαβαν
Για να αρκεί ένα ανθρώπινο λάθος το 2023 για να γίνει ένα τέτοιο δυστύχημα, έχουν μεσολαβήσει χρόνια ανθρώπινης αδιαφορίας αλλά και ανικανότητας των αρμοδίων για την εγκατάσταση σύγχρονων συστημάτων που μειώνουν τη συμμετοχή του ανθρώπινου παράγοντα στην εύρυθμη λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου. Όλα αυτά ενώ βλέπουν ξανά το φως της δημοσιότητας οι προειδοποιήσεις των λίγων που δεν εισακούστηκαν. Και ναι, μπορεί λίγο πολύ να «φταίνε όλοι» αλλά δεν μπορεί παρά να φταίνε παραπάνω οι σημερινοί αρμόδιοι, πόσο μάλλον όταν έχουν διατηρήσει τις θέσεις τους σχεδόν για μια ολόκληρη τετραετία χωρίς να καταφέρουν να βελτιώσουν κάτι από αυτά που παρέλαβαν.
Σε κάθε περίπτωση, αν δεν γίνουμε ξανά μια κοινωνία υψηλών απαιτήσεων, θα γίνουμε μια κοινωνία παθητικών τηλεθεατών που σε κάθε στραβή, θα δακρύζει και θα σιχτιρίζει στις οθόνες της. Όχι άλλη συλλογική αδράνεια, το χρωστάμε σε αυτούς που έφυγαν τόσο νωρίς και τόσο άδικα.
14°
