22 Φεβρουαρίου 1993: Το «Μανιφέστο κατά του νεοναζισμού» του Μάνου Χατζιδάκι

Σαν σήμερα, 22 Φεβρουαρίου 1993, η «Ορχήστρα των Χρωμάτων» υπό τη διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι έδωσε μια συναυλία, η οποία έχει καταγραφεί στην πολιτιστική ιστορία της χώρας και μνημονεύεται τόσο για την καλλιτεχνική της αξία όσο και για τη θεματική της.

Η συναυλία της «Ορχήστρας των Χρωμάτων» δόθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τίτλο «Διαμαρτυρία κατά του Νεοναζισμού» και περιλάμβανε έργα Βάιλ, Λιστ και Μπάρτοκ, με σολίστ τον Ούγγρο πιανίστα Γκιόργκι Σάντορ. Ήταν μία εποχή που τα νεοναζιστικά πολιτικά μορφώματα έκαναν αισθητή την παρουσία τους στην Ευρώπη, λίγα χρόνια μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Το πρόγραμμα της συναυλίας περιέχει ένα κείμενο - μανιφέστο του μεγάλου Έλληνα συνθέτη με τίτλο «Σκέψεις και παρατηρήσεις για το αναζωογονημένο φαινόμενο του νεοναζισμού». Το εν λόγω κείμενο θεωρείται διαχρονικά επίκαιρο και δείχνει το εύρος της σκέψης του Μάνου Χατζιδάκι.

Το προφητικό μανιφέστο του Μάνου Χατζιδάκι

«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία.

Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική “παράδοση” η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις “ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις”.

Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή “λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων” σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η “Δημοκρατία”, εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί “Ελευθερίας”, “Δημοκρατίας”, και “λίκνων πνευματικών και μη”, για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους. (Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται. Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός, η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας - που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος “αρχηγός” που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε.

Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς - όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο “ανθρώπινοι” και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια. Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος».

Γεγονότα σαν σήμερα 22 Φεβρουαρίου

1495: Ο βασιλιάς Κάρολος Η΄ της Γαλλίας μπαίνει στη Νάπολη για να διεκδικήσει το θρόνο της πόλης.

1744: Πόλεμος της Αυστριακής διαδοχής: Διεξάγεται η ναυμαχία της Τουλόν.

1821: Ελληνική Επανάσταση: Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης περνά τον ποταμό Προύθο και μπαίνει στη Μολδοβλαχία.

1822: Επανάσταση της Νάουσας κατά των Οθωμανών.

1847: Αμερικανικό-Μεξικανικός πόλεμος: Αρχίζει η μάχη του Μπουένα Βίστα, όπου 4.500 Αμερικανοί στρατιώτες νικούν 17.000 Μεξικανούς.

1848: Αρχίζει η Γαλλική Επανάσταση του 1848, η οποία θα οδηγήσει στη δημιουργία της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας.

1879: Ο Φρανκ Γουίνφιλντ Γούλγουερθ ανοίγει στις Ηνωμένες Πολιτείες το πρώτο κατάστημα Woolworth.

1889: Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Γκρόβερ Κλίβελαντ υπογράφει νομοσχέδιο με το οποίο η Βόρεια Ντακότα, η Νότια Ντακότα, η Μοντάνα και η Ουάσινγκτον γίνονται πολιτείες των ΗΠΑ.

1944: Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Αμερικανικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν λανθασμένα τις ολλανδικές πόλεις Ναϊμέχεν, Άρνεμ και Ένσχεντε, με απολογισμό 800 νεκρούς μόνο στο Ναϊμέχεν.

1958: Η Αίγυπτος και η Συρία ενώνονται και σχηματίζουν την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία.

1959: Ο Λι Πέτι κερδίζει το πρώτο Daytona 500.

1966: Τετράκις εις θάνατον και σε ισόβια κάθειρξη καταδικάζεται, για τρεις φόνους και δύο ληστείες, ο «δράκος του Σέιχ Σου» Αριστείδης Παγκρατίδης.

1993: H «Ορχήστρα των Χρωμάτων» υπό τη διεύθυνση του ιδρυτή της, Μάνου Χατζιδάκι, δίνει συναυλία διαμαρτυρίας κατά του νεοναζισμού με έργα Βάιλ, Λιστ και Μπάρτοκ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το πρόγραμμα της συναυλίας περιέχει ένα κείμενο – μανιφέστο του μεγάλου Έλληνα συνθέτη με τίτλο «Σκέψεις και παρατηρήσεις για το αναζωογονημένο φαινόμενο του νεοναζισμού».

1997: Στη Σκωτία, Βρετανοί επιστήμονες ανακοινώνουν την ύπαρξη της Ντόλι, ενός κλωνοποιημένου ενήλικου προβάτου.

2002: Σκοτώνεται σε στρατιωτική ενέδρα ο Ανγκολέζος πολιτικός και ηγέτης των ανταρτών, Τζόνας Σαβίμπι.

2021: Το γαλλικό ντουέτο ηλεκτρονικής μουσικής Daft Punk ανακοινώνουν τη διάλυσή τους έπειτα από 28 χρόνια.

Γεννήσεις σαν σήμερα 22 Φεβρουαρίου

1161: Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄

1403: Κάρολος Ζ΄, βασιλιάς της Γαλλίας

1732: Τζορτζ Ουάσινγκτον, πρώτος πρόεδρος των Η.Π.Α.

1788: Άρθουρ Σοπενχάουερ, Γερμανός φιλόσοφος

1857: Ρόμπερτ Μπέηντεν-Πάουελ, Άγγλος στρατιωτικός και ιδρυτής του Προσκοπισμού

1857: Χάινριχ Χερτζ, Γερμανός φυσικός

1879: Γιοχάνες Νίκολαους Μπρόνστεντ, Δανός χημικός

1886: Χούγκο Μπαλ, Γερμανός συγγραφέας

1892: Έντνα Βίνσεντ Μιλέυ, Αμερικανίδα ποιήτρια

1900: Λουίς Μπουνιουέλ, Ισπανός σκηνοθέτης

1922: Λάκης Σάντας, Έλληνας αντιστασιακός

1925: Έντουαρντ Γκόρι, Αμερικανός εικονογράφος

1937: Γιώργος Πάντζας, Έλληνας ηθοποιός

1938: Κάριν Ντορ, Γερμανίδα ηθοποιός

1941: Γιώργος Αρβανίτης, Έλληνας κινηματογραφιστής

1943: Χορστ Κέλερ, Γερμανός πολιτικός

1944: Βασίλης Μπουγιουκλάκης, Έλληνας ηθοποιός

1944: Τζόναθαν Ντέμι, Αμερικανός σκηνοθέτης

1949: Νίκι Λάουντα, Αυστριακός οδηγός αγώνων και επιχειρηματίας

1950: Τζούλιους Έρβινγκ, Αμερικανός καλαθοσφαιριστής

1959: Κάιλ ΜακΛάχλαν, Αμερικανός ηθοποιός

1962: Στιβ Άιρβιν, Αυστραλός φυσιοδίφης και τηλεοπτικός παρουσιαστής

1974: Τζέιμς Μπλαντ, Άγγλος τραγουδοποιός

1975: Ντρου Μπάριμορ, Αμερικανή ηθοποιός

1979: Μπρετ Έμερτον, Αυστραλός ποδοσφαιριστής

1984: Μπράνισλαβ Ιβάνοβιτς, Σέρβος ποδοσφαιριστής

1985: Γιώργος Πρίντεζης, Έλληνας καλαθοσφαιριστής

1987: Σέρχιο Ρομέρο, Αργεντινός ποδοσφαιριστής

1988: Κεβίν Μπορλέ, Βέλγος αθλητής

2000: Λευτέρης Λύρατζης, Έλληνας ποδοσφαιριστής

Θάνατοι σαν σήμερα 22 Φεβρουαρίου

1371: Δαυίδ Β΄, βασιλιάς της Σκωτίας

1512: Αμέριγκο Βεσπούτσι, Ιταλός εξερευνητής

1687: Φραντσέσκο Λάνα ντε Τέρτσι, Ιταλός μαθηματικός και μηχανικός

1875: Ζαν-Μπατίστ Καμίλ Κορό, Γάλλος ζωγράφος

1875: Κάρολος Λάιελ, Σκωτσέζος γεωλόγος

1903: Χούγκο Βολφ, Αυστριακός συνθέτης

1913: Φερντινάντ ντε Σωσσύρ, Ελβετός γλωσσολόγος

1939: Αντόνιο Ματσάδο, Ισπανός ποιητής

1942: Άουγκουστ φον Πάρσεβαλ, Γερμανός μηχανικός

1943: Σόφι Σολ, Γερμανίδα αντιστασιακή

1949: Δημήτρης Παπαρήγας, Έλληνας συνδικαλιστής

1956: Αλέξανδρος Σβώλος, Έλληνας νομικός και πολιτικός

1957: Κυριάκος Βαρβαρέσος, Έλληνας πολιτικός

1966: Δημήτριος Παππάς, Έλληνας πολιτικός

1973: Κατίνα Παξινού, Ελληνίδα ηθοποιός

1980: Όσκαρ Κοκόσκα, Αυστριακός καλλιτέχνης

1981: Γεώργιος Οικονομόπουλος, Έλληνας νομικός

1984: Ιπποκράτης Ταυλάριος, Έλληνας πολιτικός

1985: Λουκάς Γ. Καρρέρ, Έλληνας πολιτικός

1987: Άντι Γουόρχολ, Αμερικανός καλλιτέχνης

1992: Μάρκος Βαφειάδης, Έλληνας πολιτικός

1999: Ντίνος Εγκολφόπουλος, Έλληνας βαρύτονος

2001: Δημήτριος Κελτεμλίδης, Έλληνας πολιτικός

2004: Ιρίνα Πρες, Σοβιετική αθλήτρια

2017: Νίκος Κούνδουρος, Έλληνας σκηνοθέτης

2017: Θέμης Μάνεσης, Έλληνας ηθοποιός

2020: Κική Δημουλά, Ελληνίδα ποιήτρια